Bijzondere gasten

Al eerder deden we verslag van de stoet gasten, die ons in Moskou met een bezoek hebben vereerd. Zonder de andere gasten te kort te doen, mogen we toch zonder overdrijving zeggen dat de laatste groep gasten een bijzondere vermelding verdient.

Op donderdagochtend 24 augustus had ik onze (inmiddels) vaste taxichauffeur besteld. Deze taxichauffeur, met de prachtige naam Faik, had mij al eerder goede diensten bewezen, in de periode van mijn rugpijn. Overigens ben ik daarvan alweer goed hersteld. Bij mijn eerste ontmoeting beschikte Faik over een practige bolide en ik leefde dus in de veronderstelling, dat hij die nu ook deze keer zou doen voorrijden. Maar nee, zoals de meeste van zijn collega's reed er deze ochtend een Lada voor. De schrik sloeg mij om het hart, want ik zou mijn vader, broer en neven plus bagage, waaronder een rolstoel van het station gaan ophalen. In mijn beste Russisch besprak ik mijn zorg met Faik, die mijn zorgen weg woof, en ik legde me er bij neer, dat als steeds, alles in Rusland altijd anders gaat en dat het ook goed komt, Slava Bog zeggen sommige Russen dan.

Rond kwart over negen stond ik op het perron, ruim op tijd om de trein uit Warschau te zien binnenkomen. En nadat de trein tot stilstand was gekomen, was ook de juiste wagon snel gevonden. En daar ontwaarde ik mijn neven Caspar en David en even later ook de oude Brüs (87) en mijn broer Carl. Waar normaal de Russische treinen dicht aan het perron staan, was dat met deze wagon, die twee spoorbreedtes moet kunnen bedienen, niet het geval. Dat betekende dat de eerste stap van pa op Russische bodem een benauwd moment betekende. Maar wie 33 uur in de trein overleeft kan met behulp van beide zonen, die stap ook wel zetten. Met gezwinde spoed verlaten we het station. Ik bereid het gezelschap intussen wel voor op de kleine, maar ook voor de heren is dat geen probleem. Juist leuk om in zo'n auto door Moskou te scheuren en inderdaad mijn zorgen waren ongegrond, alles, bagage, rolstoel en wij gaan er makkelijk in, nou ja makkelijk.

De dagen daarna werken we de traditionele onderdelen af en voegen we weer nieuwe onderdelen toe. Zoals al eerder, iedere groep gasten of iedere individuele gast heeft zo zijn eigen belangstellingsveld, en de stad Moskou is veelzijdig genoeg om voor elk wat wils te bieden.

Met mijn broer Carl namelijk die gek is van alle vormen van openbaar vervoer ga ik per tram dwars door Moskou, M. Chistiy Proedi naar M. Universitet. Een leuke manier om ook eens, in plaats van ondergronds, bovengronds van het stedenschoon te genieten. Want zeker het eerste stuk voert ons door lommerrijke straten. We komen ook langs een klooster, wat tot gevolg heeft dat een paar van onze medereizigers het hoofd neigen en een kruisje slaan. Een gebruik dat ik soms ook meemaak als ik mij naar ons metrostation spoedt en daarbij onze dorpskerkl passeer.

Het bezoek van de neven bracht tante Lucie ook op plaatsen, waar ze niet zo gauw komt. Immers de neven hadden al voorgaand aan de reis hun zinnen gezet op goedkope kopieën van computerspelletjes. Nadat we in Izmaylovsky Park geen succes hadden geboekt werd met tante Lucie als tolk het groene winkelcentrum doorzocht, en
met succes.

Het hoogtepunt van het bezoek was het bezoek van het hele gezelschap aan het Rode Plein op zondag. Daar zou de finish zijn van de Upside Down Bikerace (zie Remco's Blogspot). Zowel Carl als wij hadden deelnemers aan deze race gesponsord, dus bij de finish wilden we niet ontbreken.
Voor deze dag hadden we opnieuw Faik ingehuurd om ook papa de gelegenheid te geven iets meer van Moskou te zien, dan onze eigen buurt. Een keuze, die hij overigens zelf had gemaakt, zeker nadat duidelijk was dat Moskou nou niet zo'n erg rolstoelvriendelijke stad is.

Maar goed deze dag zouden we met de rolstoel eerst het Rode Plein bezoeken en daarna zouden we van het voormalig hotel Rossia per boot naar M. Kievskaya gaan. Maar ook nu weer liep alles niet helemaal volgens plan, echter alles kwam wel goed. Namelijk bij het vertrek op zondagmorgen bleek een van de banden van de rolstoel lek. Ook nu weer waren we blij met Faik. Hij begreep meteen wat er te doen stond en terwijl Lucie en de rest van het gezelschap per metro naar het Rode Plein vertrok, gingen wij langs de bandenplak. Voor 100 roebel was het klusje geklaard, dachten we... Maar helaas op het Rode Plein was de band weer lek, dus dan maar te voet en ook dat lukte. Echter de finish was voor pa te ver en ook het vervoer naar de boot had even wat voeten in de aarde, maar de dag was compleet, toen Faik en ik een nieuwe band bemachtigd hadden, die, nadat deze er door Faik was omgelegd en weer ergens opgepompd, de rolstoel weer rijdbaar maakte.

Want na het bezoek aan Moskou zou er ook nog een paar dagen mee moeten worden gereden in Berlijn.

Zo werd dit bezoek met zijn vermelde gebeurtenissen ook een echte 'Rusland' ervaring, met zijn onverwachte obstakels en belemmeringen, die uiteindelijk eigenlijk altijd goed komen. Aan de vooravond van de dooreis naar Berlijn zaten we dan ook zeer tevreden met zijn allen op het terras van het inmiddels aan vele van onze gasten bekende buurtcafe, Dwa Smelya.


Maandagochtend vroeg bracht Faik de dappere wereldreizigers weer naar het station om
vandaar via Berlijn terug te keren naar Zwolle.

Zomergenoegens

Nu de Herfst haar intrede doet, is er eindelijk tijd om nog even terug te blikken op wat highlights van na onze laatste post.

Want zomer in Moskou is geen zomer geweest als er niet uitbundig sjasliek is gegeten, of beter eigenlijk, als je niet, tenminste een keer een Russische sjasliek hebt ervaren. Op 12 augustus togen wij, Lucie en ik, naar metrostation Shukhinskaya, om daar Alexander en Eveline te treffen. Zoals gebruikelijk zijn er twee plekken om af te spreken, bovenaan de roltrap bij de uitgang (meestal als een van beide partijen van buiten de metro komt) of in het middengedeelte van het middenperron (is een betere plek, omdat er dan geen misverstand kan ontstaan over welke uitgang van het metrostation de plaats van ontmoeting is). Op deze middag zullen we elkaar treffen op het perron in het midden. Als we uit de metro stappen is Alexander er al, maar na een half uur wachten en bellen, duikt Eveline nog niet op, jammer.
Rond een uur staan we buiten, daar zullen we onze Poolse oud collega Wojtek ontmoeten. We zien onze Poolse vriend snel en met hem ontmoeten we een internationaal gezlschap van Russen, een Duitse en nog een Pool, collega's van het bedrijf, waar Wojtek nu werkt. We duiken nog even de supermarkt in om nog iets te drinken te kopen, want zonder drank is de Sjasliek niet compleet. Van tevoren is al afgesproken dat Katja en haar man zullen zorgen voor alles wat nodig voor de Sjasliek zelf en dat is niet gering (zie de foto).
En omdat je in Rusland altijd het onverwachte moet verwachten, zijn we aangenaam verrast als opeens Eveline, werkzaam op de NL Ambassade , opduikt tussen de stellingen. Zo is ons internationaal gezelschap toch nog compleet. We zijn met 12 mensen en er blijken twee auto's en ook nu wordt het onmogelijke mogelijk, we proppen ons zelf in de auto en rijden naar een park aan de westkant van Moskou. En geloof ons, het is een van de vele parken, die ons met recht kunnen laten zeggen dat Moskou een groene stad is.
Maar nu terug naar het centrale onderwerp van deze post, de Sjasliek als onmisbaar deel van het Russische bestaan. De auto stopt bij het park, wij rollen er uit en de vele aanwezige handen dragen de ingrediënten naar de plek, die als een aangename plek wordt verkozen. En begrijp het goed, we zetten gewoon in een openbaar park zonder een vergunning een meegenomen rooster op en het vuur om de houtskool te doen smeulen wordt aangestoken. En we zijn die middag niet de enige en we kunnen ook zien dat er al eerder op deze plek is genoten. Alle andere eetwaren worden ook uitgestald en de flessen opengemaakt en dan is het verder genieten geblazen.
Even dreigt er een rimpeling in de vijver, er komen twee politiemannen te paard, die ons er op wijzen dat drinken in het openbaar verboden is, vuur maken mag blijkbaar wel. Gelukkig hebben ze zelf, en dat is bijzonder voor het Russische politiewezen, een suggestie, waardoor we niet hoeven te stoppen met drinken. De heren zeggen dat we rustig mogen blijven drinken als we fles maar door een plastic zakje er omheen aan het oog onttrekken.
Zo breng je deze prachtige zomermiddag al etend, al drinkend en zeker ook al pratend door. En als het donker wordt, betekent dat zeker niet het einde, want we gaan, na alles opgeruimd te hebben met het hele gezelschap verder ten huize van Katja en haar man. Het eten en drinken gaat dan nog door tot bij elven, waarbij meestal het laatste uur steeds meer deelnemers steeds waziger uit hun ogen kijken, maar bedenk wel, je bent constant bezig van 3 uur 's middags tot laat in de avond. En dat is ook deel van de 'Russian experience', zoals alles in Rusland is er eigenlijk nooit een einde, een grens of een maat....en de lezer mag zelf bedenken wat dat soms tot gevolg heeft.
We geven ons halverwege de avond ook nog even over aan een ander populair Russisch tijdverdrijf: Karaoke. Een beetje Rus beschikt over het instrumentarium om bij wijze van soundmix een lied te zingen, en zingen is, overigens niet altijd tot tot genoegen van de buren, na het samen eten en drinken een van de onmisbare onderdelen van een Russisch feestje.
De meesten vinden het deze keer rond elf uur welletjes, we nemen de Russische taxi, wat een soort betaald liften is en we zijn even later thuis. We hebben een heerlijke middag en avond gehad en we hebben zeker ervaren dat met betrekkelijk weinig toch een bijzondere ervaring wordt gegenereerd. Sjasliek is wellicht daarom een groot Russisch tijdverdrijf, omdat het zich makkelijk laat organiseren. Je belt wat mensen, je koopt wat eten en drinken, je haalt je bbq stel uit de kast en je zet je neer in een rustige groene omgeving, niet meer en niet minder, niks lang van te voren agenda's trekken een plek afhuren of een vergunning aanvragen. Het is een wonderschone kant van het Russische leven, dat op een ander moment soms heel weinig uitdaagt tot improviseren.