Ga nooit met een taxi in Moskou

Donderdagochtend 4 december hebben we de koffers gepakt en de flat schoongemaakt. Onze collega uit Kiev neemt er de komende 3 weken zijn intrek. Jaap heeft de taxi gebeld en die zou ons
rond 13:00 komen ophalen. Waarom met de taxi helemaal naar Domodedovo? Omdat we voor een maand nogal wat bagage hebben en we niet met metro, expresstrein willen hompelen en sjouwen en door allerlei volk geduwd en getrokken willen worden. De taxi kwam zelfs een kwartier te vroeg, maar anderhalf uur later waren we pas in de buurt van Park Kultura. De chauffeur zei dat hij niet verder wilde, omdat het geen doen was in de file. Hij zou ons afzetten bij het dichtstbijzijnde metrostation en vandaar moesten we naar Paveljevskaya waar we dan alsnog per expresstrein naar de luchthaven konden. Alleen de weg naar dat metrostation stond ook stil. Eenmaal bij Paveljevskaya aangekomen rende ik vooruit naar de kassa om een kaartje te kopen. Het was inmiddels 15:10 en de trein was net weg. De volgende ging pas om 16:00. Bedenk dat ons vliegtuig om 16:30 zou vertrekken en de reis per trein duurt 40 minuten. Dus dat vliegtuig hadden we sowieso al gemist. Jaap werd staande gehouden door een andere taxi chauffeur die zeker wist dat hij via een alternatieve route de luchthaven op tijd zou halen. Ik had absoluut geen goed gevoel over en ik maakte de man dan ook duidelijk dat het onzin is, omdat de hele stad zo ongeveer stil stond. Toch maar weer mee met hem en helaas had ik gelijk. Om 18:15 kwamen we dan eindelijk aan en, dat moet hier wel gezegd worden, de chauffeur heeft de hele tijd gebeld met mensen die ons konden vertellen met welke andere maatschappij wij konden vliegen. Het was immers voor ons noodzakelijk om die dag het land te verlaten want ons visum verliep die dag en ik had absoluut niet de behoefte om ook nog eens een fikse boete te moeten betalen.
Uiteindelijk konden we de vlucht van 18:30 nemen naar Frankfurt. Wij waren de laatste die konden inchecken, daarna ging de gate dicht. De volgende morgen konden we doorvliegen naar Amsterdam. Conclusie: we zullen voortaan altijd met metro en expresstrein naar de luchthaven gaan, want hoe vroeg we ook zouden vertrekken van huis, de stad stond de hele dag muurvast.

Vooruit dan, nog een berichtje....

Vanmorgen ging Jaap de stad in om de uitnodigingen voor ons visum op te halen en ik ging naar ons kantoor. We zijn behoorlijk moe en we lopen een beetje op onze wenkbrauwen, dat merkte ook onze lerares gisteren op. Ik deed de deur van ons kantoor open en trof daar een natte kledderzooi aan. Een plafonddeel was naar beneden gekomen en de vloer stond blank. Ook de zijkanten van onze bureaus en alles wat erop stond was nat, de tassen voor onze laptops drijfnat en de pas aangeschafte radiator ook. Een aantal andere plafonddelen hangen bol, maar gelukkig doen onze laptops het nog. De printer is ook geheel droog net als de beide wandkaarten. De Sprinkler is dus niet afgegaan, alleen de aanvoerbuis is gaan lekken. Tja, wat wil je met zo'n oud gebouw waar weinig tot geen onderhoud gebeurt. Ik was vandaag toch van plan om ons kantoor netjes achter te laten, zodat onze collega Dima er maandag in kan trekken. Nu wordt het dus een wat uitgebreidere schoonmaakactie. Het huilen staat me nu nader dan het lachen. Net wanneer je denkt dat je alles wel hebt gehad, krijg je zoiets. Ik zal blij zijn als ik morgen in het vliegtuig zit.

Behaaglijk warm

Het is eindelijk behaaglijk warm op ons kantoor. Wij zitten, zoals eerder vermeld, op de 18e verdieping en de heteluchtcirculatie is zo afgesteld, dat wanneer het water van onderen naar boven wordt gestuwd de temperatuur van het water inmiddels flink is afgekoeld, zodra het de 18e verdieping heeft bereikt. De winter heeft zich al doen gelden en wanneer de wind op ons raam staat is het zo verschrikkelijk koud dat je eigenlijk met handschoenen en muts op moet werken. Maar, sinds vrijdag staat een mooie electrische radiator op kantoor en het is aanzienlijk aangenamer geworden. En hier 2 hilarische afbeeldingen om het jaar te eindigen. 4 December gaan we terug naar Nederland en 6 januari hopen we terug te zijn in dit bizarre land.

Wat hebben we de afgelopen maand gedaan?

Veel klanten bezocht en ook suppliers op gebied van transport en warehousing. Lid geworden van de AEB Russia (Association of European Businesses in Russia). En een meeting bijgewoond over o.a. de komende veranderingen op gebied van customs. Naar de Komus geweest voor de aanschaf van office-supplies (het aanbod was gering, moet ik zeggen). Naar Russische les geweest (een 'never ending story') en Jaap geeft sinds kort Nederlandse les aan een Russische dame die binnenkort gaat trouwen met een Nederlander. Dit in het kader van de inburgeringscursus die het arme schaap moet volgen. Aanvraag ingediend voor een nieuw 3-maanden visum. Vaak en veel geld uit de muur getrokken, omdat interbancaire transacties vanuit NL maar niet wil lukken, moet alles cash betaald worden. Zo ook 2 maanden huur voor flat en kantoor. Minister Eurlings kwam ook nog even langs tijdens een van de zeer vele trade missions. Volgens ons krijgen de Russen langzamerhand schoongenoeg van altijd maar dezelfde toespraken en toespelingen op hun tsaar Peter de Grote. In elk geval wij Nederlanders in Moskou wel. Donderdag 13 november belde het juridisch bureau ons op om te vertellen dat ze ons huurcontract kwijt waren en of wij dat konden scannen en het naar hen konden doorsturen. Lekker chaotisch allemaal. Binnen 3 dagen waren alle documenten er, inclusief de poststukken uit St.Petersburg, die naar het schijnt teruggestuurd waren door het postkantoor (dat ons zou bellen, weet je nog?) hier. Vorige week dinsdag kwam directeur Hans en twee van onze collega's uit de Ukraine aan. Een van hen gaat een poosje hier zitten in Moskou tijdens onze afwezigheid.
Jammer alleen dat ons bedijf nog geen bankrekening heeft. 'Maar jullie hebben toch een officieel registratiebewijs van St.Petersburg, dan bestaat het bedrijf toch al en dan kunnen jullie toch een rekening bij een bank openen?', opperden onze Ukrainers. Naast ons bedrijvenpand zit de ROS-bank en dus togen onze collega's vol goede moed naar deze financiele instelling. "Good luck", dachten Jaap en ik nog. Binnen een half uur kwamen ze beteuterd terug. Tja, de directeur zelf moest verschijnen om handtekeningen te zetten (en niet te vergeten, te stempelen) en die zit nog steeds in St.Petersburg. Het is typisch een 'kip-en het ei'-verhaal. De laatste week van november werden we ook nog geconfronteerd met miscommunicatie en onwilligheid van de kant van een van de oprichters van Loodsman in Rusland. Jaap en ik hebben besloten om het bedrijf in Rusland te liquideren en de website over te zetten naar een Nederlandse host. Wij hebben immers Loodsman B.V. in Nederland en daar willen we ons nu op concentreren. 'n Hoop gezeur allemaal.

De post (2)

Die maandag de 3e november togen Jaap en ik naar het postkantoor op zoek naar de ons beloofde stukken die door het Belastingbureau in St.Petersburg verstuurd zouden zijn. Er is een postkantoor vlakbij ons kantoor, maar helaas is dat van een ander postdistrict. Na een flink half uur lopen (genoeg lichaamsbeweging hier) kwamen we aan bij het postkantoor dat ons postdistrict bedient. De dame aan de balie vertelde dat er niets voor ons bedrijf is aangekomen, maar ze maakte (zeer gedienstig!) een krabbel op een blaadje en hing dat aan de wand. Zodra het poststuk bij hun kantoor is geleverd zou ze ons bellen. Ja, ja. We gingen met de bus terug naar ons kantoor en dat is toch al gauw een halte of 5. Jaap meldde deze missie aan het juridisch kantoor dat ons nog steeds begeleid bij de registratie en legalisatie van het bedrijf. Wordt vervolgd...