Het huren van kantoorruimte

Stel, je hebt een bedrijf en dat bedrijf moet, zoals dat officieel heet, een ‘legal entity’ worden. Een OOO. Wij zouden zeggen een BV. Als je een OOO bent kun je een bankrekening openen en kun je makkelijker officieel opereren. Maar om je te kunnen registreren heb je een officieel adres nodig, en dat krijg je bijvoorbeeld door het huren van een kantoor.

Zo ging ik (Jaap) aan de slag om geschikte kantoorruimte te vinden, met een makelaarsagent Katja. De makelaarsagent kwam op mijn pad door het gebruikelijk Russische via-via circuit, zullen we maar zeggen. Met Katja had ik afgelopen dinsdagmiddag een afspraak in Khimki, een soort Amstelveen van Moskou, maar dan wat groter. Ik was ruim op tijd bij het betreffende
gebouw, nadat ik overigens een hele zoektocht achter de rug had. Die zoektocht was weer veroorzaakt door de wat gebrekkige aanwijzingen van Russische zijde. Als Russen zeggen dat iets dicht bij een bushalte is, dan moet je altijd rekening houden met een wandeling van minstens een kwartier… Bij het gebouw aangekomen bleek het een heel groot gebouw te zijn met een groot aantal ingangen. Katja, die, naar goed Russisch gebruik, ruim een half uur te laat was vanwege een ‘probka’, wat vrijwel altijd als smoes wordt gebruikt als je domweg te laat van huis of kantoor bent vertrokken, had wel even gebeld maar dan in het ratelrussisch. Ze bleef, ook toen ze eenmaal bij het gebouw was aangekomen, naar goed klantonvriendelijk gebruik, mij, haar klant, op schreeuwerige toon door de telefoon in haar richting dirigeren.

Inmiddels was ik al voor de tweede keer rond het hele gebouw gelopen, wat mijn humeur niet bevorderde. Uiteindelijk trof ik haar en liet zij mij iets zien, wat eigenlijk nauwelijks kan worden gezien als kantoor in aanbouw. De belofte dat dit gebouw op 1 mei er spic en span zou uitzien, rechtvaardigde in een oogopslag, dat dit vermoedelijk wel eens een typisch Russische belofte zou kunnen blijken te zijn. Maar goed de Rus is optimist en wij westerlingen zien het veel te sceptisch.

De kantoorruimte was wel ruim, maar nog volledig in aanbouw, en mijn beoogde kantoor was nu de slaapplaats voor het werkvolk. Katja had dus gauw door dat de tweede optie ook bekeken zou moeten worden. Het volgende kantoorpand was dichterbij de bushalte en makkelijker te vinden, alleen de ruimte die te huur werd aangeboden was een stuk minder groot en bovendien had het geen ramen. Alles was voorzien en ook dit pand kon per 1 mei betrokken worden. Ik maakte Katja duidelijk dat ik dit even moest overleggen en dat ik wat tijd nodig had. Geen reactie, dus geen punt, volgens mij.

Echter….'s-Avonds kwam al direct een aantal SMS-en binnen: met de boodschap dat ik wel direct zou moeten beslissen, anders was het kantoor van mijn keuze, weg. De nieuwbouw was al afgevallen. Ik echter, werd hoe langer hoe tegendraadser, en probeerde duidelijk te maken dat ik me niet zou laten pushen en dat ik de volgende morgen zou beslissen, na raadpleging van mijn hoofdkantoor . Die avond, nadat wij al naar bed waren kwamen er opnieuw SMS-berichten binnen. Er zou die dag beslist en ook meteen betaald moeten worden (in Rusland moet je in het begin van de contractperiode 2x de huur voor de verhuurder en 2x huurbedrag voor de makelaar betalen), bovendien moest het huurcontract ook op stel en sprong getekend worden. Wellicht kunnen jullie je iets voorstellen van mijn gemoedstoestand, nu de druk verder werd opgevoerd. Maar goed het hoofdkantoor gaf mij de ruimte en de optie was aantrekkelijk en goedkoop, en dat is niet onbelangrijk in dit land, waar bijna iedereen denkt aan zo snel mogelijk zo veel mogelijk geld zien los te peuteren van welke stomme buitenlander dan ook. Echter toen ik op het punt stond om, weliswaar met een onbehagelijk gevoel, naar de bank te gaan, kwam er weer een SMS binnen en niet even een telefoontje met het bericht dat het kantoor net 15 minuten geleden was verhuurd! Het onbehagelijk gevoel was dus niet ten onrechte. Erger nog, het onbehagelijke gevoel maakte plaats voor de meest vreselijke gedachten, waarvan het beter is die voor je te houden…

Maar het mag duidelijk zijn, dat op dat moment de wolken stoom uit beide oren zeker zichtbaar moeten zijn geweest vanaf het Rode Plein. Het antwoord op mijn bericht dat ik niet echt 'amused' was, was echter opnieuw typisch Russisch: 'but this is Russia!' You have to understand and to accept! ’s Avonds was het een dankbaar onderwerp om met Ludmila de Russische conversatie te beoefenen. En voor ons Loodsman avontuur een heel duidelijk leermoment in de voortdurende verkenningstocht naar de nooit te doorgronden Russische ziel.

Lyudmila

Ik ga het niet hebben over mw. Putin, maar over onze nieuwe lerares Russisch! Jawel, we hebben alle moed bij elkaar geraapt en we zijn 2 weken geleden begonnen met conversatielessen. Elk apart 1,5 uur per week met weinig huiswerk. Deze lerares werkt aan de universiteit, heeft meer begrip voor buitenlanders die ook een drukke baan hebben en dus weinig tijd hebben voor veel huiswerk en beschikt over een haast on-Russisch gevoel voor humor. We kletsen haar de oren van het hoofd en kennelijk doen we dat goed genoeg, gezien de complimentjes die we krijgen. Wanneer zij begint te praten, spreekt ze in het begin wat langzaam om vervolgens op normale snelheid over te schakelen, zonder dat we in de problemen komen. Dit geeft zoveel meer voldoening en zelf- vertrouwen dan al die andere lesmethoden, die we doorworsteld hebben. Dat was heel schools. maar het heeft ons een brede kennis van de grammatica gebracht en dat is ook niet onbelangrijk. Nu lezen we een tear-jerkerig verhaal van Bunin en daarbij krijgen we economische begrippen te
lezen. Dat laatste is niet onbelangrijk voor ons werk.

De voorjaarsverfbeurt

Elk voorjaar wanneer de laatste sneeuw is weggesmolten wordt al het hout-en metaalwerk onder handen genomen voor de jaarlijkse verfbeurt. Ik rook al een vreemde, zeer chemische lucht in en rond onze flat. Het hekwerk is inmiddels in de kleuren groen en geel geschilderd. Dit zijn de kleuren van behalve den Haag, ook van onze wijk Chovrino. De kinderspeelplaats in allerhande vrolijke kleuren en ook de vuilnisbakjes naast de ingangen en de bloembakken kregen een frisse groene kleur. Dit alles gebeurde in sneltreinvaart op een zaterdagnamiddag. Gisteravond bij thuiskomst trof ik 3 jonge heren aan in het halletje van onze flat. Twee waren aan het werk en een zat te ouwehoeren. De binnenkant is inmiddels geschilderd in vrolijk grijs. Ik kon niet zien welk merk verf er is gebruikt, omdat de rommel kennelijk uit een grote jerrycan kwam en uitgegoten was in opengesneden 5 liter waterflessen. Bij verflucht heb ik een andere associatie dan wat ik zaterdag en gisteren rook. Volgens mij is dit zeer ongezond spul, het spul dat vermoedelijk ook het Catshuis heeft moeten doen verfraaien...

Een gevalletje Korzakov (2)

Gisteren moest ik eerder weg uit Istra en daarvoor pakte ik de elektritchka van 15:32. Wederom was de kassa dicht. Wijsgeworden van de vorige keer ben ik de volgende halte uigestapt en heb ik daar een kaartje naar Leningradskaya gekocht. Opgelucht stapte ik de volgende trein in die 8 minuten later vertrok. Overigens stond er nu een iets jongere babushka bij de tourniquetpoortjes, bij mijn uitstapstation, maar daar hoefde ik gelukkig niet langs.

Het buitentoilet

Gisteravond even met Jaap ergens bij Taganskaya de dag doorgenomen onder het genot van Wodka en water. Omdat het in de trein en metro zo heet was en vies, wilde ik even mijn handen wassen. In het cafe/restaurant waar we zaten vroeg ik waar het toilet was. De djevushka pakte een grote sleutel en liep voor me uit naar .... buiten! Een paar deuren verder, ik dacht dat ik bij een prive-woning naar binnen moest, deed ze de deur open en daar was alleen maar een toilet. Armoe troef, zo te zien. Gelukkig was er wel zeep en water. Alles wat ik op dat moment nodig had.

Een gevalletje Korzakov?

Gistermiddag vertrok ik wat eerder per trein uit Istra. Op het perronnetje trof ik het loket gesloten aan. En jawel, in de trein was er controle. Geen punt, dan koop ik mijn kaartje daar. Op het station waar ik wezen moest liep ik met het onleesbare vodje papier naar de dienstdoende babushka die mij doorgang moest verlenen bij het tourniquetpoortje. Ik gaf haar het papiertje, dat ze meteen verscheurde en in haar jaszak propte. Ze babbelde wat tegen een andere babushka, die achter mij stond. Toen wees ze op het poortje waarvan het lampje niet brandde en kwam tot de conclusie dat het niet werkte. Gelukkig kwam ze erachter dat ze een sleutel van dat ding had en begon toen wat te morrelen. En jawel, het lampje ging branden. Ik stond voorin de rij en wilde er dus uit. "Zeg, waar wilt u naar toe?" vroeg ze op een toon, die alleen Russische babushka's kunnen voortbrengen. Op dat moment moest ze gezien hebben dat de stoom uit mijn oren kwam. Woedend blafte ik haar toe dat ik haar dat papiertje net had gegeven. Maar ze gaf niet toe. Wederom, een donderuitval en toen herinnerde zich het vodje weer en liet mij met tegenzin door het poortje dat half dicht bleef. Dankzij Sonja kon ik me uiteindelijk er doorheen wurmen.

Een bankrekening openen

Nadat ik mijn contract had getekend vroeg ik wanneer ik de beschikking over mijn nieuwe bankrekening zou krijgen, zodat mijn salaris daar netjes op gestort kon worden. Ik vond het al vreemd dat er geen kopie van mijn paspoort werd gemaakt. Geen antwoord. 1 april was betaaldag en ik kreeg het hele bedrag in cash! Tja, over die bankrekening hadden ze nog niet nagedacht. De volgende dag in m'n beste Russisch weer 'ns gevraagd wanneer ze nou de rekening gingen openen. Toen pas werd er naar mijn paspoort gevraagd. Het duurde een eeuwigheid voordat ze terugkwam. Blijkt dat ze mijn hele paspoort had gekopieerd! Vervolgens moest ik 8 formulieren invullen en ondertekenen. De procedure is dan dat ze naar de bank gaan (mag ik hopen) om de formulieren te overhandigen en dan duurt het enkele dagen voordat ik een rekeningnummer heb. Het bankpasje krijg ik pas 3 dagen nadat het salaris op de rekening is overgeschreven.
Vanmorgen kwam de dame van de boekhouding weer bij mij met het verzoek om mijn werkvergunning, mijn registratieformulier en de immigration card te kopieren, want dat was ze gisteren natuurlijk vergeten...