Bijzondere gasten

Al eerder deden we verslag van de stoet gasten, die ons in Moskou met een bezoek hebben vereerd. Zonder de andere gasten te kort te doen, mogen we toch zonder overdrijving zeggen dat de laatste groep gasten een bijzondere vermelding verdient.

Op donderdagochtend 24 augustus had ik onze (inmiddels) vaste taxichauffeur besteld. Deze taxichauffeur, met de prachtige naam Faik, had mij al eerder goede diensten bewezen, in de periode van mijn rugpijn. Overigens ben ik daarvan alweer goed hersteld. Bij mijn eerste ontmoeting beschikte Faik over een practige bolide en ik leefde dus in de veronderstelling, dat hij die nu ook deze keer zou doen voorrijden. Maar nee, zoals de meeste van zijn collega's reed er deze ochtend een Lada voor. De schrik sloeg mij om het hart, want ik zou mijn vader, broer en neven plus bagage, waaronder een rolstoel van het station gaan ophalen. In mijn beste Russisch besprak ik mijn zorg met Faik, die mijn zorgen weg woof, en ik legde me er bij neer, dat als steeds, alles in Rusland altijd anders gaat en dat het ook goed komt, Slava Bog zeggen sommige Russen dan.

Rond kwart over negen stond ik op het perron, ruim op tijd om de trein uit Warschau te zien binnenkomen. En nadat de trein tot stilstand was gekomen, was ook de juiste wagon snel gevonden. En daar ontwaarde ik mijn neven Caspar en David en even later ook de oude Brüs (87) en mijn broer Carl. Waar normaal de Russische treinen dicht aan het perron staan, was dat met deze wagon, die twee spoorbreedtes moet kunnen bedienen, niet het geval. Dat betekende dat de eerste stap van pa op Russische bodem een benauwd moment betekende. Maar wie 33 uur in de trein overleeft kan met behulp van beide zonen, die stap ook wel zetten. Met gezwinde spoed verlaten we het station. Ik bereid het gezelschap intussen wel voor op de kleine, maar ook voor de heren is dat geen probleem. Juist leuk om in zo'n auto door Moskou te scheuren en inderdaad mijn zorgen waren ongegrond, alles, bagage, rolstoel en wij gaan er makkelijk in, nou ja makkelijk.

De dagen daarna werken we de traditionele onderdelen af en voegen we weer nieuwe onderdelen toe. Zoals al eerder, iedere groep gasten of iedere individuele gast heeft zo zijn eigen belangstellingsveld, en de stad Moskou is veelzijdig genoeg om voor elk wat wils te bieden.

Met mijn broer Carl namelijk die gek is van alle vormen van openbaar vervoer ga ik per tram dwars door Moskou, M. Chistiy Proedi naar M. Universitet. Een leuke manier om ook eens, in plaats van ondergronds, bovengronds van het stedenschoon te genieten. Want zeker het eerste stuk voert ons door lommerrijke straten. We komen ook langs een klooster, wat tot gevolg heeft dat een paar van onze medereizigers het hoofd neigen en een kruisje slaan. Een gebruik dat ik soms ook meemaak als ik mij naar ons metrostation spoedt en daarbij onze dorpskerkl passeer.

Het bezoek van de neven bracht tante Lucie ook op plaatsen, waar ze niet zo gauw komt. Immers de neven hadden al voorgaand aan de reis hun zinnen gezet op goedkope kopieën van computerspelletjes. Nadat we in Izmaylovsky Park geen succes hadden geboekt werd met tante Lucie als tolk het groene winkelcentrum doorzocht, en
met succes.

Het hoogtepunt van het bezoek was het bezoek van het hele gezelschap aan het Rode Plein op zondag. Daar zou de finish zijn van de Upside Down Bikerace (zie Remco's Blogspot). Zowel Carl als wij hadden deelnemers aan deze race gesponsord, dus bij de finish wilden we niet ontbreken.
Voor deze dag hadden we opnieuw Faik ingehuurd om ook papa de gelegenheid te geven iets meer van Moskou te zien, dan onze eigen buurt. Een keuze, die hij overigens zelf had gemaakt, zeker nadat duidelijk was dat Moskou nou niet zo'n erg rolstoelvriendelijke stad is.

Maar goed deze dag zouden we met de rolstoel eerst het Rode Plein bezoeken en daarna zouden we van het voormalig hotel Rossia per boot naar M. Kievskaya gaan. Maar ook nu weer liep alles niet helemaal volgens plan, echter alles kwam wel goed. Namelijk bij het vertrek op zondagmorgen bleek een van de banden van de rolstoel lek. Ook nu weer waren we blij met Faik. Hij begreep meteen wat er te doen stond en terwijl Lucie en de rest van het gezelschap per metro naar het Rode Plein vertrok, gingen wij langs de bandenplak. Voor 100 roebel was het klusje geklaard, dachten we... Maar helaas op het Rode Plein was de band weer lek, dus dan maar te voet en ook dat lukte. Echter de finish was voor pa te ver en ook het vervoer naar de boot had even wat voeten in de aarde, maar de dag was compleet, toen Faik en ik een nieuwe band bemachtigd hadden, die, nadat deze er door Faik was omgelegd en weer ergens opgepompd, de rolstoel weer rijdbaar maakte.

Want na het bezoek aan Moskou zou er ook nog een paar dagen mee moeten worden gereden in Berlijn.

Zo werd dit bezoek met zijn vermelde gebeurtenissen ook een echte 'Rusland' ervaring, met zijn onverwachte obstakels en belemmeringen, die uiteindelijk eigenlijk altijd goed komen. Aan de vooravond van de dooreis naar Berlijn zaten we dan ook zeer tevreden met zijn allen op het terras van het inmiddels aan vele van onze gasten bekende buurtcafe, Dwa Smelya.


Maandagochtend vroeg bracht Faik de dappere wereldreizigers weer naar het station om
vandaar via Berlijn terug te keren naar Zwolle.