Monday, November 27, 2006
Regen in Moskou
Vandaag regent het gestaag. "Nederland's weer", zoals 'papa', onze huurbaas het zei, toen hij afgelopen zaterdag (ook regenachtig) de huur kwam ophalen. Ik had geen zin om weer een lange broek aan te trekken, maar op straat kreeg ik daar onmiddellijk spijt van. Eenmaal bij het metrostation Redzjnoi Vokzal aangekomen, zag ik dat mijn panty onder de modderspetters zat. Tijd voor mijn aloude Hollandse regenbroek. Het klinkt misschien raar, maar wanneer het hier regent, heb je eerder het idee op een boerendorp te wonen waar de wegen niet geplaveid zijn, dan in een metropool.
Met een prive taxi naar huis
Afgelopen vrijdag, na een gezellige avond in het Belgisch cafe 'Guylian' (die, van de Belgische chocolaadjes) achter het Bolsjoi Theater, liepen Jaap en ik naar buiten en hielden wij een auto aan die ons naar huis zou brengen. Oorverdovende muziek steeg uit de auto op, toen Jaap het portier opendeed om over de prijs te onderhandelen. De dikbuikige chauffeur bleek uit Armenie afkomstig te zijn. Vanaf het Bolsjoi Theater naar onze flat is het een goed half uur rijden, mits er geen files staan (ook 's-nachts dus). In dit half uur hebben we muziek gehoord met teksten over de hongersnood van, en de moord op het Armeense volk in 1915 in verschillende talen op steeds dezelfde melodie. Jaap probeerde nog een gesprek aan te knopen door onze chauffeur te vertellen over de commotie, die in Nederland ontstaan is nadat sommige politieke partijen hun Turkse leden van de kieslijst hadden verwijderd, omdat zij het standpunt van hun partij (genocide op het Armeense volk) niet wilden onderschrijven. Alleen het woord 'Turk' was voldoende om de volumeknop nog maar eens voluit te draaien. Met betraande ogen leverde hij ons af bij onze flat. De melodie drenst nog door mijn hoofd.
Russen en uitgaan.
We hebben het al een aantal keren gezien en de vergelijking getrokken met Nederlanders die uitgaan. In beide landen is het mobieltje uitermate populair, alleen heb ik toch de indruk dat wanneer een Nederlander buitenshuis gaat eten/drinken hij of zij het mobieltje even wegstopt dan wel het ding op tafel legt. Hier zit je, laten we zeggen met een stel vrienden en iedereen zit continue te bellen. Maar dan echt continue. Ook wanneer de warme hap wordt geserveerd. Stel je dan ook eens voor dat je voor iedere beller een unieke ringtone hebt geprogrammeerd en je hoort bij voortduring een kakofonie van geluiden om je heen. Daarbovenuit dendert de muziek, want dat hoort er nu eenmaal bij. Geen enkel restaurant/kroeg is zonder (harde) muziek. Er moet immers gedanst kunnen worden.
Afgelopen zaterdagavond waren wij in een Engels restaurant/pub bij ons in de buurt. Wij zien een uitgebreid gedekte tafel met de nodige drank en happen, alleen ontbraken er zeker drie mensen aan dit gezelschap. Er was wel voor hen gedekt, als ik het goed bekeken heb. Zeker een half uur na onze komst, het gezelschap zit allang aan het hoofdgerecht, komen er drie mensen binnen. Er wordt gegroet, gedronken en een hap doorgeslikt en vervolgens namen deze drie weer afscheid. Als het nou een goedkope fastfood tent was in het centrum van de stad, maar nee dus. Dit waren van die typische 'aanwaai'-gasten. We hebben dit wel vaker gezien.
Afgelopen zaterdagavond waren wij in een Engels restaurant/pub bij ons in de buurt. Wij zien een uitgebreid gedekte tafel met de nodige drank en happen, alleen ontbraken er zeker drie mensen aan dit gezelschap. Er was wel voor hen gedekt, als ik het goed bekeken heb. Zeker een half uur na onze komst, het gezelschap zit allang aan het hoofdgerecht, komen er drie mensen binnen. Er wordt gegroet, gedronken en een hap doorgeslikt en vervolgens namen deze drie weer afscheid. Als het nou een goedkope fastfood tent was in het centrum van de stad, maar nee dus. Dit waren van die typische 'aanwaai'-gasten. We hebben dit wel vaker gezien.
Sinterklaas
Van 11 t/m 19 november waren we even terug in het vaderland. Onze collega's bij Frans Maas Rusland verwachten dan van ons dat we op z'n minst met stroopwafels terugkomen. Het afgelopen jaar werd mij meerdere keren gevraagd wanneer ik weer 'ns die kant op ging. Stroopwafels zijn overigens ook bij de super Cedmoj Kontinent te koop, maar lang niet zo lekker.
Deze keer heb ik uiteraard pepernoten en speculaas gekocht en voor allen een chocoladeletter. Eenmaal op het werk heb ik de letters verpakt in de door Jamin bijgeleverde papieren zakjes. Wel even uitleggen wie Sinterklaas is en wat ie in Nederland kwam doen (oh, zijn verjaardag vieren, terwijl hij in Spanje woont?). Kortom, de kopeke viel niet meteen, maar niettemin werd het snoepgoed in dank aanvaard.
Deze keer heb ik uiteraard pepernoten en speculaas gekocht en voor allen een chocoladeletter. Eenmaal op het werk heb ik de letters verpakt in de door Jamin bijgeleverde papieren zakjes. Wel even uitleggen wie Sinterklaas is en wat ie in Nederland kwam doen (oh, zijn verjaardag vieren, terwijl hij in Spanje woont?). Kortom, de kopeke viel niet meteen, maar niettemin werd het snoepgoed in dank aanvaard.
Monday, November 06, 2006
Werken in Rusland
Deze vrije dag is een goede gelegenheid om iets te schrijven over mijn werk in Rusland en ook over werken in Rusland in het algemeen.
Eerst even iets over de vrije dag, het was zaterdag 4 november de dag van de eenheid van het Vaderland. De regeling van vrije dagen in Rusland werkt zo, dat je, als een vrije dag valt op een zaterdag of zondag, de vrijdag ervoor of de maandag erna vrij hebt. Het komt ook voor dat een dinsdag een vrije dag is, dan wordt er zaterdag gewerkt en is de zondag tot en met de dinsdag vrij. Russen houden van vrije dagen en vooral vrije dagen die aan elkaar geschakeld zijn. En er wordt ook met kalenderdagen gewerkt, zo heeft iedereen 28 kalenderdagen per jaar vakantie naast de vrije (feest)dagen.
Vandaag vieren we er dus een van, of beter we vierden het zaterdag en vandaag is vermoedelijk voor velen de dag van herstel.
Morgen wordt er dus weer gewerkt. Lucie en ik zullen dan om 6.30 de wekker horen en een uur later gaan we dan op pad. Lucie om bij het metrostation in het busje van Frans Maas te stappen en ik loop door naar de Leningradsky Shosse, alwaar ik meestal door mijn Nederlandse collega wordt opgepikt. We zijn dan meestal tussen 8.30 en 9 uur op kantoor. Hoewel het niet echt goed in de gaten wordt gehouden, werken we van van 9 tot 6. We hebben recht op een uur lunchpauze, maar vlak de rookpauzes niet uit.
Een van eerste dingen, die ik in dit land leerde was het gegeven, dat deze rookpauzes onmisbaar zijn in de Russische kantoorcultuur. Er wordt heel wat afgeleuterd over iedereen en over alles. Ook op kantoor wordt veel met elkaar gediscussieerd. Het hoort een beetje bij het ritueel. Het is namelijk niet de bedoeling al te snel tot een oplossing te komen. Waar Nederlanders graag soms kort door de bocht knopen willen doorhakken, willen Russen langzaam, haast Aziatisch tot een oplossing komen. Soms lijkt het, dat er gehoopt wordt, dat het probleem zichzelf oplost.
Ons bedrijf is overgenomen door een Deense firma, en zowel Lucie als ik hebben een Russische directeur en dat is toch heel anders dan een Nederlandse. Naast het feit, dat Russen het moeilijk vinden kordaat een oplossing te forceren, vinden ze het ook moeilijk om te plannen. Zo zullen we in de loop van volgend jaar gaan verhuizen, had eigenlijk al moeten gebeuren, maar het lijkt er nu op dat het nog wel even zal duren.
Nu over mijzelf in de Russische context. Inmiddels mag ik mij de trotse bezitter noemen van een heuse werkvergunning en het contract dat daarbij hoort is aanstaande.
Zo mag ik toch met enige trots constateren dat het aanvankelijk als tijdelijke werkverschaffing bedoelde baantje, meer vastigheid lijkt te krijgen. En kan ik inderdaad constateren dat er naast een dominee toch ook een verkoper in mij schuilt.
In de Russische werksfeer is het hebben van relaties onmisbaar, je krijgt de baantjes hier meer via via dan dat je echt moet solliciteren, zo ook dus in mijn geval.
Inmiddels praat ik graag, waar ik kom over de problemen in het transport en dat doe ik natuurlijk wel zo, dat mijn gesprekspartner begrijpt bij ons aan het goede adres te zijn.
Wat doet ons kantoor zoal en wat verkoop ik dus. We verkopen transport vanuit de hele wereld naar Rusland, niet alleen Moskou, en ook niet alleen Europa en opslag in ons warehouse in Istra, waar Lucie dus werkt. Het ingewikkelde van dit moment, is wel dat er veel naar Rusland toegaat, maar dat er betrekkelijk weinig geëxporteerd wordt, behalve dan het gas, maar daar gaan wij niet over. Daarnaast is Moskou een soort gretige spons, die haast niet te verzadigen lijkt. Echter dat gegeven heeft niet tot gevolg dat na het transport het brengen van de vervoerde producten op de Russische markt, een fluitje van een cent is. De grootst 'bottleneck' is het proces van inklaring.
Een wereld op zich en ook hier onderworpen aan de Russische regeltjes-cultuur. Bijvoorbeeld, wie mocht denken dat een internationale productcode ook werkelijk de door de autoriteiten erkende code is, komt bedrogen uit. Want bij de code moet het liefst ook een plaatje of exacte beschrijving geleverd worden om de douaneautoriteiten de gelegenheid te geven dat ook werkelijk vast te stellen. Waar de wereld buiten Rusland bijna vanzelfsprekend in het Engels communiceert, is het misschien gezien het verleden niet onbegrijpelijk, dat hier het Russisch de voertaal is. En dan bedoel ik de taal in haar ruimste betekenis. Je kunt vermoedelijk pas echt de taal spreken als je ook de Russische ziel begrijpt. En dus valt het soms niet mee.
Maar ik moet eerlijk zeggen dat, als je bereidt bent te begrijpen hoe zeer Rusland van een betrekkelijk gesloten wereld plotseling terecht is gekomen in de veel globalere open wereld met alle problemen van dien, het geen onoverkomelijk bezwaar is om met en naar Rusland handel te drijven. Lucie zegt het soms ook, Rusland is nog in de pubertijd en wellicht is daaruit te verklaren dat het land soms uitbundig is, om even later in zijn schulp te kruipen en de deur stevig in het slot te gooien.
In het prachtige boek van Hans Boland, "Mijn Russische ziel" geheten, wordt als een van de kenmerken genoemd het grenzeloze, het mateloze, zoals ook de puber opeens in de groei niet weet waar zijn grenzen liggen.
Terug naar het werk, wat ik tot nu toe vooral heb gedaan, is het stroomlijnen en organiseren en archiveren van onze klantcontacten en van onze leveranciers, opdat we niet elke keer het wiel hoeven uit te vinden of een vraag krijgen, die beantwoord wordt, al was het de eerste keer dat we de vraag kregen.
Zoals velen zich door de eerste sneeuw laten verrassen in dit land, zo lijkt het alsof er steeds weer veel dingen zijn, die we nog niet eerder deden, en ja hoor, een heerlijke aanleiding om eens lekker met elkaar te overleggen hoe we dit nu eens gaan doen. Russen zijn ijverig maar niet altijd even creatief en dat is soms moeilijk voor de ijver. Russen zijn ook dol op feesten. Iedere verjaardag wordt zeker ook op kantoor gevierd, daarover schreef ik al eerder.
In vergelijking met Nederland, vind ik dat de Russische werkdag lang is en veel van mensen vraagt, daarnaast zijn Russen lang onderweg, twee uur is niet veel, en dat twee keer op een dag. In die zin mag je als buitenlander, vind ik best compassie hebben met de behoefte om tijdens het werk het ook leuk te hebben. Feestjes of samen lunchen, het hoort bij de werkdag.
Tussen de middag lunch meestal met een van mijn collegae in de Stolovaya, een soort bedrijfskantine meestal bekroond met een kop koffie in het café.
Ik was in Nederland niet werkzaam op een kantoor, dus ik kan het niet goed vergelijken, maar misschien ook daarom heb ik me deze eerste tijd goed gevoeld en op mijn plek en zoals het nu lijkt zal die plek ook langer mijn werkplek zijn. Morgen ga ik dus weer welgemoed op weg om mensen te helpen hun spullen hier in het land te krijgen op de beoogde plek.
Eerst even iets over de vrije dag, het was zaterdag 4 november de dag van de eenheid van het Vaderland. De regeling van vrije dagen in Rusland werkt zo, dat je, als een vrije dag valt op een zaterdag of zondag, de vrijdag ervoor of de maandag erna vrij hebt. Het komt ook voor dat een dinsdag een vrije dag is, dan wordt er zaterdag gewerkt en is de zondag tot en met de dinsdag vrij. Russen houden van vrije dagen en vooral vrije dagen die aan elkaar geschakeld zijn. En er wordt ook met kalenderdagen gewerkt, zo heeft iedereen 28 kalenderdagen per jaar vakantie naast de vrije (feest)dagen.
Vandaag vieren we er dus een van, of beter we vierden het zaterdag en vandaag is vermoedelijk voor velen de dag van herstel.
Morgen wordt er dus weer gewerkt. Lucie en ik zullen dan om 6.30 de wekker horen en een uur later gaan we dan op pad. Lucie om bij het metrostation in het busje van Frans Maas te stappen en ik loop door naar de Leningradsky Shosse, alwaar ik meestal door mijn Nederlandse collega wordt opgepikt. We zijn dan meestal tussen 8.30 en 9 uur op kantoor. Hoewel het niet echt goed in de gaten wordt gehouden, werken we van van 9 tot 6. We hebben recht op een uur lunchpauze, maar vlak de rookpauzes niet uit.
Een van eerste dingen, die ik in dit land leerde was het gegeven, dat deze rookpauzes onmisbaar zijn in de Russische kantoorcultuur. Er wordt heel wat afgeleuterd over iedereen en over alles. Ook op kantoor wordt veel met elkaar gediscussieerd. Het hoort een beetje bij het ritueel. Het is namelijk niet de bedoeling al te snel tot een oplossing te komen. Waar Nederlanders graag soms kort door de bocht knopen willen doorhakken, willen Russen langzaam, haast Aziatisch tot een oplossing komen. Soms lijkt het, dat er gehoopt wordt, dat het probleem zichzelf oplost.
Ons bedrijf is overgenomen door een Deense firma, en zowel Lucie als ik hebben een Russische directeur en dat is toch heel anders dan een Nederlandse. Naast het feit, dat Russen het moeilijk vinden kordaat een oplossing te forceren, vinden ze het ook moeilijk om te plannen. Zo zullen we in de loop van volgend jaar gaan verhuizen, had eigenlijk al moeten gebeuren, maar het lijkt er nu op dat het nog wel even zal duren.
Nu over mijzelf in de Russische context. Inmiddels mag ik mij de trotse bezitter noemen van een heuse werkvergunning en het contract dat daarbij hoort is aanstaande.
Zo mag ik toch met enige trots constateren dat het aanvankelijk als tijdelijke werkverschaffing bedoelde baantje, meer vastigheid lijkt te krijgen. En kan ik inderdaad constateren dat er naast een dominee toch ook een verkoper in mij schuilt.
In de Russische werksfeer is het hebben van relaties onmisbaar, je krijgt de baantjes hier meer via via dan dat je echt moet solliciteren, zo ook dus in mijn geval.
Inmiddels praat ik graag, waar ik kom over de problemen in het transport en dat doe ik natuurlijk wel zo, dat mijn gesprekspartner begrijpt bij ons aan het goede adres te zijn.
Wat doet ons kantoor zoal en wat verkoop ik dus. We verkopen transport vanuit de hele wereld naar Rusland, niet alleen Moskou, en ook niet alleen Europa en opslag in ons warehouse in Istra, waar Lucie dus werkt. Het ingewikkelde van dit moment, is wel dat er veel naar Rusland toegaat, maar dat er betrekkelijk weinig geëxporteerd wordt, behalve dan het gas, maar daar gaan wij niet over. Daarnaast is Moskou een soort gretige spons, die haast niet te verzadigen lijkt. Echter dat gegeven heeft niet tot gevolg dat na het transport het brengen van de vervoerde producten op de Russische markt, een fluitje van een cent is. De grootst 'bottleneck' is het proces van inklaring.
Een wereld op zich en ook hier onderworpen aan de Russische regeltjes-cultuur. Bijvoorbeeld, wie mocht denken dat een internationale productcode ook werkelijk de door de autoriteiten erkende code is, komt bedrogen uit. Want bij de code moet het liefst ook een plaatje of exacte beschrijving geleverd worden om de douaneautoriteiten de gelegenheid te geven dat ook werkelijk vast te stellen. Waar de wereld buiten Rusland bijna vanzelfsprekend in het Engels communiceert, is het misschien gezien het verleden niet onbegrijpelijk, dat hier het Russisch de voertaal is. En dan bedoel ik de taal in haar ruimste betekenis. Je kunt vermoedelijk pas echt de taal spreken als je ook de Russische ziel begrijpt. En dus valt het soms niet mee.
Maar ik moet eerlijk zeggen dat, als je bereidt bent te begrijpen hoe zeer Rusland van een betrekkelijk gesloten wereld plotseling terecht is gekomen in de veel globalere open wereld met alle problemen van dien, het geen onoverkomelijk bezwaar is om met en naar Rusland handel te drijven. Lucie zegt het soms ook, Rusland is nog in de pubertijd en wellicht is daaruit te verklaren dat het land soms uitbundig is, om even later in zijn schulp te kruipen en de deur stevig in het slot te gooien.
In het prachtige boek van Hans Boland, "Mijn Russische ziel" geheten, wordt als een van de kenmerken genoemd het grenzeloze, het mateloze, zoals ook de puber opeens in de groei niet weet waar zijn grenzen liggen.
Terug naar het werk, wat ik tot nu toe vooral heb gedaan, is het stroomlijnen en organiseren en archiveren van onze klantcontacten en van onze leveranciers, opdat we niet elke keer het wiel hoeven uit te vinden of een vraag krijgen, die beantwoord wordt, al was het de eerste keer dat we de vraag kregen.
Zoals velen zich door de eerste sneeuw laten verrassen in dit land, zo lijkt het alsof er steeds weer veel dingen zijn, die we nog niet eerder deden, en ja hoor, een heerlijke aanleiding om eens lekker met elkaar te overleggen hoe we dit nu eens gaan doen. Russen zijn ijverig maar niet altijd even creatief en dat is soms moeilijk voor de ijver. Russen zijn ook dol op feesten. Iedere verjaardag wordt zeker ook op kantoor gevierd, daarover schreef ik al eerder.
In vergelijking met Nederland, vind ik dat de Russische werkdag lang is en veel van mensen vraagt, daarnaast zijn Russen lang onderweg, twee uur is niet veel, en dat twee keer op een dag. In die zin mag je als buitenlander, vind ik best compassie hebben met de behoefte om tijdens het werk het ook leuk te hebben. Feestjes of samen lunchen, het hoort bij de werkdag.
Tussen de middag lunch meestal met een van mijn collegae in de Stolovaya, een soort bedrijfskantine meestal bekroond met een kop koffie in het café.
Ik was in Nederland niet werkzaam op een kantoor, dus ik kan het niet goed vergelijken, maar misschien ook daarom heb ik me deze eerste tijd goed gevoeld en op mijn plek en zoals het nu lijkt zal die plek ook langer mijn werkplek zijn. Morgen ga ik dus weer welgemoed op weg om mensen te helpen hun spullen hier in het land te krijgen op de beoogde plek.
Subscribe to:
Posts (Atom)
