Met een prive taxi naar huis

Afgelopen vrijdag, na een gezellige avond in het Belgisch cafe 'Guylian' (die, van de Belgische chocolaadjes) achter het Bolsjoi Theater, liepen Jaap en ik naar buiten en hielden wij een auto aan die ons naar huis zou brengen. Oorverdovende muziek steeg uit de auto op, toen Jaap het portier opendeed om over de prijs te onderhandelen. De dikbuikige chauffeur bleek uit Armenie afkomstig te zijn. Vanaf het Bolsjoi Theater naar onze flat is het een goed half uur rijden, mits er geen files staan (ook 's-nachts dus). In dit half uur hebben we muziek gehoord met teksten over de hongersnood van, en de moord op het Armeense volk in 1915 in verschillende talen op steeds dezelfde melodie. Jaap probeerde nog een gesprek aan te knopen door onze chauffeur te vertellen over de commotie, die in Nederland ontstaan is nadat sommige politieke partijen hun Turkse leden van de kieslijst hadden verwijderd, omdat zij het standpunt van hun partij (genocide op het Armeense volk) niet wilden onderschrijven. Alleen het woord 'Turk' was voldoende om de volumeknop nog maar eens voluit te draaien. Met betraande ogen leverde hij ons af bij onze flat. De melodie drenst nog door mijn hoofd.