Vandaag zou ons kleine kantoortje uitgebreid worden met een jonge dame, die wij al eerder hadden ontmoet en die een redelijke staat van dienst heeft in de logistieke wereld. We hebben ons zeer verheugd op haar komst en we wilden haar goed inwerken, opdat wij eind volgende week eindelijk, na 6 jaar, op vakantie zouden kunnen gaan. Waarom schrijf ik dit in verleden tijd? Mevrouw heeft besloten toch maar niet te komen werken, want het is haar toch te ver en bovendien heeft ze een kind dat met regelmaat weggebracht en opgehaald moet worden. Dat begrijpen wij toch wel? Twee weken geleden, toen ze voor de tweede keer bij ons langskwam had ze dat kennelijk nog niet bedacht. En bovendien had ze gisteren (zondag, Dag van de Stad Moskou) een aanbod gekregen om elders te werken.
Inmiddels had ik in Nederland visitekaartjes laten drukken (en nu meteen weer afbesteld) en een E-mail account laten aanmaken. Jaap heeft zijn leed beklaagd bij de Nederlandse tak van het bedrijf. We zijn vooral boos op onszelf. Dat we toch elke keer weer instinken. We gaan nu weer op zoek naar een geschikte kandidaat. En die vakantie van ons? Die gaat gewoon door. Vanaf 18 september t/m 4 oktober zijn wij ff niet beschikbaar! Heerlijk.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment