Pushkin: Rembrandt ontoegankelijk in het Rembrandtjaar

Vrijdagochtend: Pushkin Museum waar ik ‘alleen maar’ de Rembrandts wilde zien – tenslotte heb ik me de laatste jaren niet voor niets laten intrigeren door zijn werk. Bij de ingang nog eens goed gekeken of de geruchten waar waren, dat de zaal, waar de Rembrandts zouden hangen, gesloten zou zijn. Van enkele zalen werd inderdaad gemeld, dat ze dicht zouden zijn, echter niet zaal 10, de zaal van de 17e eeuwse schilderkunst. Dus, kaartje gekocht en met gezwinde pas richting Rembrandt. Echter wie schetst onze verbazing - hoewel in dit land hoeft dat eigenlijk niet - de zaal is dicht, om technische redenen. Goede raad is duur, echter inmiddels door de wol geverfd, stapt Jaap op de vriendelijk gehoofddoekte ‘baboesjka’ en toont haar zijn ongenoegen, ‘veel geld betaald, vriend uit Nederland, speciaal voor Rembrandt, wil mijn geld terug…’.De ‘baboesjka’ begrijpt onze teleurstelling en ook dat is heel wat, want het kan ook zo uitpakken dat de zaalbaboesjka geen krimp geeft. Deze is echter, naar zal later blijken, de heldin van de dag, ze brengt ons naar de mevrouw, die de kaartjes knipt bij de ingang. Inmiddels valt het woord ‘specialist’, jazeker Frits is inmiddels tot ‘Rembrandtspecialist’ gebombardeerd. Ondertussen moet Frits in de zaal blijven wachten bij de dichte deur, hij krijgt daar de stoel van de zaalwacht. Jaap mag naar de centrale hal, alwaar hij zich bij de Administrator moet vervoegen. Die geeft overigens naar goed Russisch gebruik geen gehoor, ze is druk in een telefoongesprek gewikkeld, een gesprek, waarvan Jaap zich herinnert dat het al duurt sinds ons betreden van het museum. Maar gelukkig rondt ze toch na enige tijd af en luistert naar Jaaps beste Russisch. Teleurstelling, verkeerd geïnformeerd, helemaal uit Nederland…ze grijpt de telefoon, wat ze precies zegt tegen Natalya Nikolayevna is niet helemaal duidelijk, maar na het telefoongesprek geeft ze een briefje met daarop de zalen die dicht zijn. Jaap begrijpt er uit dat hij maar moet zien, een beetje teleurgesteld gaat hij terug, we moeten wachten of zoiets. Teruggekomen bij Frits, gaat ineens de deur van de zaal, waar de Rembrandts hangen open en er blijkt een verse ‘baboesjka’ te zijn opgetrommeld, die er op zal toezien, dat er niets met de schilderijen gebeurt terwijl de specialist en zijn assistent de Rembrandts aan een grondig onderzoek onderwerpen. Overigens lette ze nauwelijks op, ze is verdiept in haar boek – achteraf dachten we wat er gebeurd zou zijn als we een Rembrandt uit de lijst hadden gesneden, deze onder de arm hadden meegenomen, vriendelijk uitgeleide gedaan door de baboesjka’s, onder het luid roepen van spasiba …! We brachten geruime tijd bij de zes schilderijen door, waarover hier onder verder verslag wordt gedaan. Jaaps conclusie: Nog steeds geldt, dat bewijst dit verhaal ook maar weer, aarzel niet, het komt altijd op de een of andere manier goed, ook al denk je soms het tegendeel. Het is een heerlijk land, vergeven van regels en bureaucratie, maar ook bewoond door ‘baboesjka’s’ die soms de regels trotseren.