Loodsman in de lucht

Vanaf vandaag is de website te zien op het net. Click op Loodsman
en je wordt volledig geinformeerd over ons recentelijk opgerichte bedrijf.

Zoals de waard is, vertrouwt hij zijn gasten...

Vandaag had ik weer eens een ouderwets Russische ervaring. Als rechtgeaarde Hollanders zijn we, toen onze supermarkt een spaaractie annonceerde, verwoed gaan sparen. Inmiddels voor een derde keer... Hoewel een van de vorige keren niet alles geheel naar wens verliep... Toen namelijk bleek, na ijverig sparen, dat de beloning voor het sparen niet (meer) voorhanden was, niet gepland (?). Bovendien moesten we dit keer langer sparen om de benodigde kaart vol te krijgen, maar goed, het lukte ons op de valreep, tweec kaarten. En afgelopen zondag was het dan zo ver, we togen met de kaarten en de bijbehorende kassabonnetjes welgemoed naar onze supermarkt. Inmiddels was ik er ook achter gekomen, dat we de controle van de spaarkaart en kassabonnen niet meer aan de kassa konden laten doen, maar in de kiosk van de aan de supermarkt innig gelieerde bank. Er werd ijverig geteld, gekeken en nog eens geteld, en inderdaad we hadden recht op een cadeau behorende bij twee volle spaarkaarten, maar de geschiedenis herhaalde zich, het door ons gewenste geschenk was niet voorradig...Ik kon wel twee andere geschenken meekrijgen, maar daar had ik/hadden wij geen zin in. Wij hadden onze zinnen gezet op een tegoedbon van 1000 roebel (ongeveer 27 Euro), om daarmee aan het eind van het jaar een nieuwe kaart met recht op 10 % korting aan te schaffen. De dames van de bank fronsten hun wenkbrauwen, maar goed, als we dat wilden, dan moesten we naar een ander filiaal en daar konden we het certificaat wel krijgen. Zo gezegd, zo gedaan.

En vanmiddag was het zo ver, nadat ik terug was gekeerd van een ontmoeting met mijn nieuwe baas in Istra. Het was een hele tocht, na de trein, overgestapt op de tram, naar een verre uithoek van Moskou, tot overmaat van ramp een halte te laat uitgestapt, dus terug gelopen, onderweg een keer onderuit, want het vroor -10 en de sneeuw was inmiddels lekker ingevroren en glad geworden, gepolijst door de vele voeten. Maar je bent een Hollander en je doet alles voor 1000 roebel.

Bij het beoogde filiaal van de 7moy (dit is de supermarktketen) aangekomen, me wederom vervoegd bij de bank (kiosk), waar nu twee jonge jongens voor bankemployee aan het spelen waren. Opnieuw controle, twee volle kaarten...maar toen gebeurde het, tellen, kijken, nog eens tellen, en toen kwam het hoge woord eruit, er miste een, ik herhaal een kassabon, ten bewijze van een uitgave van meer dan 777 roebel, die er dus gisteren nog wel was, maar nu niet meer en jullie weten het al, in Rusland wordt er nooit, ik herhaal, nooit of te nimmer gefraudeerd...Dus ook nu niet, de jongeman haalde nog wel een geschenk boven tafel, maar het felbegeerde certificaat daar kon ik naar fluiten, wel genoeg plakkertjes, je zou dan toch zeggen, wat kan die ene kassabon nu toch schelen, maar nou ik zeg u, in dit goudeerlijke land, daar sparen we met plakkertjes, maar feitelijk doen die er totaal niet toe, want het gaat er om dat je aantoont, met de kassabon als bewijs dat je voldoende hebt gekocht om de flauwekul plakkertjes te ontvangen om toch het idee te hebben dat je iets spaarderigs doet...

Want zoals de waard is, vertrouwt hij zijn gasten, natuurlijk kan je de kassajuffrouw verleiden, de plakkertjes haar afhandig maken en dan op grootschalige wijze met volgeplakte spaarkaarten duizenden roebels incasseren of geschenken, die er niet zijn. Ga toch gewoon kassabonnen sparen en vergeet die plakkertjes...

Ik vergat bij het weg gaan, luid en duidelijk te zeggen: Job na choei..., wat zoveel betekend als Fuck of Shit, maar ik voelde wel zo lullig, ik kom met bloedig gespaarde kaarten, in de veronderstelling dat alles klopt, met een tramrit annex wandeling/val door de kou bij twee snotneuzen en er is niet een greintje soepelheid, neen, er mist een kassabon en in dit land verlopen de verkiezingen ongekend sportief en eerlijk en ook bij goedwillende, spaarzame buitenlanders zijn we streng doch rechtvaardig. Regels zijn regels, zou de mevrouw zeggen die trots is op Nederland.

Stel namelijk, dat ik halverwege de spaarperiode was gekomen, dan had ik het nog kunnen herstellen en dan was het inderdaad vreemd geweest, maar nu, na afloop van de spaarperiode en opnieuw het benodigde geschenk niet hier maar daar, en hier wel ok, maar helaas daar niet. Ik ga nooit meer sparen... Het enige wat me rest is dit verhaal, waarbij ik en passant even laat weten hoe de dag van gisteren zal zijn verlopen, zeker zonder fraude, want dat is ondenkbaar toch, in dit land dat blijkbaar zoveel bomen heeft dat alle papier, nodig voor documenten, best verspild kan worden, hoewel, nee integendeel...elk papiertje, en dus elke vezel van elke boom, doet er toe en moet juist daarom bewaard, en het kan niet zo zijn dat er hier ook maar een document verloren gaat, of verloren is gegaan. Poetin kan trots zijn op zo'n ijverig en nauwgezet volk en laat die rijke westerling maar diep onderuit gaan...hoezo, gisteren klopte het wel...

Zoals de waard is, vertrouwt hij zijn gasten...en ik blijf de gast en de waard, dat laat ik graag aan de lezer over...

Grijs rijden

Gisteravond vertrok ik met de elektritsjka van Tsjechovskaya (Istra) naar Leningradskaya (Moskou) omdat ik een donkerbruin vermoeden had dat de rit per bedrijfsbusje door de overmatige sneeuwval nogal lang zou kunnen duren. Rond 17:15 stond ik op het perronnetje naast ons bedrijfsterrein. Ik had mijn 53 Rbs (Euro 1,47) al klaar en liep op het loket (op navelhoogte) af, edoch... dat was gesloten. De lokettiste was immers druk bezig de spoorwegovergang sneeuwvrij te maken. Een enigszins nutteloze handeling, gezien de gestage sneeuwval. Al helemaal ingesteld op de onvermijdbare scheldkanonnade die mij bij aankomst in Moskou te wachten zou staan, stapte ik in de trein. Bij aankomst liep ik direct af op een mevrouw in uniform en legde haar uit waarom ik geen kaartje had kunnen kopen. 'Oh, geen probleem', zei ze en ze haalde haar kaartje door de scanner en wandelde met mij naar de kassa om alsnog mijn 53 Rbs te betalen. Heb haar hartelijk bedankt en opgelucht liep ik naar het metro station....

Stembuskaarten

Afgelopen woensdag vonden wij in de brievenbus 'onze' oproepkaarten om naar de stembus te gaan, morgen 2 december.

Sneeuw

Sinds een week of twee mogen wij ons verheugen op echt winters weer: sneeuw, vorst, dooi, natte sneeuw, drab en weer sneeuw.

Via het cafe in tapijt en andere zaken...

Meldden we in mei dat Jaap (ik dus) was gaan werken in een cafe, het Belgisch cafe Guylian, moeten we nu toch echt een update plaatsen over mijn carrierepad tot nu toe. Het cafe is inmiddels verleden tijd. Een aantal zaken bleken daar in de loop van de tijd niet zo te lopen als je zou wensen. In augustus hield ik het daarom daar voor gezien. Inmiddels waren er ook veranderingen op til bij de baan bij Frans Maas. Nadat we met onze afdeling, Sales van Frans Maas Sheremetyevo, waren ingetrokken bij DFDS Transport in het nieuwe kantoorgebouw Vereyskaya Plaza 2, werd ook steeds duidelijker dat er aan de parttime baan een einde zou komen. Nadat de registratie van DSV Road, het nieuwe transportbedrijf, na samen gaan van Sheremetyevo en DFDS transport, een feit was, werd ik hoe langer hoe meer de speelbal tussen twee rivaliserende Sales Directeuren, mijn oorspronkelijke bazin Margarita en de oude baas van de DFDS transport Sergey Shilo. Beiden probeerden mij in hun kamp te halen door volstrekt verschillende kwaliteiten aan mij toe te dichten. Overigens werd die machtstrijd me pas langzamerhand duidelijk. Wel had ik inmiddels de toezegging van een full-time baan, weliswaar niet met een riant salaris, maar komend van niets, het zover schoppen, dat ik een dergelijke baan kreeg aangeboden, vind ik nog altijd wel iets om trots op te zijn. Echter er begon ook wat te knagen, na meer dan twee jaar in deze eerste Russische baan in de schaduew van Margarita te hebben geopereerd, wist ik nog uit mijn vorige leven dat ergens in het derde jaar van je eerste gemeente je eigenlijk moet gaan verkassen, omdat je niet makkelijk van een bepaald beginnersimago afkomt. Goede raad was echter duur, de visumperiode zou aan het einde van het jaar aflopen en zonder workpermit zou het onmogelijk zijn om een visum te verkrijgen, waarbij mij werd toegestaan om zonder beperking in Rusland te zijn. Inmiddels hebben jullie al kunnen lezen dat het wat dat visum betreft anders is verlopen. Toen dat steeds duidelijker werd en ook toen het contract en werkpermit niet een, twee drie een feit zouden zijn, werd de beleving van mijn werk steeds meer gedomineerd door de onderhuidse strijd tussen Margarita en Sergey, die steeds meer terugvielen op het halen van een target, wat voor mij niet makkelijk bleek te zijn, omdat mijn Russisch niet heel toereikend is, maar ook omdat het te verkopen product van ons bedrijf op zijn zachtst gezegd beperkt is. Dit gecombineerd met een Sowjetachtig management, waarbij vergaderingen van onze afdeling eigenlijk niet meer waren dan het aanhoren van de eindeloze monologen van Sergey, die tijdens die vergaderingen elke week weer een nieuwe burocratische procedure verzon, dwong me steeds meer tot nadenken over mijn poositie. Ik kreeg hoe langer hoe meer het idee dat ik zowel op de afdeling van Margarita (actieve sales) als die van Sergey (customer service) niet die talenten kon benutten, die vooral lagen en liggen op het optreden als een soort verbindingsfiguur tussen de Russische en de Internationale bedrijfscultuur.

Inmiddels was er ook wat anders op mijn pad gekomen, via het Belgisch cafe heb ik Jos leren kennen en hij mij. Dat leidde er toe dat hij wel iets met mij zou willen ondernemen, waar mijn verworven logistieke ervaring gekoppeld aan mijn klantgerichte instelling nuttig zouden kunnen zijn. Ook mijn internationale instelling was een argument, om mij te vragen of ik mee zou willen werken bij de opzet van een bedrijf dat dienst gaat verlenen bij de uitvoering van zogenaamde office projecten voor de tapijtgigant Desso. Het komt er op neer dat ik eerst die tapijten aan de man ga brengen bij bouwbedrijven die hier het ene na het andere kantorencomplex uit de grond gaan stampen om daarna er voor te zorgen dat het tapijt ook daadwerkelijk gelegd wordt. Belangrijk in deze markt is vooral betrouwbaarheid en beschikbaarheid, iets waar het bij de Russische dienstverlening nog wel eens mis gaat.

Enfin, al die zaken zijn deze week min of meer in een stroomversnelling geraakt. Ik heb bij DSV mijn vertrek aangekondigd, omdat ik, zoals ook een aantal anderen niet langer de verlammende competentiestrijd van Margarita en Sergey wil meemaken en ik heb met Jos een principeovereenkomst om, vermoedelijk als consultant van Loodsman voor hem te gaan werken in de tapijten. Daarnaast zeg ik DSV niet geheel vaarwel, maar ga ik eigenlijk door toedoen van Lucie's baas aan de slag bij DSV Solutions, om hier vooral ook met mijn communicatieve kwaliteiten een trait d'union te zijn tussen DSV en haar vooral internationale klanten, iets waar ik bij DSV Road door de grote nadruk op het snel moeten verwerven van vooral Russische klanten voor een zeer beperkt productaanbod, niet aan toe kwam.

Kortom een hele verandering maar ook een verandering, die mij zelf het gevoel geeft dat ik nu inderdaad na mijn eerste "gemeente", in het nieuwe jaar mag beginnen aan een nieuwe uitdaging, waarin ik de inmiddels opgebouwde ervaring zeker zal kunnen gebruiken. Zoals ik het vanmorgen tegen Lucie zei, het geeft me het gevoel van meer gesetteld te zijn, in Rusland maar ook in deze fase van mijn werkend leven.

Het visum (1)

In januari zullen Jaap en ik weer een nieuw visum aan moeten vragen voor 2008. Dit keer geen multiple-entry visum voor een jaar, maar een werk visum, dat gelinked is aan mijn werkvergunning, die ik overigens nog steeds niet heb ontvangen (lees de post: 'werkvergunning (4)). Maar maandag hoop ik 'm toch echt te krijgen en dan met de juiste nationaliteit op vermeld. Intussen was ik al een tijd bezig om een uitnodiging van mijn bedrijf te regelen voor een werk visum. Sinds 1 juni zijn de regels voor een multiple-entry business visum aangescherpt. Dat visum is dan nog maar 180 dagen geldig waarvan je maar 90 dagen aaneen in het land kunt blijven. Na nog eens 90 dagen wachten kun je weer een visum aanvragen. Dat doen we dus niet.
Voor een werk visum heb je dus de uitnodiging van de OVIR nodig, die geregeld moet worden door de werkgever. Nu wil het geval dat de OVIR in Istra waar ik werk, bepaald heeft dat er een officieel (lees: door de notaris van stempels en handtekeningen voorziene) kopie van het huurkontrakt dat DSV Istra heeft met de eigenaar van het perceel! Nou, denk je dan, dat moet niet zo'n probleem zijn. Nee, het huurkontrakt loopt per 30-11-07 af en op 01-12-07 moet een nieuw kontrakt getekend worden. Dat gebeurt natuurlijk nooit op die eerste december. Een kopie maken door de notaris duurt in dit land natuurlijk ook iets langer dan 5 minuten en pas als dat allemaal klaar is, dan kan de procedure beginnen voor de aanvraag en het verlenen van de uitnodiging door OVIR. En die procedure gaat een maand duren. Dan zitten wij dus... juist, in Nederland. Dat zou betekenen dat wij half januari de uitnodiging kunnen ontvangen. 'Geen punt', zei ik nog. 'Verstuur het document per koerier naar ons logeeradres in Leiden'. 'Nee', was het antwoord van mijn directeur. 'Jullie gaan in Nederland een business visum aanvragen voor 1 maand en dan vliegen jullie in februari terug om alsnog dat werk visum aan te vragen, want tegen die tijd zullen alle documenten wel voorhanden zijn'. Mijn werkvergunning loopt af op 01-08-2008. Ben benieuwd tot hoe lang het werk visum duurt. Misschien kunnen ze direct de procedure opstarten voor 2008-09 zodra we begin maart weer in Moskou zijn. Wordt uiteraard vervolgd....

Leuk Filmpje op Youtube

Kijk eens naar volgend filmpje, zo spannend is het niet elke ochtend in de metro

De werkvergunning (4)

Jawel, dat is'tie weer... het vervolgverhaal van de werkvergunning. Vandaag zou ik mijn werkvergunning krijgen. Belde met mijn baas of dat zo was. 'Ja, ik heb 'm hier. Je kunt het ophalen'. Kom ik zijn kamer binnen en de eerste vraag van hem was: ' Ben jij soms Macedonier geworden?' Eh, grapje, dacht ik nog, maar nee hoor. Alle gegevens klopten precies, alleen bij 'Nationaliteit' stond heel duidelijk 'Македония'. Het verkrijgen van een werkvergunning heeft al met al een dikke 3 maanden geduurd en met deze wergvergunning moet ik in januari (!) mijn werkvisum aanvragen voor 2008. Bovendien kost het het bedrijf ongeveer een zoete 1000 Euro. Ik gaf het kaartje terug met de mededeling: ' Doe maar over enneh, by the way, ik moet het uiterlijk binnen een week terug krijgen, want de uitnodiging via het bedrijf en de 'Paspoort en Visum departement duurt nog eens 3 weken. 'Dus doe je best maar, ander ben ik gedwongen langer in Nederland te blijven'. Stel je het eens voor: een kopie van mijn paspoort is gemaakt in Augustus (!), de vertaling ervan in oktober en de dienst die over dit soort werkvergunningen gaat heeft de HR-manager van DSV in een PDF file het document verstuurd en gevraagd om goedkeuring. Echte sloddervossen, die Russen.

De Handelsmissie met JP

Maandagmiddag was Jaap naar hotel Metropol geweest om daar kennis te maken met delegatieleden van de handelsmissie uit Nederland die hier tot gisteren in Rusland waren. Hij kwam bijtijds weer terug en we hebben ge-drieen in ons stamcafe gegeten. Het was immers Marieke's laatste avondje in Moskou. Dinsdag was in hetzelfde hotel een borrel met happen-avond voor alle Nederlanders die in Rusland wonen en werken. Op vertoon van paspoort werd je toegelaten tot de grote Jugendstil zaal. Onze premier en de staatssecretaris (in het buitenland is hij minister) van Economische Zaken Van Heemskerk zouden rond 20:30 arriveren. Het werd echter tegen 22:00 toen de heren eindelijk er waren. Het schenen succesvolle en pittige gesprekken met Poetin geweest te zijn die bij elkaar, als ik het moet geloven, ongeveer 8 uur hadden geduurd.
Verder werden de nodige businesscards uitgewisseld en gesprekken gevoerd. Ik o.a. met landgenoten die ong. 150 km ten zuiden van Moskou werken in de aardappelbranche.
De volgende dag, woensdag dus, vond om 9:00 de opening plaats door J.P. en de Russische minister van Transport Levitin van het grote Transport seminar, dat o.a. georganiseerd was door het Ministerie van Verkeer & Waterstaat en de NEA. Heel interessant al die ontwikkelingen en goede ideeen, maar nu is het zaak de boel warm te houden en verder te ontwikkelen anders heeft zo'n (dure) missie geen zin.
's-Avonds wederom in hotel Metropol vond het Trade-dinner plaats. Een lopend buffet, zeg maar. De hapjes waren in een mum op en zeker 60% van de aanwezigen hebben zichzelf elders bij moeten voederen, omdat er niets werd aangevuld. Slim gepland van de Ambassade.
En ook hier waren de heren Balkenende en Van Heemskerk aanwezig en tja, ik kon het niet laten om met JP op de foto te gaan:

Marieke in Moskou

Donderdag 1 t/m dinsdag 6 november was onze vriendin Marieke bij ons in Moskou. Uiteraard zijn we langs de nodige bezienswaardigheden geweest en bovendien hebben we een bezoek gebracht aan het Lenin mausoleum. Jaap was daar al eerder geweest en was toen onder de indruk geraakt van de gewijde sfeer die daar heerst. Nu niet helaas. Samen met ons kwam een klas met ongeveer 20 uitgelaten 10-jarigen aan. Nu moest je wel je mond houden en snel langs (het glazen kistje) lopen, maar van een gewijde sfeer was geen sprake.In de GoeM en in cafe Brussels

De werkvergunning (3)

Begin september had ik toch alle resultaten van de medische tests ingeleverd bij onze Personeelszaken? Een dikke maand later belde onze Alexander op met de vraag of ik geen HIV-certificaat mee had gekregen. Nee, dat had ik niet en ik had de dienstdoende arts in de poliklinika nr 2 er al naar gevraagd. En dat certificaat konden ze niet voor me opstellen. Heb Alex gevraagd dat zelf maar eens na te vragen en ook hij kreeg geen enkele medewerking en dus geen certificaat. Wat nu te doen? Dan maar alsnog HIV testen in het EMC.
De werkvergunning ligt allang klaar, men moest alleen nog het certificaat hebben. Lang leve de bureaucratie! Wordt vervolgd.

50-ste verjaardag (3e etappe)

En de derde etappe was in Nederland. Vrijdag 12 oktober vlogen Jaap en ik naar Duesseldorf, waar uitgerekend die dag de machinisten van de Deutsche Bahn staakten. Met een vertraging van een kleine 2 uur kwamen we in Leiden aan. Zaterdag was het grote feest in Cantina "Oloroso" in het centrum van de stad. En ze kwamen van heinde en verre: onze familie, vrienden en buren (ook vrienden). Liedjes, toespraken, een dia-voorstelling van 50 jaar Lucie. Het was er allemaal. En ik heb genoten. Hier zijn wat foto's die Anneke heeft gemaakt:

02-10-2007 Lucie 50 jaar !!!

Mijn 50-ste verjaardag heb ik in 3 etappes gevierd. Eerst op de dag zelf met mijn medewerkers in Istra. Getrakteerd op shaslik, lavash (een soort na'an), zoute augurken en knoflook. Ik heb een allergische hekel aan taarten met veel creme. Vandaar, en bovendien is shaslik een Russische traktatie bij uitstek.

Zaterdag 6 oktober vierde ik mijn verjaardag in gezelschap van Russische en Vlaamse vrienden in ons stamcafe/restaurant Dva-Sjmelya (de Twee Hommels).

Huwelijk van Lena en Michiel 08-09-2007

Op zaterdag 8 september trouwden onze ex-collega's van Frans Maas/DSV Michiel Schot en Lena Biryukova in Moskou. 's-Avonds was er het feest met veel drank en (Georgische) gerechten, zigeuners (brengen geluk), speeches en de gebruikelijke toasts. En niet te vergeten een DJ die veel gouwe ouwen ten gehore bracht. Een echt Russische bruiloft. Jaap en ik hadden de zus van de bruidegom en haar vriend te logeren gedurende de dagen voor en na de bruiloft. Zij stonden toen aan de vooravond van hun 8 maanden durende wereldreis. Volg hun reis via hun blogspot. En Lena en Michiel? Die wonen nu in Rotterdam.

De werkvergunning. (2)

Voor het ophalen van de testresultaten van poliklinika nr 2 moest ik eerst een afspraak maken: dinsdag 4 september.
Om 14:30 vertrok ik met de elektritsjka naar Moskou (1 uur), vervolgens met de metro via Belarusskaya en Park Kulturi naar Frunzenskaya. Ik werd weer in de kamer genood en terwijl ik op de resultaten wachtte moest eerst de administratie gedaan worden. Voor elke, bij dit ziekenhuis verzekerde Moskoviet wordt een schriftje bijgehouden, zeg maar een patientenkaart, maar dan is het meer een plakboekje. Sommige schriftjes vielen open op kopieen van recepten en fotoscans van een foetus (of nierstenen?). Toen dat klaar was en de dokter alles ondertekend had, vroeg ze (nogmaals) wat ik hier kwam doen. Wederom toverde ik het briefje tevoorschijn met de tests die ik voor mijn werkvergunning moest ondergaan en dat ik nu voor de resultaten kwam. Oh ja, dat is waar. Wezenloos bladerde de dokter door mijn nog maagdelijk schriftje en vroeg hoe het met mijn gezondheid gesteld was. 'Nou, prima', zei ik. Maar zo makkelijk kwam ik er niet mee weg. Intussen kreeg ik de resultaten terug en die waren ok. Maar terwijl we wachtten op de resultaten van Jaap, zag deze arts haar kans schoon om mijn bloeddruk op te meten en me over te bevoelen en te bekloppen en te vragen of er diabetes in de familie voorkwam (nee) en hoe het met mijn ouders gesteld was. 'Mijn vader is 41 jaar geleden overleden ('ojojojoj') en mijn moeder afgelopen juni('ojojojoj'), maar ik voel me prima'. Ik wilde immers zo snel mogelijk daar vandaan, omdat ik de testresultaten bij het EMC ook nog moest ophalen en inmiddels was het wel half zes geworden! En of ze meteen een vervolgafspraak kon maken. Hoezo? Ik mankeer toch niets? Ik wist het wel: dat schriftje moet vol. Ik wimpelde het af met 'ik heb het heel erg druk en ik bel wel'. 17:45 eindelijk op straat en in de warme zon naar het metro station. Overstappen op Ochodny Rjad en via Tverskaya/Pushkinsjkaya naar buiten en nog eens 15 min. gelopen naar het EMC en daar lag alles al klaar. Toen mezelf getracteerd op een cappuccino. Wat een dag!

De werkvergunning. (1)

Voor een werkvergunning in Rusland heb je aantal zaken te regelen,waaronder een aantal medische tests. In ons geval zijn dat: HIV, Lepra, TBC, Syfilis, nog een of andere venerische ziekte en of je drugs gebruikt (je weet maar nooit met die Hollanders). Sinds 1 januari jl. zijn Jaap en ik verzekerd bij de Russische zorgverzekeraar Malachiet (geen Rus heeft er van gehoord) en dat betekent dat wij verzekerd zijn bij 1 bepaalde kliniek: Poliklinika Nr 2 nabij metro station Frunzenskaya. Een godsend van ons vandaan. Welgemoed togen wij maandagochtend de 27e augustus (nuchter!) naar deze poliklinika. Wij werden binnengeroepen in een kantoortje waar een soort huisarts met haar assistente zaten. Ik vertelde wat de bedoeling van ons bezoek was: een medische test voor het verkrijgen van de werkvergunning. Gelukkig had ik een in het Russisch gesteld briefje bij me met de tests die ik zou moeten ondergaan. Maar er stond meer informatie op, zoals: een geldig paspoort, visum, migratiekaart, pasfoto etc. Zeker 15 minuten is er naar dit briefje gestaard en nadat ze me nog eens vroeg wat de bedoeling was wees ik die 7 ziekten aan waarop zij mij moest testen. Nou, dat was moeilijk! Even bellen en later nog eens. En toen kwam het hoge woord eruit: we kunnen je alleen op HIV en Syfilis testen. Dat betekende dus dat ik alsnog naar het ons bekende EMC moesten om de rest te laten testen. Poliklinika nr 2 is zeker geen klein achteraf ziekenhuisje. In het EMC aangekomen was binnen 3 kwartier de rest getest!

Downside Up!

Vandaag was het weer zover: de finish van de 3-daagse bike tour rond en in Moskou met de finish om rond 12:30 op het Rode Plein. Vele ouders met kinderen met het Down-syndroom waren hier om de sportievelingen te verwelkomen en feest te vieren. Een Russische versie van 'Kinderen voor kinderen' met overigens niet onverdienstelijk zingende jongens en meiden. Als clowns verklede volwassenen en veel ballonnen. Kortom, een sfeerrijk feest.

Gelukkig goed weer, beter dan de eerste 2 dagen van deze bike tour waarbij het af en toe tegen de 40 graden werd! Ruim 170 km gefietst voor het goede doel om kinderen met het Down-syndroom betere perspectieven te bieden. Hulde aan de deelnemers! Jaap denkt erover om volgend jaar hieraan deel te nemen. Wordt vervolgd....

Ed & Willem Bever

Ongeveer 2 maanden geleden hebben wij (DSV in Istra) gevraagd of er airconditioning in onze kantoorruimte geinstalleerd kon worden. De mussen vielen van het dak en met al die computers en printers aan in een ruimte van 6 bij 4 met 9 mensen was het af en toe een sauna. Vorige week donderdag, toen wij inmiddels typisch Hollands weer met regen en onweer hadden, kwamen 5 (!) grote kerels ons kantoor binnen om te kijken waar ze die apparaten zouden ophangen. Veel gebaar en overleg met tekeningen in de hand. Even later waren 3 van de 5 verkleed en begon het boren in de muren en het rommelen aan allerlei leidingen. Deze klus is gisteren geklaard. Je moet niet denken dat ze voorzorgsmaatregelen hebben getroffen, zoals het afdekken van printers en de fax. Voordat het boren begon heb ik wel mijn laptop in mijn bureau gestopt en alles opgeruimd. Toen wij na verloop van tijd weer terug keerden zag ik dat er een dikke laag stof en gruis lag op de bureaus en de printers.

'Van de pot gerukt'

Afgelopen week heeft de Putin-jeugdbeweging 'Nashi' (= onze) hun jaarlijkse zomerkamp gevierd bij het Seliger meer. En zondag, 22 juli waren daar twee hoge gasten op bezoek. De beoogde opvolgers van Putin, Sergey Ivanov en zijn collega Dmitry Medvedev.
In zijn toespraak tot het enthousiaste jonge publiek riep Medvedev op om vooral veel kinderen te krijgen, die voor hen zouden kunnen zorgen als zij oud geworden zijn "and relieve mounting pressure on the pension system".

Ivanov kon natuurlijk niet achterblijven en zei het volgende "If you raise regular children, they will help you when you grow old so you won't need a pension". (Bron: The Moscow Times)
Mijn mening lees je in de titel van deze post......

Het wekelijkse overzicht

Elke week wordt in The Moscow Times een overzicht gepubliceerd van het aantal diefstallen, moorden, ongelukken, etc. in Moskou van de voorgaande week.
Heel vaak heeft de server van de politie kuren en zijn de gegevens niet allemaal accuraat.
In bijgaand overzicht dus de oogst van afgelopen week.
Ter info: Moskou city telt officieel 12 miljoen inwoners.

"De tante uit Smolensk"(2)

Een heel lange tijd geleden heb ik verteld over de tante uit Smolensk. Dat bleek bij nader inzien een ordinaire huurverhoging. Kennelijk hebben Russen allerlei smoezen nodig als ze je iets (vervelends) te vertellen hebben. Liever op een omslachtige manier dan rechtstreeks te melden dat de huur omhoog is gegaan, zoals wij Nederlanders gewend zijn te doen. Dat gaf ons een aantal weken enige maagkrampen en onzekerheid over of we in deze flat zouden kunnen blijven. Het probleem is weer voor een jaar opgelost.

"De tante uit Smolensk"

Wie is de tante uit Smolensk? In elk geval geen familie van ons. Zij is een fictieve figuur. Laat ik het even uitleggen. Uit ervaringen van andere expats, die geen contract hebben met hun huurbaas kan het voorkomen dat op een kwade dag de huurbaas komt vertellen dat zijn tante de wens geuit heeft om, in dit geval, in Moskou te willen wonen en of de huurders maar naar een ander onderkomen willen uitkijken. In St. Petersburg is dit een Deens stel overkomen dat daar een Skandinavisch restaurant was begonnen. Zij stonden na 1 maand op straat. Waarom ik dit vertel? Wel nu, onze 'papa' vertelde bij het ophalen van de huur afgelopen maand een wat onsamenhangend verhaal over zijn schoonzus, die vorige maand weduwe is geworden en dat zijn schoonmoeder op sterven ligt en dat zijn dochter (de eigenlijke eigenaar van onze flat) bedacht had dat haar tante maar in haar, lees 'onze' flat moest wonen. Maar hij zou een andere flat voor die schoonzus regelen. Volgende week, rond de 16e mei horen we definitief of we op dit adres kunnen blijven wonen of dat we er toch uit moeten. Inmiddels hebben we neef Henk gevraagd om zijn makelaar te vragen iets te zoeken in dit buurtje.
Wordt vervolgd....

Bedrijfsleider in een cafe

Velen weten van onze droom om een Bed&Breakfast te beginnen. Dat zal niet echt tot uitvoer gebracht worden, gezien onze leeftijd en de vele obstakels die we moeten overwinnen, maar er heeft sinds een week toch een kleine verandering die richting plaatsgevonden. Jaap is gevraagd om samen met Bruno, een fransman, bedrijfsleider te worden van het Belgisch cafe "Guylian". Dit is een ons bekend en dierbaar cafe waar wij minstens 1x per maand komen. Het gaat niet om een full-time vaste baan, maar in elk geval 'for the time being'. Let wel, Jaap is geen kroegbaas noch zit hij in de bediening. Hij zorgt voor de financien en de organisatie en hij vindt het tot nog toe reuze leuk en spannend.

Even afwezig

Al een tijdje niets gepubliceerd, maar dat betekent niet dat er niets gebeurd is. Van 13 t/m 22 april waren we even in Nederland, voor wie het ontgaan was, en op de terugweg hebben we Maaike meegenomen, die voor een project van school een stage moest lopen in het buitenland. De eerste week was ze bij ons te logeren en de tweede week verhuisde ze naar neef Henk, die hier al enige jaren woont en bij wie zij in een van zijn bedrijven stage heeft gelopen. De dag waarop Maaike naar de flat van Henk verhuisde was ook de aankomstdag van zus Wil, man en twee kinderen. Zij bleven ook een week bij ons. Dat werd een druk programma, omdat neef Bastiaan en nicht Annette al hadden aangegeven alles te willen zien van Moskou! .... die komen dus een keer terug. Zelf kunnen we inmiddels onze weg langs allerlei bezienswaardigheden dromen. Het was helaas wel koud (8 graden) maar dat was misschien ook beter zo.

Curieuze ontmoeting op Stille Zaterdag

Op stille zaterdag, de zaterdag voor Pasen, ga ik met David Nickel, een MCC werker uit de Oekraine (we onmoetten hem vorig jaar op de Krim) naar de stad. Lucie zit bij de kapper en zij zal zich later bij ons voegen. David wil graag naar het Rode Plein, om daar met name het Lenin mausoleum te zien. Bij aankomst op het Rode Plein is de boel weer eens afgesloten, niemand mag het plein op. Al gauw wordt, na enige deductie, duidelijk waarom. Aan de andere kant tegen de Kremlinmuur aan, zien we mondjesmaat mensen naar het mausoleum lopen. Ik denk er het mijne van, maar voor David is er geen aarzeling, we gaan proberen om in het mausoleum te komen.
Bij de ingang van de Alexandertuin sluiten we aan in de rij, het is inmiddels 12.30. Voorzover ik iets weet is het sluitingsuur altijd 13.00. Dus al gauw zien we een aantal militia personen, precies voor onze neus aan de verzamelde menigte melden dat ze geen kans meer maken om toegelaten te worden. De rij dunt daardoor aanzienlijk uit. Ik echter, door ervaring wijs geworden, blijf staan. Inmiddels zijn er een aantal lieden, die zich aanbieden als gids. Ze beloven ons voor 1000 roebel snel naar binnen te loodsen. De verleiding is groot, maar we houden stand, als vlak voor mijn neus een hek wordt verschoven, glip ik als laatste nbaar binnen als de militia niet kijkt. Als daarna geprobeerd wordt om David en wat anderen weg te sturen, zeg ik dat hij mijn vriend is en als laatstenb mogen we in de rij aansluiten. Het wordt nog even spannend als we alle camera's moeten achterlaten, dat kan in het Russisch museum, dus nu echt als laatsten lopen we in de richting van het vrijwel altijd gesloten mausoleum. Het heeft iets. Bij de ingang is de instructie, pet af en handen uit de zakken. We betreden het gebouw en gaan via een pikdonkere trap de diepte in. Er is ook bijna geen licht, zodat de enige lichtbakens de wachten zijn, die onder het diffuse licht staan opgesteld. Ik ben diep onder de indruk van deze regie. Als je niet al eerbiedig of geimponeerd zou zijn, wordt je het op deze manier wel. Als ik nog even iets tegen David fluister over het feit dat ik vrijwel geen tree kan onderscheiden, zie ik de wacht mij wenken mijn mond te houden. en dan treden we diep onder de grond de ruimte binnen waar het gebalsemde lichaam ligt. Het is een uitzonderlijk klein mannetje eigenlijk, maar door alles wat vooraf is gegaan, heeft het wel wat. We lopen zonder stoppen langzaam door en we zijn even later weer buiten. Dan volgt nog de wandeling langs de Kremlinmuur, met de vele helden van de Sowjet Unie, die het tot hier hebben geschopt of die weer naar dit nivo zijn teruggezet (Stalin). De hele koude oorlog trekken we voorbij. Ik herinner me de televisieuitzending van kameraad Brezjnew, die bij de begrafenis bijna uit zijn kist viel toen het touw brak onder de kist. Hier liggen ze tussen de onverstoorbare dennebomen, die zo lang alleen op een plaatje zichtbaar zijn geweest.
Ik maak nog een domineesgrapje, dat het curieus is om dit graf op stille zaterdag te bezoeken.
Een grapje overigens, dat het op mijn werk niet doet. Feitelijk al mijn collega's van mijn werk vinden het vreemd dat überhaupt ben gaan kijken. Ik heb er geen spijt van. Immers het hoort bij dit land, zoals ook de wijze waarop ik met David tot hier ben gekomen op deze stille Zaterdag.
Als laatste in de rij en vanuit een feitelijk onmogelijke situatie. Ik denk maar zo, het komt altijd goed...

Pasen in de sneeuw.

Zondagochtend, na de wat enerverende nachtdienst in onze dorpskerk, is
het tijd om de eieren te kleuren en het paasbrood aan te snijden. Dave en Jaap hebben zich vol
overgave op deze taak gestort.


Het sneewt al behoorlijk, maar het blijft niet echt liggen. Dat wordt later anders wanneer we gedrieen over de Новодевичье begraafplaats lopen, waar beroemde schrijvers, politici,
kosmonauten etc. liggen. We kopen een boek met levensbeschrijvingen en foto's van aldaar begraven personen, maar door de hevige sneeuwval kunnen we daar niet veel in lezen. Enfin, ook voor Russische begrippen
redelijk vreemd om nog zo laat in het jaar zoveel sneeuw te zien vallen. Sneeuw en een begraafplaats, ik moet denken aan beelden uit de film 'Amadeus'. Tsjechov heeft er in elk geval geen last meer van.

De Paasnachtdienst

Zaterdagavond tegen elven besluiten we om naar 'onze' dorpskerk te gaan om eindelijk eens een echt Russische paasnachtdienst mee te maken. De kerk en de omringende tuin zijn goed afgesloten met rood/witte linten en veel militsia. Er worden mondjesmaat mensen toegelaten die allemaal iets laten zien, maar wat? Identitycard, toegangsbiljet? Diezelfde middag hebben we nog aan een babusjka gevraagd of zoiets nodig is, maar dat was het zeker niet, verzekerde ze ons nog.
We blijven wat ronddrentelen tot een van de vele babusjka's ons in het vizier krijgt en ons een toegangskaartje geeft. Maar we zijn met z'n drieen, roepen we haar nog na, na haar uiteraard hartelijk te hebben bedankt. Maar ze wenkt ons mee te komen en tot de ingang heeft ze ons begeleid.
Wat was nu de toegangskaart? Een kartonnen foto'tje van de kerk met op de achterkant een jaarkalendertje. Een kaartje dat ik hier zo vaak gezien heb.
Eenmaal binnen duurt het minstens een kwartier voordat de 'dienst' begint. Het stroomt vol met gelovigen die allemaal kaarsjes naar voren doorgeven om aan te laten steken aan de grote Paaskaars. Een koortje o.l.v. een gedienstige dame zingt met overgave de begeleidende gezangen. Na vele litanieen en kruisjes slaan gaan ineens de dubbele deuren van de ikonostase open. Ter info: een ikonostase is een wand dat vol behangen is met ikonen, die de scheiding symboliseert tussen aarde (waar het volk staat) en de hemel (waar de priesters verblijven als ze niet in aktie hoeven te komen. Ineens gaat het licht in de kroonluchter aan en wordt het wat rumoeriger. De priester en zijn gevolg maken zich op voor de gang naar buiten, want nu volgt de omgang rond de kerk. Net op tijd, want door het vele volk met brandende kaarsjes krijg ik het redelijk benauwd. Zeker met een ijsmuts op m'n hoofd (want het vriest!), die ik als vrouw niet mag afdoen. Mannen daarentegen moeten juist met het hoofd onbedekt in de kerk verschijnen. En dan gebeurt er iets waardoor ik voorlopig elke Russische kerk op zo'n speciale dag zal mijden: als een golf water spoelt het mensvolk uit de kerk. Alsof er een dijkdoorbraak plaatsvindt. Ik hoef niet eens zelf te lopen, maar word als het ware naar buiten geduwd. Met voor en achter, links en rechts nog steeds die brandende kaarsjes. Eindelijk in de frisse lucht en nog even met z'n allen de rondgang meelopen. Daarna houden Jaap, onze Amerikaanse gast Dave en ik het voor gezien. Христос воскресе!

Het was even stil op de Nieuwe Arbat

Op een zonovergoten dag als vandaag wilde ik naar het Gorki-huis. Beroemd om zijn marmeren trap en Jugendstill-huis. Hier heeft de beroemde schrijver (lange tijd Stalin's favoriete schrijver) Maxim Gorki tot zijn dood in 1936 gewoond en gewerkt. Hier voor meer informatie over het huis/museum.
We zagen in de gids dat het gewoon geopend is, behalve op maandagen maar dan zijn hier praktisch alle musea dicht. Maar helaas vandaag was het museum duidelijk dicht. Verder lopend richting Novij Arbat hoorden wij en getoeter van jewelste. Het is inmiddels 16:00. Een hoofdstraat en de zijstraten naar Novij Arbat waren afgesloten voor het verkeer en de rijbaan naar het zuiden was al geheel autovrij. Dat kan maar een ding betekenen: Putin komt weer 'ns langs. En inderdaad in no-time kwam daar de colonne ME en bijbehorende auto's voorbij razen, alleen ..... ze gingen richting het Kremlin. Wat zal Putin tegen zijn vrouw gezegd hebben (op deze dag)? Zoiets als: "Schat, ik ga even naar kantoor. Amuseer je maar even zonder mij".
Ik kan het me zo voorstellen dat vele Moskovieten liever zien dat de man gewoon in het Kremlinpaleis woont ipv buiten de stad.

8 Maart-viering in Istra

Waarom wordt Internationale Vrouwendag gevierd? Er zijn ( uiteraard) verschillende aanleidingen geweest: op 8 maart 1908 brak onder textielarbeidsters in New York een staking uit tegen lange werkdagen, lage lonen en slechte arbeidsomstandigheden. Op 8 maart 1917 brak in St.Petersburg een staking tegen slechte werkomstandigheden, de oorlog en het voedseltekort. Lees verder
Kortom dit waren serieuze aanleidingen, die verstrekkende gevolgen zouden hebben voor vrouwen en mannen. En nog steeds wordt er stevig gediscussieerd over onderwerpen die vrouwen (en mannen) aangaan. Heeft het in Rusland dan dezelfde impact in deze tijd als in het Westen? Niet echt. Hier is het verworden tot een soort Moederdag. Het is een echte feestdag, waar al heel lang naar uitgekeken wordt. De vrouwen feliciteren elkaar met deze dag en toen ik aanstalten maakte om toch even door te werken zei mijn directeur dat 'in heel Rusland vanaf 16:00 dicht is, omdat iedereen weet dat men feest viert'. Wat een land......

Woensdagmiddag 7 maart rond 16:00 worden de dames van het bedrijf gevraagd bijeen te komen
en worden ze in de bloemetjes gezet en voorzien van een cadeautasje met daarin: chocola, een teddybeertje met fotoframe (kun je een pasfoto van je geliefde insteken) en verder wat bedrijfsgadgets, die als Kerstgeschenk bedoeld waren. De heren hebben de tafel gedekt met sinaasappelen, peren en druiven, bonbons, sap en drank.

Redzjnoj Vokzal

Dit weer (strak blauwe lucht en matige vorst (-8) ) is ons favoriete winterweer. Lekker wandelen en langlaufen door het park, alhoewel dat laatste nog steeds bij een voornemen blijft.
En voor we weer naar huis gaan nog even langs de Cedmoj (onze buurtsuper). Hier enige impressies van onze omgeving.
Schaatsbaan bij het havengebouw Redzjnoj Vokzal.


Langlaufen op de vijver tegenover onze flat.

De brievenbus

Afgelopen donderdagavond ging de telefoon en in ratelrussisch werd ons iets meegedeeld dat na enig gepuzzel het meeste leek op: " morgen gaan we iets bij u doen". Op onze vraag om iets langzamer te spreken werd alleen gereageerd met een hoger stemvolume. Ons restte niets anders dan wachten. De volgende ochtend, Jaap ging naar de brievenbus in de hal om de krant te halen, werd hem gewaar dat we een nieuw brievenbusdeurtje hebben gekregen, maar zonder sleuteltjes! Weer even afwachten, want het komt vanzelf wel goed is onze ervaring. En inderdaad, vrijdagavond werd er aan de deur gebeld en kregen we 2 sleuteltjes tegen betaling van 300 Rb (= +/- 9 Euro). Wij natuurlijk vragen waarom ze niet in een keer allemaal vervangen zijn. Maar dat kon niet want het was immers Mannendag en ze konden alleen die van ons vervangen. Er zijn overigens 6 andere brievenbusjes vervangen in de loop van het jaar. Dus het schiet op.....

23 Februari, Dag van het Rode Leger of beter: Mannendag

Vandaag is het een vrije dag, oorspronkelijk de Dag van het Rode Leger, maar zoals een ieder weet, bestaat die instelling niet meer. Daarom is het sinds de ontmanteling van de Sowjet heilstaat, verworden, en ik gebruik bewust dat woord, tot een soort "Mannen"dag, een tegenhanger van de dag die over ongeveer twee weken de gemoederen bezig zal houden, Internationale Vrouwendag.

Een soort, want de man, die deze spot schrijft zat nooit in het leger, laat staan het Rode en is ook geen Russische man, die, zoals op deze dag gebruikelijk, haar gebruikt om het op een zuipen te zetten. Het zal bij een borreltje blijven.

Vandaag op de dag zelf, is er niet zo veel wat in onze flat herinnert aan een feestdag, die buiten wordt gevierd. Evenwel gisteren, op het werk, was het wel raak. Zoals steeds was het ook deze keer onze feestkoningin Tatjana Ivanovna Vorotnikova, die het voortouw bleek te hebben genomen om de mannen van ons kantoor de lof toe te zwaaien. En als een Russin dat doet, dan maken zij er zich niet met een Jantje van Leiden van af.

In materiële zin is er eten en drinken, taart, fruit, kaas en sap en een klein beetje alcohol. Dat laatste wordt echter mondjesmaat genuttigd, want het is hier inmiddels ook vastentijd en wie moet rijden kijkt wel uit. En dat niet alleen, er moet natuurlijk ook gewerkt worden. En al wat langer is er een wat soberder regime op ons kantoor, wiens invloed dat is, laat ik maar in het midden.

Naast deze materiële tractatie was er gisteren ook een immateriële geste, een lofzang op de mannen van ons kantoor, en lezers geloof me, dat was niet mis. En met enige schroom plaats ik een aantal strofen op deze blogspot, want een ieder kreeg een eigen strofe, die degene, die het betrof, met grote verlegenheid over zich heen liet komen. Als Russen iets doen, dan staat daar geen maat op en ook deze keer heeft Tatjana zich niet onbetuigd gelaten. Oordeelt u zelf.

En heb een goede feestdag of zoals de Russen zeggen: С праздником!

Мужчинам «Франса Мааса»

На 23 Февраля

Хотим мы музою весёлой

Воспеть хвалу улыбки для

Вы так умны и благородны

Вы обаятельиы на вид

Вы сотворите что угодно

И каждый чем-то зкагиений

И жизнь становится терпима

И мир глядится хорошо

Когда дизайнер Яб Брюсевич

Своё проявит мастерство,

Рекламный модуль ли в журнале,

Или для выставки макет.

И слово «годлин» вылетает

Из уст его на белый свет.

Любви желаем вам счастые

Различных материальных благ

Таланты ващи да искрятся

Идеи ващи да искрят,

Пусть дело ваще процветает

Повсюду будьте эталоном,

Восторг глубокий вызывая

У женщин Франса Мааса н Роуд ДСВ

Voor de mannen van “Frans Maas”

Op 23 Februari

Wij willen met de vrolijke muze

De lof zingen met een glimlach,

Jullie zo knap en waardevol

Jullie charmant bij verschijning

Jullie zorgen voor wat wenselijk is

En elke zaak van welk belang ook.

En het leven wordt dragelijk

En de wereld ziet er goed uit

Wanneer de designer Jaap Brusewitz

Toont zijn meesterschap,

Het reclame metier, hetzij in de krant,

Of een model voor een tentoonstelling

En het woord `gobelin´ komt

Over je lippen bij zijn kleurige kleding.

Graag wensen wij jullie geluk

En alle soorten van materiele voordelen

Dat jullie talenten mogen schitteren

Jullie ideeën stralen,

Dat jullie zaak voorspoed kent

En overal zal zijn de standaard

Rede tot diepe vreugde

Bij de vrouwen van Frans Maas en DSV road

Maslenitsa

Zondag 18 februari was het weer zo ver: Maslenitsa. De Russische variant van Carnaval.
Na Russische les zijn Jaap en ik naar Kolomenskoye (een beetje ten zuid-oosten van het centrum) vertrokken om het Maslenitsafeest van nabij mee te maken. Kolomenskoye is een heuvelachtig park met een prachtig uitzicht over de Moskwa. Diverse eethutten, terrasjes en een verzameling oude kerken zijn hier te vinden. In de tijd van tsaren een favoriete plek om te vertoeven.
Bij het Maslenitsafeest wordt het afscheid van de winter gevierd. De traditionele hap die dan genuttigd wordt is de bekende 'Blin' of 'Blini' (in meervoud). Dat zijn kleine pannekoekjes die de zon symboliseren. Masla (in het woord Maslenitsa) betekent olie en dat is het belangrijkste bestanddeel van deze heerlijke pannekoekjes.
Wij waren daar rond 14:30 en we roken geen pannekoekenlucht, maar shaslik en Gluehwein! Alle terrasjes overvol, trouwens het hele terrein en de wegen er naar toe waren dichtgeslibd met mensen. Een traditionele draaimolen draaide, er werden overal spelletjes gedaan (touwtrekken, steltlopen) en er werd gedanst en gezongen in folklore outfit.
Pas bij de uitgang ontwaarden wij een kleine kiosk waar blini werden verkocht. Gelukkig, toch nog! Trouwens, afscheid van de winter he? Vandaag -14 met sneeuw en morgen: -19!!

Het fornuis

Vorige week zondag, net nadat ik twee gerechten gemaakt had ging plotseling het licht, de tv en de koelkast uit. Kortsluiting! En niet zo'n beetje ook, de betreffende aardlekschakelaar was met geen mogelijkheid aan de praat te krijgen. Maar wat veroorzaakte nu die kortsluiting? Van een van de 4 platen van ons fornuis was kennelijk de bedrading 'am Ende'. De koelkast is gauw aangesloten op de kontaktdoos aan de andere wand van de keuken. Jaap heeft gemakshalve de betreffende knop met pleisters ingetaped, zodat we die niet per ongeluk zouden gebruiken. Onze Russische vrienden hebben ons al ietwat meewarig meegedeeld dat dit fornuis uit de Brezjnevperiode stamt en dat het toch wel tijd zou worden een nieuwe aan te schaffen (links van het woord Электра staat СССР). In Nederland zou dat door de huisbaas gedaan moeten worden. Zo niet hier. Stel je voor dat wij 'papa' zouden bellen en vragen of hij een nieuw fornuis zou willen afleveren. We hebben hem wel hierover ingelicht en hij heeft het verhaal glimlachend aangehoord.
Vandaag, het is zondagmiddag wordt ons nieuwe fornuis, die we voor een zacht prijsje gekocht hebben, bij ons afgeleverd.

Een winterplaatje

Genomen vanuit ons keukenraam.
Vorig jaar nog de speelplek van nichtjes Carlijn en Merel.

Oudejaarsavond in Moskou

Oudejaarsavond hebben we gevierd in Guylian, tussen de ЦУМ en het Bolshoi Theater. Onze semi-vaste taxichauffeur Faik was als gewoonlijk een dik half uur te vroeg, zodat wij genoodzaakt waren om in een andere horeca-gelegenheid te verpozen tot 21:00. Het tijdstip waarop in Guylian de oudejaarsavond zou beginnen. Wat werd er die avond geboden? Water, champagne en wijn (veel), een buffet (overdadig), een buikdanseres, een zangeresje, de sneeuwkoningin als assistente van een spelletjesleidster (!), diverse spelletjes en een loterij. Kortom, never a dull moment zou je zeggen. Maar Russen hebben het onnavolgbare talent feestjes te organiseren, die niet op gang lijken te komen en als een nachtkaars uitgaan. Het meest belangrijke lijkt dan ook dat er vooral veel wordt gedronken. Hieronder een impressie van de laatste avond van 2006 met veel onderbroekenlol:


Wij wensen iedereen een heel plezierig, succesvol en vooral gezond Nieuw Jaar toe!!!


С Новым Годом!!!