Commentaar en feed back

Uit een enkele reactie hebben we begrepen dat het moeilijk is om commentaar te leveren op onze blogspot. Vanaf nu kan iedereen, ook de niet geregistreerde lezer, commentaar leveren. We zouden het leuk vinden, als mensen willen reageren...

Gaande en komende man/vrouw (2)

De stroom bezoekers houdt aan. En we merken dat vooral de Transsiberië en Transmongolië expres in trek is en dat Moskou op die reis een mooie tussenstop dan wel beginpunt is.
Even wennen aan Rusland en dan 50 uur of meer in de trein met steeds minder mogelijkheid in eigen of andere taal te communiceren.

Op woensdag 19 juli kwamen Ria Hoogduin en Ida Feyen (zie foto) langs op doorreis, zij zitten vanaf donderdag 20 juli om 21.37 tot zeker maandag morgen in de trein. Denk af en toe maar even aan hen. Maar we zijn er zeker van ze slaan zich er wel doorheen.

Ze brachten ons de zeer dierbare groeten uit Hoofddorp, waarvoor dank, als er een Hoofddorper is die dit leest.

Afgelopen zaterdag stonden we even over drieën op Sheremetyevo 2, om daar KL 903 te verwelkomen, met aan boord Frits Hoogewoud. Het duurde even voor hij zich door alle formaliteiten heen had geworsteld, maar wellicht is/was een dergelijk begin een goede manier om aan dit land te wennen. We gingen gewoon met de bus en later met de metro naar zijn hotel.
Een curieus staaltje van Sowjetstijl opgeleukt met een Las Vegas-achtige verlichting. En voor de oplettende toeschouwer, verder verfraaid met Generaal de Gaulle (?). Wat die daar doet is ons nog niet duidelijk, we zullen eens op zoek gaan naar dat fenomeen.

We aten de onvermijdelijke sjasliek, die op een Russisch weinig hartelijke wijze werd geserveerd. De mevrouw die ons bediende vond zich zelf blijkbaar zo goed, dat zij bij voorbaat het wisselgeld van meer dan 350 Roebel voor zich zelf probeerde te houden. Quod non! Wie het onderste uit de kan wil, krijgt het lid op de neus. Zonder fooi naar bed, foei.

Donderdag komt Frits een paar dagen logeren om uit te puffen van het congres van/voor Joodse archieven. Dus later meer

Weekendje Seliger (7 tot 9 juli 2006)

Jaap werd beroerd van de pijn (in z’n rug) wakker en zei dat hij weleens niet mee zou kunnen naar Seliger. De weekendtas moest nog ingepakt worden en het was inmiddels 7:00.

Die tas werd uiteindelijk ingepakt en Michiel zou Jaap van onze flat ophalen en samen reden ze naar Sheremetjevo.

Rond 18:00 vertrokken Michiel, Lena, die zich inmiddels had aangesloten en Jaap naar Istra. Dat is helaas dezelfde route die 100.000 Russen elke vrijdagavond nemen, die naar hun datsja willen, dus propka. Om 20:15 kwamen ze op het terrein van ons warehouse. En toen moest de reis naar Seliger nog beginnen: ruim 500 km richting noord-westen in de Tver-regio. Het landschap was overweldigend mooi, en een prachtige zonsondergang. Een groot Hooge Veluwe of Drenthe. In het begin nog wel veel vrachtverkeer maar geen last van files. Rond middernacht maar eens gebeld met degene die het weekend had georganiseerd en toen bleek dat wij 50 km te ver door waren gereden. Kortom, we kwamen rond 1:00 aan en konden direct aan de shashlik en wodka. Rond 3:30 lagen we in bed. De volgende morgen, zagen we pas in wat voor prachtig vakantiepark we waren. Een groot terrein aan de oever van een wel heel groot meer met eigen strand, diverse blokhutten met keukentje en een eet-zitkamer. Een klein hotel, een strandvolleybalveldje en een klein zwembadje. En natuurlijk de kookhut (voor de shashlik) en de eethut ernaast. Voor het eerst in tijden weer gezwommen en lekker liggen bakken (30+ graden). Verder heb ik Asterix en Kuifje (in her Russisch) meegenomen. Tegen het einde van de middag stak een enorm zware onweersstorm op, maar dat was na een half uurtje weer over en konden we de rommel opruimen. Tegen vijven werd er in het restaurant gegeten, want de shashlik voor die avond was pas laat gepland.

Wat er tussen het avondeten en de shashlik gebeurde noemt men in Nederland waarschijnlijk het ‘indrinken’. Af en toe kwam ik iemand tegen die diagonaal voorbij liep met zo’n gelukzalige glimlach om zijn mond. Je ziet eerst z’n schoenen en de rest van het lichaam komt er achteraan. Overigens merkte ook op dat, naarmate de drankinname vorderde de toepassing van de grammaticale regels van het Russisch sterk achteruit ging. De 6 naamvallen die deze taal rijk is leken zo in de alcohol te verdampen. En heel bijzonder was het te merken dat ze opeens wel over enige kennis van het Engels bleken te beschikken.

Heb je het plaatje? En een ‘drankneus’ heb ik nu in levende lijve mogen aanschouwen, met een fles Johnny Walker onder zijn arm. Veel roder kon die neus niet worden. Grote blauwe ogen keken wat lodderig de wereld in. Ik had me er al bij neergelegd dat het met die shashlik niets meer zou worden als iedereen katjelam was, maar in dit land zal en moet geshashlikt worden. Dondert niet hoe. Gelukkig waren er een paar nuchtere zielen, die zich hierover hebben ontfermd en uiteindelijk tegen 23:00 konden de eerste happen genuttigd worden. Tijdens het eten kon men de troostfinale Duitsland-Portugal zien.

Zondagmorgen redelijk bijtijds ontbeten en naar het strand, want om de propka’s voor te zijn moesten we rond 14:00 wegrijden. Hoe dichter bij Moskou hoe drukker de weg werd. De M9 Riga-Moskou wordt pas een normale 2-baans snelweg vanaf Volokolamsk maar daarvoor is het een provinciale weg met aan weerszijden borden van verboden in te halen. Die staan er voornamelijk voor de sier. Links en rechts wordt er ingehaald en soms gaat het bijna mis.

Rond 21:30 waren we weer thuis en net op tijd voor de WK-finale, maar het einde ervan hebben wij niet gezien.

Het oranjegevoel.

Wanneer je in het buitenland bent blijkt af en toe het oranjegevoel belangrijker te zijn dan toen we in Nederland woonden, tenminste dat ervaren wij nu. Koninginnedag werd door ons nooit echt heel uitbundig gevierd, alleen een beetje tv kijken en over de vrijmarkt slenteren. Bij een EK of WK hebben wij ons nooit in oranje gehuld of onze gezichten geschminkt. Eenmaal in het buitenland verandert het toch een beetje. Het eerste feest dit jaar met een oranje tintje was Koninginnedag dat op 29 april werd gevierd, want 30 april is een zondag en dan hoor je, volgens de Calvinisten niet uitbundig feest te vieren, probeerden we onze lerares Russisch uit te leggen. Grote ogen van verbazing. In dit land wordt een feestdag gevierd op de dag zelf. Maakt niet uit of het een zondag is of niet. En daar sloten wij ons van harte bij aan. Het is inderdaad te belachelijk voor woorden. Stel je voor dat de 4^e juli op een zondag zou vallen en je tegen Amerikanen zou zeggen dat ze Independence Day een dag ervoor of erna moeten vieren, omdat het een zondag is.

Maar goed, 29 april: feest in een kroeg waar de Nederlandse Vereniging in Moskou (NVM) een keer per maand bijeen komt. Veel te klein en te lage plafonds. Vele in uiteraard oranje gehulde landgenoten en een zanger uit Nederland. Nogal beschonken bij aanvang en volgens mij wist hij niet meer hoe hij in het hotel was gekomen. De eerste kennismaking met de Russische drankgewoonte is meestal een heftige zullen we maar zeggen en naar goed Russisch gebruik, onverwacht. Wie zich overigens afvraagt of Harer Majesteits Ambassade iets had georganiseerd voor de Nederlandse gemeenschap, kan ik in zoverre informeren dat, volgens mijn informanten en naar eigen analyse, de beleidslijn van de huidige vertegenwoordiging niet haar eerste prioriteit legt bij de Nederlanders of de Nederlandse gemeenschap. De Ambassade had ons uitgenodigd om op vrijdagmiddag naar het Poeskinmuseum te komen, midden overdag om 13.00uur. Nu wil het geval, dat de meeste Nederlanders, die hier wonen, hier niet zijn om vakantie te houden, maar ze zijn hier om te werken. Dus de meesten gaven geen gehoor aan de uitnodiging. Daarbij kwam nog dat we later hoorden, dat de Russen om 12 uur waren uitgenodigd. En wie al een beetje thuis is in het Russische begrijpt het al. Om 13 uur was de meeste drank op. Jammer, maar het is niet anders. Gelukkig hebben we hier de Nederlandse vereniging! We zullen zien wat de Ambassade bereid is om te doen, als de pleuris uitbreekt. For the time being kunnen we ook heel goed zonder, zoals ook blijkt uit het vervolg.

Het straatfeest in Rosinka op 19 mei. Een enigszins verlate Koninginnedagevenement dat jaarlijks gehouden wordt in de chicque enclave voor buitenlanders is het straatfeest met BBQ en een optreden van een goochelaar/akrobaat en verder vele tradionele spelletjes. Rosinka is een wijk net buiten Moskou waar je alleen per auto kunt komen en waar je je moet melden bij de security. Er is een kerk, supermarkt, fitnesscentre en een (Engelse) school is. Rustige lanen en heel veel grasvelden. Kortom, het decor uit ‘Desperate housewifes’ .Het heeft niets met Rusland te maken en hier wordt alles behalve Russisch gesproken, alleen door de sequrity, de privechauffeurs en de poetsvrouwen. Leuk voor kleine kinderen, maar ik zou er gillend gek worden.

Het was een mooie avond, afgewisseld door flinke hoosbuien en de BBQ was prima, maar het was toch vooral een feest voor de kinderen. Toen we weg wilden zagen we in de voortuin van een van de huizen een lama staan. Ik had echt niet veel gedronken, het beest hoorde bij de akt (zie hierbij).

En dan was er het WK. Zondag 11 juni Nederland-Servie/Montenegro. Geen bijeenkomst in de kroeg van NVM, maar op het binnenplein van het chicque Sovetskaya Hotel, tussen Dynamo-stadion (waar Goes Giddink zal aantreden als bondscoach van Rusland) en Belarusskaya Vokzal.

Op het middenplein van het hotel stond een biertent, met de welluidende naam Gollandsky Futbolny Cafe, met rondom overal breedbeeldschermen, zowel aan de binnen- als aan de buitenkant. Drank werd gratis verzorgd door de sponsors van NVM. Wij haalden onze oranje-outfit tevoorschijn en deelden dat uit aan Michiel, Sascha en Lena. Toen scoorde Nederland. De reactie van het barpersoneel zal ik niet zo gauw vergeten: door het enorme geschreeuw lieten ze alles uit hun handen vallen, zo oorverdovend was het. 5 Minuten (bij elke herhaling opnieuw gejuich) lang hielden ze hun oren dicht.

De volgende wedstrijd was vrijdag 16 juni tegen Ivoorkust. Weer naar het Sovetskaya Hotel in de biertent. Nu ook meer toeristen of mensen, die hier een aantal jaren gewerkt hebben. Na afloop met onze in oranje gehulde Russische collega’s/vrienden gegeten in een prima Tsjechisch restaurant aan Tverskaya Boulevard. Nederland-Argentinie hebben we thuis bekeken wegens het late tijdstip (23:00) en de rest is bekend: Nederland-Portugal hebben we niet eens meer uitgekeken.

Jon & Tom in Moskou.

Ons tweede stel logeergasten van dit jaar, na Hein met familie, arriveeert begin juni voor een kleine week in Moskou. Jaap heeft de dag van aankomst gewerkt en is dus snel bij de aankomsthal, want zijn kantoor is dichtbij de luchthaven. Collega/vriend Sascha heeft aangeboden als taxichauffeur te fungeren en onze gasten met de auto naar onze flat te rijden. Hij als altijd keurig in pak, Jaap iets meer casual en Jon&Tom uiteraard in vakantieoutfit.

Vrijdag heeft Jaap een vrije dag genomen om met hen naar de registratie te gaan en vervolgens een rondje Rode Plein te doen en daarna koffie te drinken op de Oude Arbat. Eigenlijk is dat de vast route voor al onze bezoekers hier(zie de eerdere post). Het weekend werd besteed aan een boottochtje over de Moskwa, theedrinken in het retechicque Metropol Hotel (soort Jugendstil architectuur), het Circus, het Pushkin Museum, de Tretjakov Gallery(5 minuten, want eigenlijk te laat), en de opera Aida in een klein theatertje tussen Nieuwe en Oude Arbat. Werkelijk prachtige muziek, mooie stemmen en een geweldig decor voor zo’n klein theater.

Maandag 5 juni heb ik ook vrij genomen. Het was die dag smoorheet. Met een scharrige oude bus (bouwjaar jaren 60) reden we naar Klin. Een uurtje rijden van Moskou vandaan naar het noorden. Tom merkt op dat het busstation bij Redzjnoj Vokzal, ons metrostation, op deze zomermorgen een wat 3^e wereldachtige uitstraling heeft. En met het aantal Kaukasiërs die met grote handkarren fruit en groenten voortduwen en de dieselmotoren die blijven ronken vermengd met veelvuldig geproduceerde sigarettenrook, moet ik hem gelijk geven. In Klin bezichtigen we het laatste woonhuis van Tsajkovski en het museum, dat daarin is gevestigd. Het huis ligt verscholen in een overweldigend grote tuin. In het museum zijn voornamelijk model decors en gedragen kledingstukken te zien uit diverse balletten en opera’s. Daarna vinden we een restaurant aan het water, ver van de grote weg, die Moskou en Petersnburg vebindt, hebben we lekker geshashliekt (= bbq-en).

Dinsdag moest ik weer aan het werk. Jaap, Jon en Tom zijn die laatste dag naar het Izmailovski Park gegaan voor de inkoop van de nodige folkoristische snuisterijen en cadeautjes.
Op woensdag namen we alweer afscheid van elkaar. Collega Michiel brengt ons naar het vliegveld. En nadat we Jon en Tom op het vliegveld hebben afgeleverd, gaat Jaap met Michiel door naar kantoor en komt er weer een eind aan een gezellige week, die als steeds, smaakt naar meer....!

De gaande en komende man

Op 12 juni was het Vaderlandsdag, we hadden dus lekker vrij. En om voor ons de dag extra feestelijk te maken ontmoetten we 's avonds Rene van Antwerpen. We zouden elkaar ontmoeten ergens rond het Rode Plein, dat echter voor de gelegenheid weer eens was afgesloten. Komend uit Nederland was hij 2 dagen op doorreis in Moskou met een kleine groep vrienden. Woensdag de 14^e zou hij verder reizen met de Transsiberië-expres richting Beijing. Omdat het Rode Plein dus weer eens verboden gebied was liepen we langs het
Bolsjoi-theater, dat nu in de stijgers staat, naar een straatje, Kamergersky Pereulok, dat afgesloten is voor verkeer aan weerszijden restaurantjes en terrassen heeft. We vonden een heerlijk rustig terras. Omdat het die avond snel frisser werd, kreeg Lucie een deken uitgereikt. Dat gebeurt trouwens vaker. Ook bij onze buurtkroeg. René was trouwens onze eerste onverwachte gast.

Een dikke week later hadden we een ontmoeting met Kees van Dijk. Onze vriend Kees was hier voor een beurs voor de olie- en gasindustrie. Zijn hotel was aan de Moskwa, niet ver van de Duma (= parlement), maar voor Jaap en ik er waren duurde het even, want vanaf de metrohalte '1905 Goda' was het zeker nog 20 minuten lopen. Daarom kozen we voor het vervolg voor een particuliere taxi richting Oude Arbat. Daar hebben we gezellig wat
gegeten. Jaap is donderdag met hem naar het ….je raadt het al.. Izmailovski Park gegaan voor de nodige boodschappen. Een prachtige bontmuts voor hemzelf en vriend Arendjan, verder een doosje en een paar setjes matroesjka's.

Zo wordt het steeds drukker met bezoekers. Half juli komt Ida Feyen met een vriendin, ook zij zijn op doorreis naar Beijing. En eind juli komt Frits Hoogewoud, die in Moskou moet zijn voor een congres. Verder staat nog een bezoek op de rol van Pa, Broer Carl en de neven Brüs. Dus na onze eerste bezoekers nu een jaar geleden, begint er nu toch een gestage stroom op gang te komen. Het leuke van al die verschillende bezoekers is de uitdaging aan ons om in kortere of soms wat langere tijd iets van de stad te laten zien. Standaard is een eerste wandeling, die begint op de Ploschad Revolutsij en die gaat langs Gum, het Rode Plein met mausoleum en Basiliuskathedraal, het monument voor de onbekende soldaat, de fonteinen met de sprookjes van Poesjkin, dan langs de Moskwa naar de Christus Verlosserkerk om vandaar via de Leninbibliotheek op de Oude Arbat uit te komen.

Steven & Gerrit in Moskou.

Op de ochtend van de 5e juli om 7:30 kwam ik Jaap tegen op straat met in zijn kielzog Gerrit en Steven, die hij van het Kievski-Vokzal heeft afgehaald. Zij zouden een aantal dagen in Moskou doorbrengen alvorens op de Siberie-expres te stappen richting Beijng en dan door naar Hong Kong. Zie voor hun belevenissen: www.dnevnik.nl. Na een wat slapeloze nacht in de trein heeft Jaap ze bij ons thuis even laten acclimatiseren. Een goed ontbijt en lekker douchen en toen…. de stad in. Jaap heeft ze die dag en donderdag bijna half Moskou laten zien en had toen zelf wat last van zijn rug.

De eerste avond hebben we in onze buurtkroeg/terras gegeten en daar was collega Sascha (Alexander voluit) ook bij, want Gerrit en Sascha hebben dezelfde achternaam: Krol (zie foto). Niet onbelangrijk ook is om van een generatiegenoot (Sascha is begin 20) te horen wat de do’s en don’t’s zijn tijdens zo’n lange treinreis. De volgende dag in het centrum gegeten (in die voor verkeer afgesloten straat) en enigszins beduusd van alle indrukken hebben we ze daarna op de metro gezet naar het hotel.

Vrijdag moesten ze zich alleen vermaken, want Jaap moest weer werken en aansluitend gingen we met een aantal collega’s + aanhang naar Seliger voor een Sjashliek-weekend.

Verjaardag vieren

De maand mei was bij uitstek de maand van de verjaardagen. We vierden die van mijn bazin (nou ja, collega kan ook) Margarita (2 mei), die van onze huisbaas (27 mei) Irina en die van mij zelf (28 mei), en de laatste verjaardag vierde ik de 29e op mijn werk (zie de foto).

Met de viering van deze verjaardagen beleefden we in feite alle aspecten en onderdelen, die bij een echte verjaardag horen. Je verjaardag is een van de belangrijkste, zo niet de belangrijkste dag in het leven van de Rus. Hoe dat komt, weet ik eigenlijk niet. Het kan zijn dat bij gebrek aan andere feestdagen, die bij ons veelal een kerkelijke achtergrond hebben, is het opnieuw een erfenis uit de oude tijd, dat je deze dag, bij uitstek een vierdag met familie en vrienden, uitbundig viert. En wie in het Russische uitbundig zegt, die zegt ook werkelijk uitbundig. Want zoals Hans Boland in zijn boek over de Russische ziel schrijft, is het ook onze waarneming, dat de Rus feitelijk geen maat kan of wil houden. Feesten doe je zonder beperkingen en de put van de melancholie en het verdriet kan soms zonder bodem zijn.

Maar terug naar de verjaardag. Je viert je verjaardag thuis, maar je viert hem ook op je werk en dat is niet tracteren op taartjes bij de koffie, en het is ook niet een bescheiden moment aan het eind van de werkdag. Integendeel, het uitgebreid vieren van je verjaardag is een recht en wee de manager, die probeert daar toch enige beperking probeert aan te brengen. Zo vierden we op 2 mei de verjaardag van Margarita en op 29 mei die van mij, met een vrijwel identiek ritueel.

Eerst komt de jarige al vaak wat later, want er moet namelijk eerst worden ingekocht voor het feest. Gelukkig hebben wij de Ashan in de buurt. Dus voor mijn verjaardag ging ik met collega Alexander eerst inkopen doen. Ik had Alexander gevraagd ook om mij te adviseren wat en hoeveel ik moest kopen. We kochten een Dirk van de Broek kar meer dan vol, voor ongeveer 20 collegae.

Aangekomen op het werk, tussen 10 en 11, waar ik doorgaans al om half negen present ben, zet je je buit bij de pantry en je gaat gewoon aan je werk. Vanuit haar centrale positie hoor je dan na verloop van tijd Tatyana Ivanovna haar dames, de declaranten instrueren, nadat ze eerst met bijvoorbeeld Yuri, de informele baas van het buro, het tijdstip van de viering heeft vastgesteld. Die wordt meestal vastgesteld rond half twee, twee uur, zodat een ieder ook ruim de gelegenheid heeft om te lunchen, wat wellicht verbazing zal wekken, als u het vervolg leest, maar goed koffie-, lunch-, en rookpauzes zijn niet de momenten die makkelijk worden overgeslagen.

Twee uur zal het feest beginnen en dat betekent dat zonder enige verdere tussenkomst, de dames declaranten (de laagsten in de hierarchie) beginnen met alle gekochte voedings- en drinkwaren op een van de buro's uit te stallen. Om een voorstelling te maken, stel je maar een soort koud buffet voor. Vlees, kaas, vis, worst (salami), brood, fruit, alles is er en niet te vergeten de drank, alles behalve wodka, er zijn blijkbaar grenzen, maar ik zie ook wel eens een whiskeyfles. (Op de foto zie je Margarita staan bij de tafel van 29 mei)

Dan is het twee uur en iedereen wordt/is opgetrommeld, bij ons zijn dat ook de mensen, die werken in twee andere kantoorruimten. Iemand houdt een toespraak, maar daarvoor hebben de meeste collegae zich al op het voedsel gestort, en een glas gepakt voor de onvermijdelijke toast na de officiële felicitatie. In mijn geval was dat Tatyana Ivanovna, die hartelijke woorden sprak. En bij de felicitatie gaat een enveloppe met inhoud, waarvoor je steeds 100 roebel per persoon moet bijdragen. Dus een aardig bedrag, waarmee je in feite het buffet bekostigd. Na het officiële gedeelte is er nog een moment dat vermeld moet worden. Dat is het moment van de taart. Bij de inkopen moet je er namelijk ook aan denken, de onvermijdelijk Russische Tort niet te vergeten, geen Prazdnik(feest) zonder Tort.

De rest van de werkdag werken we op halve kracht of helemaal niet meer. Dat is de verjaardag op kantoor.

Heel anders is de thuisverjaardag, die speelt zich of af thuis, gezeten rond een overladen tafel met eten en drank, of ergens buiten op een datsja. En U weet het al, overladen betekent een tafel, die op bezwijken staat. En daaromheen zittend, wordt je etend, drinkend en toastend langzaam heel dronken. En zoals een vriend mij zei, het is bijzonder als iedereen aan het eind van de avond nog redelijk nuchter is, dat is uitzonderlijk. Veel vaker komt het voor dat er tenminste een of meer gasten geen weet meer heeft van het eind van de avond. De thuisverjaardag in de zomer kan, als gezegd, ook buiten op de datsja plaatsvinden en daarbij is net als de tort, de shasliek onmisbaar. We vierden op deze wijze de verjaardag op de datsja van de vader van onze huisbaas, door ons Pappa genoemd, die in het echt Anatoly Stephanovitsj heet. ( Op de foto zie je hem, terwijl hij mij bijschenkt)
En ook bij die verjaardag gebeurde iets wat hoort bij de Russische feesten, of beter wat hoort bij de shasliek: het gaat door onder alle, ik herhaal onder alle omstandigheden gaat de shashliek door, ook al zie je donkere wolken zich samen pakken, de shasliek gaat door terwijl het plenst van de regen.

En ook bij de buitenviering is er altijd tort en er wordt ook als de stemming goed is luidruchtig en ontroerend mooi gezongen en wordt er ook rustig als de ene soort drank op is overgegaan op een andere soort. (Hieronder zie je op de foto, helaas zonder geluid, hoe dat er heeft uitgezien)

Mijn verjaardag vierde ik iets bescheidener, op een wijze, die door Alexander werd beschouwd als een 'hollandse' verademing, we zaten met vijf mensen gezellig in onze zitkamer en we hadden het eten elders uitgestald. Het was uitermate gezellig, met een Nederlandse en een Russische collega, met de Russische vriendin van de Nederlandse collega en wij tweeën. En ik zal het jullie maar eerlijk opbiechten, ik was degene, die zich het eind van de avond niet goed meer kan herinneren. Maar het was wel een mooi feest, zoals steeds een feest in Rusland toch met een iets andere sfeer een beetje doet denken aan onze feesten van vroeger, toen uitbundig uitpakken nog tot de uitzonderingen behoorde. Het zal ook wel weer zijn oorsprong in het verleden hebben, maar ook als de hoeveelheid voedsel minder is, is het opvallend hoe makkelijk Russen met weinig een groot feest kunnen maken, waar wij toch vaak het al of niet slagen van het feest laten afhangen van de exclusiviteit van het gebodene.

Waar het gebodene in Rusland bijna lijkt vast te liggen in een onuitgesproken regel, zijn wij, naar het lijkt steeds minder in staat tot het maken van een verschil tussen feest en geen feest, ook niet in kleding. Aan de openbare feesten neem je deel in een net pak, slechts op de datsja of in de intieme sfeer mag je je meer informeel kleden.

Om het anders te zeggen het 'zondagse' pak bestaat nog en ook de echte verjaardag. Het is ondenkbaar als je hier zou zegge: "Ik doe er niets aan." Dat is onmogelijk want je ontkomt er niet aan.

De Krim

Van 7 tot en met 13 mei waren we op de Krim. Jaap was daar gevraagd om voor een groep hulpwerkers, die opbouw- en ontwikkelingswerk doen in Europa (voornamelijk in het voormalig Joegoslavië en in de vroegere Sowjet staten), een aantal seminars te geven over 'Doperse Spiritualiteit'. Even terug dus in zijn oude vak. En dat beviel goed. Jaap was ook verantwoordelijk voor een aantal bezinningsmomenten. De ontmoeting met deze groep was heel inspirerend. We ontmoetten namelijk mensen, die in een zelfde regio met een zelfde ervaring proberen te overleven. Natuurlijk in Europa zijn er geen derde wereld landen, maar er zijn wel landen, waar de kwaliteit van leven nog lang niet op een Westeuropees peil staat. We ontmoetten mensen, die werken in kinderhuizen, bij een koor bestaande uit Joden, Moslims, Christenen en anderen, om iets van de rijke schakering van de soorten inzet te vertellen.

Deze week was in ieder geval inspirerend ook voor datgene, wat we met en voor ons kinderhuis voor ogen hebben. Om het kort te zeggen, gewoon beginnen zonder hoge drempels, zoals haalbaarheid of noodzaak, eerst te onderzoeken. De wereld van Oost Europa is soms chaotisch, wellicht te verklaren vanuit het al te strak geleide verleden. Een verleden, waar ieder initiatief in de kiem werd gesmoord. Een van de uitdagingen is dan, om de mensen te helpen heen te stappen over hun machteloosheid, die zich vaak vertaald in het opwerpen en creëren van problemen, als er oplossingen worden aangeboden. Motto was en is, laat het onverwachte gebeuren.


Maar nu iets over de Krim. Vanuit Moskou vlieg je naar Simferopol, een van de grotere plaatsen in de laagvlakte, die naar de kust toe wordt begrensd door een hoge bergrug, die aan de zeezijde stijl in die zelfde zee verdwijnt. De Krim is een schiereiland, dat behoort tot de Oekraine, maar dat door de Russen ook nog een beetje wordt beschouwd als deel van hun land. Met een Rus over de Krim praten is een beetje een mijnenveld. Het kan een van de onderwerpen zijn, waar je geconfronteerd wordt met de soms wat eenzijdige en wat weinig flexibele visie van Russen op hun nationale geschiedenis. In die visie is de Krim verkwanseld en hoort de Krim feitelijk nog steeds bij het moederland. Dat de geschiedenis is verlopen, zoals ze is verlopen, is soms moeilijk om te accepteren.

Van Simferopol ging onze reis verder naar de kust. We verbleven in Gaspra, vlakbij Yalta. In een kerkelijk (van de Baptistenkerk) conferentieoord, dat wonderschoon gelegen is aan de kust.
Wie de Krim zegt, zegt mooi weer. Het stikt aan de kust van de sanatoria. Een typische voorziening uit de Sowjet tijd met dito arcitectuur. Als je over de toch wat vervallen staat van de meeste gebouwen heenstapt, waan je je aan de Franse Riviéra. En de naam Yalta viel al, jazeker we waren dichtbij de plek waar aan het eind van de Tweede Wereldoorlog de grote Drie de kaart van Europa hebben vastgesteld. Op de foto zie je de conferentietafel, waaraan de onderhandelingen plaatsvonden. Kortom een interessante reisbestemming, vanwege de natuur, maar ook vanwege deze historische betekenis.



Wie vertelt dat hij of zij naar de Krim gaat, krijgt steevast te horen dat het er ook altijd mooi weer is. Welnu dat was uitgerekend de eerste dagen van mei niet het geval, het regende en het was steenkoud. Gelukkig verbeterde dat snel, zodat we de Krim ook in haar volle glorie konden zien, de plaatjes verluchtigen dit verhaal.

Yalta zelf is ook een leuke plaats en het is opvallend hoe zeer het een zelfde sfeer ademt als de Zuidfranse plaatsen aan de Middellandse Zeekust. Het enige verschil zijn de hier en daar overgebleven resten uit de Sowjet tijd, Lenin staat nog immer fier op zijn voetstuk.

Voor Moskovieten als wij was het goed om met onze ervarenheid met het openbaar vervoer ons een weg te banen. Er is zelfs de langste trolleybuslijn van de wereld, die je in drie uur tijd brengt van Simferopol naar Yalta. Marsroet rijden af en aan en er is een goede treinverbinding met Kiev.

Als er dus een lezer is, die op zoek is naar een alternatieve reisbestemming dan is de Krim zeker aan te raden. Wij hadden er een heerlijke, en ook inspirerende tijd.

Einde radiostilte

Wie mocht denken dat we sinds april eigenlijk niks meer in dit mooie (ja,ja nog steeds) land meemaken, zullen we de komende dagen proberen te overtuigen van het tegendeel. Maar waarom was het dan zo stil op dit weblog? Daar zijn veel redenen voor aan te geven. Een daarvan is misschien wel het haast chronisch tijdgebrek. Wat we ooit al in de Nieuwsbrieven schreven over het energieverslindend leven, blijft misschien wel de voornaamste reden.

Of, zoals onze meest recente bezoekers verzuchtten, toen ze Moskou achter zich hadden gelaten voor een paar dagen, eindelijk weer een beetje rust. En dat waren geen bejaarde lieden, die die opmerking maakten. Het is zoals Wim Kuin, onze eerste gast, zei: "Ik zal nooit meer zeggen dat Amsterdam een grote stad is".

Vanaf nu willen we echter proberen weer iets structureler kleine berichten te plaatsen, om te beginnen met de belevenissen vanaf eind april/begin mei.