Het oranjegevoel.

Wanneer je in het buitenland bent blijkt af en toe het oranjegevoel belangrijker te zijn dan toen we in Nederland woonden, tenminste dat ervaren wij nu. Koninginnedag werd door ons nooit echt heel uitbundig gevierd, alleen een beetje tv kijken en over de vrijmarkt slenteren. Bij een EK of WK hebben wij ons nooit in oranje gehuld of onze gezichten geschminkt. Eenmaal in het buitenland verandert het toch een beetje. Het eerste feest dit jaar met een oranje tintje was Koninginnedag dat op 29 april werd gevierd, want 30 april is een zondag en dan hoor je, volgens de Calvinisten niet uitbundig feest te vieren, probeerden we onze lerares Russisch uit te leggen. Grote ogen van verbazing. In dit land wordt een feestdag gevierd op de dag zelf. Maakt niet uit of het een zondag is of niet. En daar sloten wij ons van harte bij aan. Het is inderdaad te belachelijk voor woorden. Stel je voor dat de 4^e juli op een zondag zou vallen en je tegen Amerikanen zou zeggen dat ze Independence Day een dag ervoor of erna moeten vieren, omdat het een zondag is.

Maar goed, 29 april: feest in een kroeg waar de Nederlandse Vereniging in Moskou (NVM) een keer per maand bijeen komt. Veel te klein en te lage plafonds. Vele in uiteraard oranje gehulde landgenoten en een zanger uit Nederland. Nogal beschonken bij aanvang en volgens mij wist hij niet meer hoe hij in het hotel was gekomen. De eerste kennismaking met de Russische drankgewoonte is meestal een heftige zullen we maar zeggen en naar goed Russisch gebruik, onverwacht. Wie zich overigens afvraagt of Harer Majesteits Ambassade iets had georganiseerd voor de Nederlandse gemeenschap, kan ik in zoverre informeren dat, volgens mijn informanten en naar eigen analyse, de beleidslijn van de huidige vertegenwoordiging niet haar eerste prioriteit legt bij de Nederlanders of de Nederlandse gemeenschap. De Ambassade had ons uitgenodigd om op vrijdagmiddag naar het Poeskinmuseum te komen, midden overdag om 13.00uur. Nu wil het geval, dat de meeste Nederlanders, die hier wonen, hier niet zijn om vakantie te houden, maar ze zijn hier om te werken. Dus de meesten gaven geen gehoor aan de uitnodiging. Daarbij kwam nog dat we later hoorden, dat de Russen om 12 uur waren uitgenodigd. En wie al een beetje thuis is in het Russische begrijpt het al. Om 13 uur was de meeste drank op. Jammer, maar het is niet anders. Gelukkig hebben we hier de Nederlandse vereniging! We zullen zien wat de Ambassade bereid is om te doen, als de pleuris uitbreekt. For the time being kunnen we ook heel goed zonder, zoals ook blijkt uit het vervolg.

Het straatfeest in Rosinka op 19 mei. Een enigszins verlate Koninginnedagevenement dat jaarlijks gehouden wordt in de chicque enclave voor buitenlanders is het straatfeest met BBQ en een optreden van een goochelaar/akrobaat en verder vele tradionele spelletjes. Rosinka is een wijk net buiten Moskou waar je alleen per auto kunt komen en waar je je moet melden bij de security. Er is een kerk, supermarkt, fitnesscentre en een (Engelse) school is. Rustige lanen en heel veel grasvelden. Kortom, het decor uit ‘Desperate housewifes’ .Het heeft niets met Rusland te maken en hier wordt alles behalve Russisch gesproken, alleen door de sequrity, de privechauffeurs en de poetsvrouwen. Leuk voor kleine kinderen, maar ik zou er gillend gek worden.

Het was een mooie avond, afgewisseld door flinke hoosbuien en de BBQ was prima, maar het was toch vooral een feest voor de kinderen. Toen we weg wilden zagen we in de voortuin van een van de huizen een lama staan. Ik had echt niet veel gedronken, het beest hoorde bij de akt (zie hierbij).

En dan was er het WK. Zondag 11 juni Nederland-Servie/Montenegro. Geen bijeenkomst in de kroeg van NVM, maar op het binnenplein van het chicque Sovetskaya Hotel, tussen Dynamo-stadion (waar Goes Giddink zal aantreden als bondscoach van Rusland) en Belarusskaya Vokzal.

Op het middenplein van het hotel stond een biertent, met de welluidende naam Gollandsky Futbolny Cafe, met rondom overal breedbeeldschermen, zowel aan de binnen- als aan de buitenkant. Drank werd gratis verzorgd door de sponsors van NVM. Wij haalden onze oranje-outfit tevoorschijn en deelden dat uit aan Michiel, Sascha en Lena. Toen scoorde Nederland. De reactie van het barpersoneel zal ik niet zo gauw vergeten: door het enorme geschreeuw lieten ze alles uit hun handen vallen, zo oorverdovend was het. 5 Minuten (bij elke herhaling opnieuw gejuich) lang hielden ze hun oren dicht.

De volgende wedstrijd was vrijdag 16 juni tegen Ivoorkust. Weer naar het Sovetskaya Hotel in de biertent. Nu ook meer toeristen of mensen, die hier een aantal jaren gewerkt hebben. Na afloop met onze in oranje gehulde Russische collega’s/vrienden gegeten in een prima Tsjechisch restaurant aan Tverskaya Boulevard. Nederland-Argentinie hebben we thuis bekeken wegens het late tijdstip (23:00) en de rest is bekend: Nederland-Portugal hebben we niet eens meer uitgekeken.