Ga nooit met een taxi in Moskou

Donderdagochtend 4 december hebben we de koffers gepakt en de flat schoongemaakt. Onze collega uit Kiev neemt er de komende 3 weken zijn intrek. Jaap heeft de taxi gebeld en die zou ons
rond 13:00 komen ophalen. Waarom met de taxi helemaal naar Domodedovo? Omdat we voor een maand nogal wat bagage hebben en we niet met metro, expresstrein willen hompelen en sjouwen en door allerlei volk geduwd en getrokken willen worden. De taxi kwam zelfs een kwartier te vroeg, maar anderhalf uur later waren we pas in de buurt van Park Kultura. De chauffeur zei dat hij niet verder wilde, omdat het geen doen was in de file. Hij zou ons afzetten bij het dichtstbijzijnde metrostation en vandaar moesten we naar Paveljevskaya waar we dan alsnog per expresstrein naar de luchthaven konden. Alleen de weg naar dat metrostation stond ook stil. Eenmaal bij Paveljevskaya aangekomen rende ik vooruit naar de kassa om een kaartje te kopen. Het was inmiddels 15:10 en de trein was net weg. De volgende ging pas om 16:00. Bedenk dat ons vliegtuig om 16:30 zou vertrekken en de reis per trein duurt 40 minuten. Dus dat vliegtuig hadden we sowieso al gemist. Jaap werd staande gehouden door een andere taxi chauffeur die zeker wist dat hij via een alternatieve route de luchthaven op tijd zou halen. Ik had absoluut geen goed gevoel over en ik maakte de man dan ook duidelijk dat het onzin is, omdat de hele stad zo ongeveer stil stond. Toch maar weer mee met hem en helaas had ik gelijk. Om 18:15 kwamen we dan eindelijk aan en, dat moet hier wel gezegd worden, de chauffeur heeft de hele tijd gebeld met mensen die ons konden vertellen met welke andere maatschappij wij konden vliegen. Het was immers voor ons noodzakelijk om die dag het land te verlaten want ons visum verliep die dag en ik had absoluut niet de behoefte om ook nog eens een fikse boete te moeten betalen.
Uiteindelijk konden we de vlucht van 18:30 nemen naar Frankfurt. Wij waren de laatste die konden inchecken, daarna ging de gate dicht. De volgende morgen konden we doorvliegen naar Amsterdam. Conclusie: we zullen voortaan altijd met metro en expresstrein naar de luchthaven gaan, want hoe vroeg we ook zouden vertrekken van huis, de stad stond de hele dag muurvast.

Vooruit dan, nog een berichtje....

Vanmorgen ging Jaap de stad in om de uitnodigingen voor ons visum op te halen en ik ging naar ons kantoor. We zijn behoorlijk moe en we lopen een beetje op onze wenkbrauwen, dat merkte ook onze lerares gisteren op. Ik deed de deur van ons kantoor open en trof daar een natte kledderzooi aan. Een plafonddeel was naar beneden gekomen en de vloer stond blank. Ook de zijkanten van onze bureaus en alles wat erop stond was nat, de tassen voor onze laptops drijfnat en de pas aangeschafte radiator ook. Een aantal andere plafonddelen hangen bol, maar gelukkig doen onze laptops het nog. De printer is ook geheel droog net als de beide wandkaarten. De Sprinkler is dus niet afgegaan, alleen de aanvoerbuis is gaan lekken. Tja, wat wil je met zo'n oud gebouw waar weinig tot geen onderhoud gebeurt. Ik was vandaag toch van plan om ons kantoor netjes achter te laten, zodat onze collega Dima er maandag in kan trekken. Nu wordt het dus een wat uitgebreidere schoonmaakactie. Het huilen staat me nu nader dan het lachen. Net wanneer je denkt dat je alles wel hebt gehad, krijg je zoiets. Ik zal blij zijn als ik morgen in het vliegtuig zit.

Behaaglijk warm

Het is eindelijk behaaglijk warm op ons kantoor. Wij zitten, zoals eerder vermeld, op de 18e verdieping en de heteluchtcirculatie is zo afgesteld, dat wanneer het water van onderen naar boven wordt gestuwd de temperatuur van het water inmiddels flink is afgekoeld, zodra het de 18e verdieping heeft bereikt. De winter heeft zich al doen gelden en wanneer de wind op ons raam staat is het zo verschrikkelijk koud dat je eigenlijk met handschoenen en muts op moet werken. Maar, sinds vrijdag staat een mooie electrische radiator op kantoor en het is aanzienlijk aangenamer geworden. En hier 2 hilarische afbeeldingen om het jaar te eindigen. 4 December gaan we terug naar Nederland en 6 januari hopen we terug te zijn in dit bizarre land.

Wat hebben we de afgelopen maand gedaan?

Veel klanten bezocht en ook suppliers op gebied van transport en warehousing. Lid geworden van de AEB Russia (Association of European Businesses in Russia). En een meeting bijgewoond over o.a. de komende veranderingen op gebied van customs. Naar de Komus geweest voor de aanschaf van office-supplies (het aanbod was gering, moet ik zeggen). Naar Russische les geweest (een 'never ending story') en Jaap geeft sinds kort Nederlandse les aan een Russische dame die binnenkort gaat trouwen met een Nederlander. Dit in het kader van de inburgeringscursus die het arme schaap moet volgen. Aanvraag ingediend voor een nieuw 3-maanden visum. Vaak en veel geld uit de muur getrokken, omdat interbancaire transacties vanuit NL maar niet wil lukken, moet alles cash betaald worden. Zo ook 2 maanden huur voor flat en kantoor. Minister Eurlings kwam ook nog even langs tijdens een van de zeer vele trade missions. Volgens ons krijgen de Russen langzamerhand schoongenoeg van altijd maar dezelfde toespraken en toespelingen op hun tsaar Peter de Grote. In elk geval wij Nederlanders in Moskou wel. Donderdag 13 november belde het juridisch bureau ons op om te vertellen dat ze ons huurcontract kwijt waren en of wij dat konden scannen en het naar hen konden doorsturen. Lekker chaotisch allemaal. Binnen 3 dagen waren alle documenten er, inclusief de poststukken uit St.Petersburg, die naar het schijnt teruggestuurd waren door het postkantoor (dat ons zou bellen, weet je nog?) hier. Vorige week dinsdag kwam directeur Hans en twee van onze collega's uit de Ukraine aan. Een van hen gaat een poosje hier zitten in Moskou tijdens onze afwezigheid.
Jammer alleen dat ons bedijf nog geen bankrekening heeft. 'Maar jullie hebben toch een officieel registratiebewijs van St.Petersburg, dan bestaat het bedrijf toch al en dan kunnen jullie toch een rekening bij een bank openen?', opperden onze Ukrainers. Naast ons bedrijvenpand zit de ROS-bank en dus togen onze collega's vol goede moed naar deze financiele instelling. "Good luck", dachten Jaap en ik nog. Binnen een half uur kwamen ze beteuterd terug. Tja, de directeur zelf moest verschijnen om handtekeningen te zetten (en niet te vergeten, te stempelen) en die zit nog steeds in St.Petersburg. Het is typisch een 'kip-en het ei'-verhaal. De laatste week van november werden we ook nog geconfronteerd met miscommunicatie en onwilligheid van de kant van een van de oprichters van Loodsman in Rusland. Jaap en ik hebben besloten om het bedrijf in Rusland te liquideren en de website over te zetten naar een Nederlandse host. Wij hebben immers Loodsman B.V. in Nederland en daar willen we ons nu op concentreren. 'n Hoop gezeur allemaal.

De post (2)

Die maandag de 3e november togen Jaap en ik naar het postkantoor op zoek naar de ons beloofde stukken die door het Belastingbureau in St.Petersburg verstuurd zouden zijn. Er is een postkantoor vlakbij ons kantoor, maar helaas is dat van een ander postdistrict. Na een flink half uur lopen (genoeg lichaamsbeweging hier) kwamen we aan bij het postkantoor dat ons postdistrict bedient. De dame aan de balie vertelde dat er niets voor ons bedrijf is aangekomen, maar ze maakte (zeer gedienstig!) een krabbel op een blaadje en hing dat aan de wand. Zodra het poststuk bij hun kantoor is geleverd zou ze ons bellen. Ja, ja. We gingen met de bus terug naar ons kantoor en dat is toch al gauw een halte of 5. Jaap meldde deze missie aan het juridisch kantoor dat ons nog steeds begeleid bij de registratie en legalisatie van het bedrijf. Wordt vervolgd...

De post

Het juridisch servicekantoor in SPb heeft ons verzekerd dat zij de stapel documenten naar de belastingdienst ter plaatse zullen sturen en dat deze dienst de documenten van de overschrijving van het legale adres naar het kantooradres in Moskou zullen sturen. Na enkele weken belde Jaap naar het kantoor en er werd hem verteld dat alle documenten door de belastingdienst op 6 oktober reeds zijn verstuurd naar ons kantooradres in Moskou. Wij weten dat de post vanuit Nederland er ongeveer 3 weken over doet. De weekeditie van de NRC krijgen we bijv. ruim 2 weken na verschijning. Maar bijna 4 weken tijd voor een binnenlandse route lijkt ons, zelfs na 4 jaar Rusland van de zotte. Ik heb eens navraag gedaan bij de диспетчер, zeg maar de concierge van het gebouw. Ik vroeg de dame in kwestie hoe de logistiek van de post is geregeld. ’n Simpele vraag lijkt me. Grote ogen van verbazing.'n Goeie vraag', zegt ze nog, maar weten? Ho maar. Dan maar even vragen bij de 'Security'op onze gang. 'Koeriers komen gewoon naar de betreffende etage, ik teken af en dan geef ik ze af op het kantoor, maar de normale post? Geen idee', zegt onze-man-in-nood. Ook de dame van het verhuurbureau zegt alsof het de normaalste zaak ter wereld is:' Hier komt de post nooit'. Het schijnt dat de post voor de beide torens van het Деловой Центр (zo rond de 80 grote en kleine bedrijven)gewoon teruggestuurd wordt aan het postkantoor en daar kun je je poststukken ophalen. Goed geregeld allemaal! We gaan dat a.s. maandag uitzoeken.

Printer en telefoon

Aan de Festival’naya Ulitsa heb je soort mega store voor electronica, ‘Technosila’ geheten. Daar hebben wij een mooie solide uitziende printer/fax annex scanner gekocht en een telefoon. Voor de aansluiting van de telefoon komt er inderdaad een mannetje van de eerder genoemde provider. Hij is een tijdlang met draadjes in de weer en maakt foto’s van de contactdozen, de telefoon werkt, maar de fax niet. Tja, toch jammer, maar hij vertrekt wel. Om de printer en onze laptops WiFi te laten werken koopt Jaap een router bij het aangrenzend winkelcentrum. Daar komt Jaap in contact met een enthousiaste jongeman die na werktijd bij ons op kantoor de boel in elkaar zal zetten. En waarempel het lukt en alles werkt.

Telefoon en Internet

De aansluiting van telefoon en internet moeten we zelf regelen met de provider met wie het verhuurbedrijf een contract heeft. En die provider zit in een heel ander deel van de stad dan wij. Om een indruk te geven van de afstand: ons kantoor bevindt zich bijv. in Abcoude en de provider zit in Amersfoort en je moet altijd via Utrecht (het centrum) reizen. Dit per metro. Jaap (toekomstig directeur) moet allerlei papieren overhandigen, en andere papieren (contracten) ondertekenen en… jawel, stempelen (met het nieuwe in SPb gemaakte stempeltje). Zonder stempel heb je als kantoor geen bestaansrecht in dit land. We wachten zo’n dik uur tot alles klaar was. In dat uur hebben we opvallend vaak (dezelfde) mensen naar beneden zien gaan met mobieltje en een pakje sigaretten om buiten een технический перерыв (technische pauze) te nemen. Tja, het netto rendement van een gemiddelde Russische medewerker is nogal laag, zullen we maar zeggen. De volgende dag werd Jaap gebeld door de provider. Er was een probleem (wanneer eigenlijk niet, ga je je afvragen), want Mov’on Logistics was in Moskou nog niet geregistreerd en omdat het moederbedrijf niet-Russisch is, moeten er eigenlijk andere papieren ingevuld en ondertekend worden. Foutje, sorry. Of Jaap nog een keertje langs wil komen. Dus toog Jaap weer richting ‘Amersfoort’ om wederom allerlei documenten te tekenen en te stempelen. De eerste keer dat wij in Rusland kwamen was in 2000. De Sovjet-Unie hebben wij nooit betreden, maar we zijn tot de conclusie gekomen dat de CCCP hier en daar nog levendig existeert.

Ons kantoor

Wij (Mov’on Logistics) hebben een eigen kantoorruimte in Moskou. Dat is ook nodig voor de registratie en legalisatie van het bedrijf hier in Moskou. Anders hadden we niet naar SPb hoeven gaan om het adres over te laten zetten. Het bedrag voor de huur dat je de eerste keer moet betalen is het 3-voudige van het maandbedrag. Aangezien Mov’on (nog) geen bankrekening heeft, moesten wij het volledige bedrag uit de muur halen. Daar waren we het weekend in SPb al mee bezig geweest i.v.m. de daglimiet. Het bedrag, een tas vol biljetten, moest vervolgens naar de bank gebracht worden, bij wie het verhuurbedrijf een rekening heeft. En die bank was 5 metrohaltes van ons vandaan. Daar moest een formulier ingevuld worden, en nog een paar. Al met al zijn we een uur bezig geweest. Volgende keer per interbancaire overschrijving… Met de gestempelde formulieren en betaalbewijzen togen wij naar het verhuurkantoor dat gelukkig in hetzelfde gebouw gevestigd is als ons kantoor. Er werden kopieen gemaakt en we kregen de toezegging dat we de sleutel pas zouden krijgen als het bedrag daadwerkelijk op hun rekening was gestort. Dat gebeurde inderdaad op woensdag. Onze kantoorruimte (17 m2) op de 18e verdieping was inmiddels opgeruimd en schoongemaakt. Na terugkeer uit Nederland zijn we direct naar onze ‘hofleverancier’ IKEA gegaan om er kantoormeubels uit te zoeken.

Bezoek aan het kinderhuis in Nikolskoye

Zaterdag hebben we heerlijk niets gedaan en alleen maar wat rondgeslenterd. De volgende middag werden we door Valja en haar neef opgehaald voor ons 2e doel van ons verblijf in SPb.



Valja en directeur Yuri

Een bezoek aan ‘ons’ kinderhuis in Nikolskoye. Zie . Gesproken met de directeur en foto’s gemaakt.Maandagochtend weer om 4:00 opstaan voor de eerste vlucht naar Moskou. Want hoe vroeger je vliegt, des te goedkoper het ticket (we blijven per slot Nederlanders).

Omzetting juridisch adres

Om met Geert Mak te spreken:’waar waren we ook al weer gebleven?’. We zijn vrijdag 26 september naar St. Petersburg gereisd (om 6:45 uit Moskou vertokken) en de hele verdere dag zijn Jaap en ik in de weer geweest om het juridisch adres van SPb naar Moskou over te laten zetten. Kennis gemaakt met Katja, de (nog steeds) huidige directeur van Mov’on. Eerst naar de notaris om een kleine stapel papier van handtekeningen, stempels en zegels te voorzien. Kosten: 5 Euro. Vervolgens naar het juridisch servicekantoor. Daar werden alle papieren nog eens doorgenomen en gechecked en oh wee…. er miste nog 1 handtekening van Katja. Dus Jaap rende alle 4 etages naar beneden, snelde naar het kantoor van Katja (gelukkig niet aan de andere kant van de stad) en weer terug naar het sevicekantoor. Toen bleek er nog een probleem. Er was geen stempeltje van de juridische vestiging van Mov’on in SPb! Het was vrijdagmiddag 15:00. Hoe lang zou het maken van een stempeltje duren? ‘3 Uur’, was het antwoord. Om 18:00 konden we terugkomen om alle, inmiddels 10 cm hoge stapel papieren te tekenen en te stempelen. Om 18:30 konden we eindelijk aan ons weekend beginnen.

Even weer in Nederland

Er is de afgelopen week veel gebeurd. We hebben een kantoorruimte gehuurd voor Mov'on Logistics Russia, vlakbij onze flat. In een zakencentrum aan de Smolnaya Ulitsa op de 18e verdieping. We hebben in St. Petersburg het overzetten van het legale adres van de firma naar Moskou geregeld. En ook 'ons' kinderhuis in Nikolskoye bezocht. Verder was de handelsmissie met staatssecretaris Heemskerk hier in town en tussendoor hebben we ook gewoon nog gewerkt. En vandaag 'vier' ik mijn verjaardag in het vliegtuig naar Nederland, omdat vanochtend vroeg Jaap's vader is overleden.Volgende week vrijdag zijn we weer terug in Moskou en dan hoop ik wat uitvoeriger te schrijven over eerder genoemde zaken.

De verwarming doet 't weer!

Gelukkig voor ons is men sinds gisteravond de CV leidingen met water gaan vullen. Het duurt een paar dagen voordat het echt warm en behagelijk wordt. Maar niettemin zijn 'wij' de eersten (denk ik) in Moskou die voor 1 oktober een verwarmd huis hebben.

Een likdoorn

Vandaag weer eens een ouderwetse ontdekkingstocht, zoals we die de eerste jaren zo veelvuldig mochten beleven. Het gaat om het volgende, al een paar dagen tob ik (jaap) met een likdoorn, pleisters helpen niet echt, dus goede raad is duur. Bij de apotheek kom ik niet verder omdat ik thuis niet even had nagekeken hoe het woord likdoorn in de Russische taal wordt aangeduid. En om nou midden in de apotheek mijn schoenen uit te trekken, is ook niet echt een goed plan. Zeker niet met de Russische wijze van service verlening, het zou de Apothekersassistent wellicht kopschuw maken. We besloten naar huis te gaan om het woord in het woordenboek na te kijken. Echter, op onze weg naar huis zag Lucie een kliniek, wellicht zou ik daar geholpen kunnen worden, je weet maar nooit.
We gaan naar binnen, mompelen iets over pedikiorny en de dame bij de receptie zegt, dat is niet hier, maar wel dichtbij. En inderdaad naast de kliniek, die alleen tanden heelt, is een schoonheidssalon. Daar stappen we naar binnen en daar zit ik even later op een stoel en de uiterst lieftallige Elena gaat met haar ranke vingers mijn voeten bewerken en dat betekent uiterst grondig. Van de behandeling is de behandeling van de likdoorn maar een bescheiden onderdeel. Met geheel verzorgd voetwerk en ook een behandelde likdoorn stap ik drie kwartier later van de behandelstoel. Voor 1000 roebel ben ik geholpen en mijn voeten voelen nu zijdezacht aan. De likdoorn lijkt ook weg, maar het lijkt er op dat deze pedicure toch niet helemaal hetzelfde is als een pedicure bij ons. Maar weer wordt bewaarheid, dat je in Rusland altijd wel tot resultaat geraakt, maar niet altijd langs de rechte weg.
Het blijft een heerlijke ervaring als je er toch in slaagt je doel te bereiken.

Binnenkort volgt het vervolg op het zoeken van een kantoor....ook een lange weg, maar het lijkt er op nu succesvol.

Commercial director Mov'on Logistics Russia

Jawel, sinds we terug zijn uit Nederland, heb ik (Lucie) een nieuwe job. Commercial director van Mov'on Logistics Russia. In feite is Jaap nu mijn baas. Een term die hij overigens verafschuwt. 'En Loodsman B.V. dan?', hoor ik jullie vragen. Dat sluit prima aan en het bijt elkaar niet. Loodsman B.V. staat inmiddels op www.bedrijvenpagina.nl vermeld onder de paragraaf 'Handelsbemiddeling'.
Van Mov'on Nederland krijg ik de vrijheid om dat ook te ontwikkelen.

Brrrrrrrrrr...

Het eerste weekend van september waren het nog warme (26 graden) dagen en vanaf dinsdag 9 september zakte de temperatuur tot 10 graden! In Nederland zetten we in dat geval de verwarming aan. Zo niet in Moskou. Burgemeester Loesjkov bepaalt zelf wanneer de centrale stadsverwarming aan gaat. Meestal is dat rond 1 oktober, maar volgens mijn lerares zal het niet eerder zijn dan half oktober. In het begin heb je het nog niet echt koud, omdat het binnenshuis nog voldoende warm is. Inmiddels is het zo afgekoeld, dat Jaap en ik een heteluchtverwarminkje hebben aangeschaft. We hebben de winterkleding inmiddels ook maar weer tevoorschijn gehaald.

Van de ene tandarts naar de andere ... (3)

Afgelopen dinsdag is na 4x boren en weer vullen de helft van mijn kies afgebroken. 't Was te verwachten. Vrijdag de 17e had ik toch al een afspraak met de tandarts dus dan zou ze direct aan de bak kunnen. Ik moet zeggen, ze heeft het keurig gerepareerd en dat scheelt me meteen een kroon. Al met al heb ik in 1 maand tijd dus 5x de tandarts bezocht en ik hoop er voorlopig van verschoond te blijven.

Het licht springt op rood, het licht springt op groen!

En inderdaad in Moskou is er altijd wel wat te doen. Maar wat nu? Wachten of doorlopen? Aan de overkant bij de volgende oversteek mogelijkheid wordt je aangeraden te stoppen en feitelijk is dat in Moskou ook het minst riskante besluit Maar staan blijven is ook geen optie. We zijn doorgelopen en we kunnen jullie daarom dit verhaaltje vertellen. Winst is het ook dat de stoplichten het doen, en dat is al heel wat. Hoewel, op dat zelfde punt werd ik een jaar of wat geleden door een afslaande auto bijna gegrepen. Er stonden toen ook minder stoplichten en het is een goede gewoonte om tot over de stopstreep door te rijden, zodat je nog wel de stoplichten aan de overzijde kunt zien. Voor de vlotte doorstroming is het wel prettig, voor de voetgangers minder.

Van de ene tandarts naar de andere ...(2)

Na 3 sessies bij mijn nieuwe tandarts hier ter stede heb ik eindelijk geen pijn meer. Ik kreeg een kort college over monomeren, polymeren en zuren. Het tegenwoordige spul wordt met een soort zuur aangemaakt om het lekker kneedbaar te houden en waarschijnlijk is een beetje zuur binnendoor richting zenuw gevloeid en heeft daar de boel geetst. De zenuw is 'chemisch tod' en dat klinkt in het Duits toch altijd iets dramatischer dan normaal, vind ik. Ik moet nog 1x langskomen voor een 3e spoeling en dan eindelijk een definitieve vulling. Duitse 'Gruendlichkeit' zeg maar.

Van de ene tandarts naar de andere ...

Afgelopen dinsdag werd mijn door een olijfpit gebroken kies opnieuw gevuld en gerepareerd, zodat ik niet meteen aan de brug of kroon hoef. En passant werd de buurkies ook gevuld. Dit alles in de ons vertrouwde omgeving van onze Leidse tandarts. Nog geen 24 uur later kreeg ik ineens behoorlijke pijn. Even gebeld en mij werd verteld dat dat normaal was en dat het een paar dagen zou duren. 'n Paracetamolletje zou wel helpen. Enfin, 6 dagen later op een regime van 6 Paracof tabletten per dag die tegen de avond werden weggespoeld met een halve liter Wodka zat ik bij de (Duitse) tandarts hier in Moskou. Op de foto was niets bijzonders te zien. Tja, wat is nu wijsheid? De nieuwe vulling van de buurkies moest eruit om te zien of de zenuw ontstoken was. En ja hoor, ontstoken zenuwen waarvan er eentje inmiddels was gaan hemelen. Vrijdag nog een keer foto's maken en dan hopelijk wordt deze kies van een definitieve vulling voorzien. Doet best pijn kan ik je vertellen.

Weer terug in Moskou

Gisteren zijn we rond15:15 geland vanuit Duesseldorf op Domodedovo. Jaap had al bij vertrek naar Nederland een taxi geregeld voor die dag en je voelt 'm al: die kwam natuurlijk niet. Dus na een uur wachten konden we dan vertrekken. 4 Uur (9 aanrijdingen en 2 afgesloten wegen) later waren we eindelijk thuis.
En vanavond begroeten wij onze 'oude' buurtjes uit Leiden, die sinds gisteren een reis maken naar Moskou en St. Petersburg. Jaap haalt hen op van hun hotel 'Kosmos' en brengt hen eerst bij ons thuis. Ze willen natuurlijk weten waarom het voor ons hier leuker wonen is dan in de Pieterskerkstraat in Leiden. Dat was natuurlijk niet de reden voor ons vertrek in 2005, maar toch.

Afscheid van DSV

Vrijdag 22 augustus was het de laatste dag voor mij bij DSV. Ik had geen zin in grote vreetpartijen zoals het gewoonte is in dit land. Per slot is de helft van mijn oude afdeling inmiddels verhuisd naar een nieuw warehouse aan de andere kant van Istra en bovendien zijn er nog een aantal op vakantie. Maar ik ging natuurlijk niet geheel stilletjes weg, zoals ik gehoopt had. 5 Minuten voor vertrek kreeg ik nog een hartelijke toespraak en een gedenkpenning.

Alleen voor de twee warehouse medewerkers Yuri en Oleg en onze trouwe chauffeur Dima heb ik een uitzondering gemaakt. Ik heb hen hartelijk toegesproken en hen bedankt voor 3 jaar en 8 maanden samen reizen. Natuurlijk heb ik hen een typisch Russisch cadeautje gegeven: een flesje Wodka. Op de foto v.l.n.r.: Dima, Oleg en Yuri

Voetbal Nederland-Rusland

Woensdag 20 augustus ben ik (Lucie) naar mijn allereerste voetbalwedstrijd geweest in het stadion Lokomotiv. En zowaar meteen een interland tussen Rusland en Nederland. Wij waren nooit in die buurt van Moskou geweest, maar eenmaal op het betreffende metrostation aangekomen was het simpel om het stadion te vinden. Het was een kwestie van 'follow the enemy'. Wij hielden ons maar gedeisd in onze oranje shirts. Bij het Nederlandse volkslied kon je ons elftal zien op de grote schermen in het stadion. Bij het Russische volkslied kwam niet het elftal van Guus in beeld, maar de 2 stroven van het Russisch volkslied. Niet iedereen kent de vernieuwde tekst van het lied. Vandaar.
De aanleiding voor de penalty voor Rusland gebeurde op nog geen 50 meter voor mijn neus. Dom van de club van van Marwijk, maar terecht. Na afloop van de wedstrijd mochten de Nederlanders, alle 150 verzameld in 1 vak, nog een uur wachten totdat wij het stadion konden verlaten. Gezien de hoeveelheid politie en ME die op de been gebracht was, was het bijna lachwekkend. Geen hond zou ooit op het idee zijn gekomen om een relletje te schoppen.

De licentie van Dwa Sjmelya (2)

Ja, het is zo ver. Onze kroeg heeft sinds een paar dagen weer een licentie en het is een drukte van belang. Jammer van de gemiste omzet. Denk aan trouwfeesten en andere bijzondere gelegenheden die doorgaans vaak in de zomer plaatsvinden. Maar daar zit men niet zo mee.

Geen warm water

Elke zomer wordt voor een periode van 3 weken het warme water afgesloten voor het zg. profilactisch reinigen van de waterbuizen. Vanaf 28 juli kunnen wij in onze wijk weer lekker warm douchen. ... Tja, behalve de familie Brusewitz van kwartira 41. Die hebben nog steeds een wat lauwig water. Dan maar weer naar de master en die kwam met zijn assistent meteen (kennelijk weinig te doen) ons helpen. Na een kwartier vertelt de man dat we een nieuwe kraan nodig hebben, want de oude is volledig verkalkt en er is nauwelijks beweging in te krijgen. We hebben deze Willem Bever gevraagd de oude kraan bij ons te achter te laten, zodat we dat aan papa kunnen laten zien wat er aan de hand is. Voordat hij hem weer voor akteur uitmaakt.

Op de datsja van Anatoli Stepanovitch (papa dus)

Ook wel onze huurbaas genoemd. Anatoli kwam afgelopen donderdag, 24 juli de huur ophalen en bracht voor ons een doos chocolaadjes mee met een soort van vulling. Iets waar ik (Lucie) als kind al van gruwde. Niettemin had papa zelf enige chocolaadjes van genuttigd, terwijl hij in de probka (= file) stond en dat vond ik helemaal niet erg. Jaap vertelde dat op last van de 'master' (= concierge) van onze flat, wij nieuwe plafonnieres moeten aanschaffen, want die oude lampen (van papa dus) deugen niet. Commentaar van papa: hij is een akteur. Of wel: jullie zijn genaaid. Het zal wel, maar die lampen deden het echt niet. Ook al zetten we er telkens nieuwe peertjes in. Om het leed te verzachten en misschien ook omdat hij een beetje medelijden heeft met ons dat wij met het schitterende weer niet naar buiten kunnen, nodigt papa ons uit om op zondag 27 juli op zijn datsja te komen voor een shashlik. En of Jaap ook zijn zwembroek mee wil nemen.
Zondag 27 juli. Eerst met bus 368 naar het station Dolgoprudi en vandaar met de elektritsjka naar Glebnikova. Daar worden we na lang wachten eindelijk opgehaald door ene Sergey. We lopen nog een dik kwartier door de datsjawijk waar niet onbemiddelde Russen wonen. In de tuin worden we hartelijk begroet door papa en voorgesteld aan 3 dames: Galina, Galina en Nadjezda. Papa's vrouw heette ook Galina, weet ik me te herinneren van een feestje voor zijn dochter, maar geen van deze Galina's lijkt op haar. Enfin, papa grossiert kennelijk in Galina's. Gelukkig hebben we 2 flessen wijn gekocht, want het is het bier of wodka wat de klok slaat en bij zo'n zonnetje ben je gauw katjelam. Er wordt veel rauwkost genuttigd en niet zoveel vlees, gelukkig maar.


Dan verordonneert papa dat het tijd wordt om te zwemmen in de rivier. Volgens Jaap was het heerlijk. Na een uurtje wordt het tijd om datsja-waards te gaan en voor ons om uiteindelijk huiswaards te gaan per elektritsjka en de bus.

De licentie van Dwa Sjmelya

Wanneer je bij ons in Moskou bent, ontkom je er haast niet aan om met ons naar cafe Dwa Sjmelya (de Twee Hommels) te komen. Lekker op een overdekt terras de heerlijkste Shashlik eten en daarbij wijn of wodka te drinken natuurlijk. Die twee dranken en alle overige alcoholische dranken worden sinds 2 maanden niet meer geschonken, omdat, naar nu blijkt, de licentie is verlopen of ingetrokken. Alleen bier wordt nog geserveerd. En elke keer wanneer we vragen wanneer zij hun vergunning zullen krijgen, wordt ons verteld dat dat echt de volgende week zal gebeuren. Enkele weken geleden, in de veronderstelling verkerend dat ze de licentie inmiddels wel zouden hebben, bestelde Jaap wodka en die werd inderdaad geserveerd in..... een theepotje! We kregen er 2 expresso-kopjes bij! Sindsdien bestellen we 'bjelli tsjaj' (witte thee) en dan weet men dat we Ruslands meest bekende drank bedoelen. Gisteren waren we daar even om de tropische hoosbui af te wachten en het vooruitzicht is nu dat volgende week ( 7 augustus) de vergunning binnen zal zijn.

Onze wederwaardigheden vanaf april

Van 22 t/m 25 april stond Jaap voor Mov'on met 2 van zijn collega's op de Trans Russia-beurs. Dit is een beurs voor logistieke service providers en klanten die naarstig op zoek zijn naar hulp bij het opzetten van distributielijnen in Rusland. Mov'on maakte gebruik van een deel van de grote stand van de Rotterdams haven. Met een aantal van hen zijn wij (ook Lucie die Loodsman Consulting promootte) de laatste namiddag een boottochtje gaan maken en hebben we over het Rode Plein gewandeld. Anders zie je niets van zo'n stad en dat zou jammer zijn.

Onze vrienden Huub en Rik landden op maandag 28 april op Domodedovo airport en Jaap heeft ze daar opgehaald. Natuurlijk de geijkte uitstapjes gemaakt en op dinsdagavond in het grote Kremlin-theater het Zwanenmeer gezien. Vrijdag 2 mei hebben Jaap en ik hen op de trein naar St.Petersburg gezet.

Maandag 5 mei vlogen wij naar Duesseldorf met Air Berlin (lekker goedkoop!) en verder met de trein naar Leiden. Er stond ons een hectische week te wachten. Ons huis aan de Pieterskerkstraat moest leeggehaald worden en dat was achteraf gezien een hele klus. Wat gaat in de opslag, wat naar de Kringloop en wat moet weggegooid. De piano moest verkocht worden en meer dan 150 dozen ingepakt. Kennisgemaakt met Andre de klusjesman, die de komende weken het hele huis schoon zou maken en schilderen daar waar nodig was.

Vrijdag 9 mei zijn Jaap en ik naar onze notaris geweest voor de oprichting van Loodsman B.V.!
Jawel, we hebben nu ook in Nederland ons bedrijf geregistreerd. Nu nog de tijd vinden om daadwerkelijk de zaak aan het rollen te brengen. En door het heen-en weer gereis vanuit Istra valt dat niet altijd mee.

Maandag 26 mei wederom naar Nederland via Duesseldorf. Nu voor het visum, het leeghalen van een kleine opslagplaats in Rijswijk, het vieren van Jaap's 55e verjaardag in Zwolle met vader Brusewitz en broer Carl. Even op-en neer naar Groningen voor de verjaardag en 'housewarmingparty' van nicht Anna. Bovendien hebben we mijn inmiddels opgekapte fiets daar afgeleverd als verjaarscadeau. Redelijk aanmechtig kwamen wij 5 juni weer terug in Moskou.

Zondag 29 juni weer naar Nederland, nu met Air Sibir (wel goedkoop, maar niet aan te bevelen) via Duesseldorf. Dit keer voor ons 25-jarig huwelijksfeest. En dat vierden we, optimistisch als we zijn op het strand van de Wassenaarseslag. Uitgerekend de warmste en en zonnigste dag van die week. Meer dan 100 mensen die lekker op het terras, op het strand, in zee of in de grote tent met ons dit heuglijke feit vierden. Echt een superfeest!

5 Juli vertrokken we weer naar Moskou. Inmiddels was ik (Lucie) druk doende om bij DSV weg te komen. En het verlossende woord kwam van mijn directeur die mij vlak voordat ik naar Nederland ging, vertelde dat hij mijn werkvergunning niet zou verlengen. Een last van mijn schouders! Ik blijf in Istra tot (officieel) 1 september, maar mijn laatste werkdag is 22 augustus.
Momenteel ben ik full-time bezig met Loodsman (opzetten van adresbestanden, voorbereiding van de mailing etc.) en ik bepaal wanneer ik naar Istra ga of thuis blijf werken voor Loodsman. Ideaal. Bij DSV loopt vanaf 1 september nog maar 1 niet-Rus rond en die had mij gezegd dat hij volgend jaar ook weggaat. En dan spreekt niemand daar Engels en/of Duits! Het inzien van problemen op de langere termijn kunnen Russen nu eenmaal niet. Maar dat is hun probleem.

Daar zijn we weer....

Na een afwezigheid op de blogspot van meer dan 3 maanden dan nu toch eindelijk een levensteken uit Moskou. Er is sinds de laatste keer nogal wat gebeurd en daar zullen wij stuksgewijs verslag van doen.

Het huren van kantoorruimte

Stel, je hebt een bedrijf en dat bedrijf moet, zoals dat officieel heet, een ‘legal entity’ worden. Een OOO. Wij zouden zeggen een BV. Als je een OOO bent kun je een bankrekening openen en kun je makkelijker officieel opereren. Maar om je te kunnen registreren heb je een officieel adres nodig, en dat krijg je bijvoorbeeld door het huren van een kantoor.

Zo ging ik (Jaap) aan de slag om geschikte kantoorruimte te vinden, met een makelaarsagent Katja. De makelaarsagent kwam op mijn pad door het gebruikelijk Russische via-via circuit, zullen we maar zeggen. Met Katja had ik afgelopen dinsdagmiddag een afspraak in Khimki, een soort Amstelveen van Moskou, maar dan wat groter. Ik was ruim op tijd bij het betreffende
gebouw, nadat ik overigens een hele zoektocht achter de rug had. Die zoektocht was weer veroorzaakt door de wat gebrekkige aanwijzingen van Russische zijde. Als Russen zeggen dat iets dicht bij een bushalte is, dan moet je altijd rekening houden met een wandeling van minstens een kwartier… Bij het gebouw aangekomen bleek het een heel groot gebouw te zijn met een groot aantal ingangen. Katja, die, naar goed Russisch gebruik, ruim een half uur te laat was vanwege een ‘probka’, wat vrijwel altijd als smoes wordt gebruikt als je domweg te laat van huis of kantoor bent vertrokken, had wel even gebeld maar dan in het ratelrussisch. Ze bleef, ook toen ze eenmaal bij het gebouw was aangekomen, naar goed klantonvriendelijk gebruik, mij, haar klant, op schreeuwerige toon door de telefoon in haar richting dirigeren.

Inmiddels was ik al voor de tweede keer rond het hele gebouw gelopen, wat mijn humeur niet bevorderde. Uiteindelijk trof ik haar en liet zij mij iets zien, wat eigenlijk nauwelijks kan worden gezien als kantoor in aanbouw. De belofte dat dit gebouw op 1 mei er spic en span zou uitzien, rechtvaardigde in een oogopslag, dat dit vermoedelijk wel eens een typisch Russische belofte zou kunnen blijken te zijn. Maar goed de Rus is optimist en wij westerlingen zien het veel te sceptisch.

De kantoorruimte was wel ruim, maar nog volledig in aanbouw, en mijn beoogde kantoor was nu de slaapplaats voor het werkvolk. Katja had dus gauw door dat de tweede optie ook bekeken zou moeten worden. Het volgende kantoorpand was dichterbij de bushalte en makkelijker te vinden, alleen de ruimte die te huur werd aangeboden was een stuk minder groot en bovendien had het geen ramen. Alles was voorzien en ook dit pand kon per 1 mei betrokken worden. Ik maakte Katja duidelijk dat ik dit even moest overleggen en dat ik wat tijd nodig had. Geen reactie, dus geen punt, volgens mij.

Echter….'s-Avonds kwam al direct een aantal SMS-en binnen: met de boodschap dat ik wel direct zou moeten beslissen, anders was het kantoor van mijn keuze, weg. De nieuwbouw was al afgevallen. Ik echter, werd hoe langer hoe tegendraadser, en probeerde duidelijk te maken dat ik me niet zou laten pushen en dat ik de volgende morgen zou beslissen, na raadpleging van mijn hoofdkantoor . Die avond, nadat wij al naar bed waren kwamen er opnieuw SMS-berichten binnen. Er zou die dag beslist en ook meteen betaald moeten worden (in Rusland moet je in het begin van de contractperiode 2x de huur voor de verhuurder en 2x huurbedrag voor de makelaar betalen), bovendien moest het huurcontract ook op stel en sprong getekend worden. Wellicht kunnen jullie je iets voorstellen van mijn gemoedstoestand, nu de druk verder werd opgevoerd. Maar goed het hoofdkantoor gaf mij de ruimte en de optie was aantrekkelijk en goedkoop, en dat is niet onbelangrijk in dit land, waar bijna iedereen denkt aan zo snel mogelijk zo veel mogelijk geld zien los te peuteren van welke stomme buitenlander dan ook. Echter toen ik op het punt stond om, weliswaar met een onbehagelijk gevoel, naar de bank te gaan, kwam er weer een SMS binnen en niet even een telefoontje met het bericht dat het kantoor net 15 minuten geleden was verhuurd! Het onbehagelijk gevoel was dus niet ten onrechte. Erger nog, het onbehagelijke gevoel maakte plaats voor de meest vreselijke gedachten, waarvan het beter is die voor je te houden…

Maar het mag duidelijk zijn, dat op dat moment de wolken stoom uit beide oren zeker zichtbaar moeten zijn geweest vanaf het Rode Plein. Het antwoord op mijn bericht dat ik niet echt 'amused' was, was echter opnieuw typisch Russisch: 'but this is Russia!' You have to understand and to accept! ’s Avonds was het een dankbaar onderwerp om met Ludmila de Russische conversatie te beoefenen. En voor ons Loodsman avontuur een heel duidelijk leermoment in de voortdurende verkenningstocht naar de nooit te doorgronden Russische ziel.

Lyudmila

Ik ga het niet hebben over mw. Putin, maar over onze nieuwe lerares Russisch! Jawel, we hebben alle moed bij elkaar geraapt en we zijn 2 weken geleden begonnen met conversatielessen. Elk apart 1,5 uur per week met weinig huiswerk. Deze lerares werkt aan de universiteit, heeft meer begrip voor buitenlanders die ook een drukke baan hebben en dus weinig tijd hebben voor veel huiswerk en beschikt over een haast on-Russisch gevoel voor humor. We kletsen haar de oren van het hoofd en kennelijk doen we dat goed genoeg, gezien de complimentjes die we krijgen. Wanneer zij begint te praten, spreekt ze in het begin wat langzaam om vervolgens op normale snelheid over te schakelen, zonder dat we in de problemen komen. Dit geeft zoveel meer voldoening en zelf- vertrouwen dan al die andere lesmethoden, die we doorworsteld hebben. Dat was heel schools. maar het heeft ons een brede kennis van de grammatica gebracht en dat is ook niet onbelangrijk. Nu lezen we een tear-jerkerig verhaal van Bunin en daarbij krijgen we economische begrippen te
lezen. Dat laatste is niet onbelangrijk voor ons werk.

De voorjaarsverfbeurt

Elk voorjaar wanneer de laatste sneeuw is weggesmolten wordt al het hout-en metaalwerk onder handen genomen voor de jaarlijkse verfbeurt. Ik rook al een vreemde, zeer chemische lucht in en rond onze flat. Het hekwerk is inmiddels in de kleuren groen en geel geschilderd. Dit zijn de kleuren van behalve den Haag, ook van onze wijk Chovrino. De kinderspeelplaats in allerhande vrolijke kleuren en ook de vuilnisbakjes naast de ingangen en de bloembakken kregen een frisse groene kleur. Dit alles gebeurde in sneltreinvaart op een zaterdagnamiddag. Gisteravond bij thuiskomst trof ik 3 jonge heren aan in het halletje van onze flat. Twee waren aan het werk en een zat te ouwehoeren. De binnenkant is inmiddels geschilderd in vrolijk grijs. Ik kon niet zien welk merk verf er is gebruikt, omdat de rommel kennelijk uit een grote jerrycan kwam en uitgegoten was in opengesneden 5 liter waterflessen. Bij verflucht heb ik een andere associatie dan wat ik zaterdag en gisteren rook. Volgens mij is dit zeer ongezond spul, het spul dat vermoedelijk ook het Catshuis heeft moeten doen verfraaien...

Een gevalletje Korzakov (2)

Gisteren moest ik eerder weg uit Istra en daarvoor pakte ik de elektritchka van 15:32. Wederom was de kassa dicht. Wijsgeworden van de vorige keer ben ik de volgende halte uigestapt en heb ik daar een kaartje naar Leningradskaya gekocht. Opgelucht stapte ik de volgende trein in die 8 minuten later vertrok. Overigens stond er nu een iets jongere babushka bij de tourniquetpoortjes, bij mijn uitstapstation, maar daar hoefde ik gelukkig niet langs.

Het buitentoilet

Gisteravond even met Jaap ergens bij Taganskaya de dag doorgenomen onder het genot van Wodka en water. Omdat het in de trein en metro zo heet was en vies, wilde ik even mijn handen wassen. In het cafe/restaurant waar we zaten vroeg ik waar het toilet was. De djevushka pakte een grote sleutel en liep voor me uit naar .... buiten! Een paar deuren verder, ik dacht dat ik bij een prive-woning naar binnen moest, deed ze de deur open en daar was alleen maar een toilet. Armoe troef, zo te zien. Gelukkig was er wel zeep en water. Alles wat ik op dat moment nodig had.

Een gevalletje Korzakov?

Gistermiddag vertrok ik wat eerder per trein uit Istra. Op het perronnetje trof ik het loket gesloten aan. En jawel, in de trein was er controle. Geen punt, dan koop ik mijn kaartje daar. Op het station waar ik wezen moest liep ik met het onleesbare vodje papier naar de dienstdoende babushka die mij doorgang moest verlenen bij het tourniquetpoortje. Ik gaf haar het papiertje, dat ze meteen verscheurde en in haar jaszak propte. Ze babbelde wat tegen een andere babushka, die achter mij stond. Toen wees ze op het poortje waarvan het lampje niet brandde en kwam tot de conclusie dat het niet werkte. Gelukkig kwam ze erachter dat ze een sleutel van dat ding had en begon toen wat te morrelen. En jawel, het lampje ging branden. Ik stond voorin de rij en wilde er dus uit. "Zeg, waar wilt u naar toe?" vroeg ze op een toon, die alleen Russische babushka's kunnen voortbrengen. Op dat moment moest ze gezien hebben dat de stoom uit mijn oren kwam. Woedend blafte ik haar toe dat ik haar dat papiertje net had gegeven. Maar ze gaf niet toe. Wederom, een donderuitval en toen herinnerde zich het vodje weer en liet mij met tegenzin door het poortje dat half dicht bleef. Dankzij Sonja kon ik me uiteindelijk er doorheen wurmen.

Een bankrekening openen

Nadat ik mijn contract had getekend vroeg ik wanneer ik de beschikking over mijn nieuwe bankrekening zou krijgen, zodat mijn salaris daar netjes op gestort kon worden. Ik vond het al vreemd dat er geen kopie van mijn paspoort werd gemaakt. Geen antwoord. 1 april was betaaldag en ik kreeg het hele bedrag in cash! Tja, over die bankrekening hadden ze nog niet nagedacht. De volgende dag in m'n beste Russisch weer 'ns gevraagd wanneer ze nou de rekening gingen openen. Toen pas werd er naar mijn paspoort gevraagd. Het duurde een eeuwigheid voordat ze terugkwam. Blijkt dat ze mijn hele paspoort had gekopieerd! Vervolgens moest ik 8 formulieren invullen en ondertekenen. De procedure is dan dat ze naar de bank gaan (mag ik hopen) om de formulieren te overhandigen en dan duurt het enkele dagen voordat ik een rekeningnummer heb. Het bankpasje krijg ik pas 3 dagen nadat het salaris op de rekening is overgeschreven.
Vanmorgen kwam de dame van de boekhouding weer bij mij met het verzoek om mijn werkvergunning, mijn registratieformulier en de immigration card te kopieren, want dat was ze gisteren natuurlijk vergeten...

Guus & Luus

Guus Hiddink heeft, zoals gisteren bekend is geworden het contract getekend voor een periode t/m het WK in 2010 als bondscoach van de Russische ploeg. Hij had er al een tijdje op gewacht, nadat hij in 2006 al had aangegeven langer in Rusland te willen werken. Leuk, maar wat heeft dit bericht met mij/Lucie te maken? Ook zij heeft gisteren een contract getekend met haar werkgever DSV Russia, waarop zij 3 jaar en 3 maanden op heeft gewacht. Het loopt allemaal wat trager dan in het westen.

Nederlands weertje

Nu het in Nederland sneeuwt en hagelt en kinderen eindelijk sneeuwpoppen kunnen maken bij een temperatuurtje van rond het vriespunt hebben wij in Moskou een typisch staaltje van Nederlands weer: dikke mist! Temperatuur voor vandaag: 11 graden.

Vrolijk Pasen

Voor Russische begrippen zijn we veel te vroeg, maar wat dondert het. Zondag 23 maart hebben we gewoon volgens de Europese kalender Pasen gevierd met eieren en zo. De paasboom blijft zeker tot 24 april staan, wanneer het volgens de Orthodoxe kalender Pasen is.

Even bijpraten

Sinds onze terugkeer in het Moskouse hebben we een redelijk rustige tijd gehad. 8 Maart overleefd. Het werd de dag ervoor op vrijdag de 7e gevierd op het werk. En ik had net die dag een lunch-afspraak met de consul van de Nederlandse ambassade. Wat heb ik gemist: toespraken over hoe geweldig wij vrouwen zijn, een roos en een goedbedoelde, maar schreeuwlelijk koffieservies met veel gouden randjes en zo. En happen met veel drank. Dat servies stond dinsdag op mij te wachten, want maandag was het een vrije dag, omdat 8 maart op een zaterdag viel.
Verder is Jaap met zijn directeur van Mov'on een rondje gaan maken langs klanten. 3 Klanten op een dag, die verspreid van elkaar af zitten, was logistiek gezien een hele toer. Zeker als je per auto i.p.v. metro een weg probeert te banen door het altijd drukke verkeer.
Vrijdag 14 maart heb ik afscheid genomen van Masha, mijn medewerkster en vervangster als ik er weer 'ns niet was en de enige die wat Engels sprak. Zij heeft een baan aangeboden gekregen bij Lufthansa in de stad en hoeft nu niet meer elke dag 5 uur te reizen. Begrijpelijk, maar voor DSV jammer, want niemand van mijn afdeling spreekt nu Engels en rapporteringen moeten wel in die taal verklaard kunnen worden. Ik vrees dat onze klanten langzamerhand een cursus Russisch moeten volgen.

Movon

Vanaf begin maart heb ik, Jaap, een nieuwe baan. Ik ben de vertegenwoordiger van het Nederlandse logistieke bedrijf Movon in Moskou.

Wie meer wil weten klikt op www.movon.com

Afwezig.

Wij moeten voor een nieuw visum weer even naar Nederland volgende week. Jaap gaat de 19^e en ik de 21^ste en we komen 3 maart weer terug in Moskou.

Verkiezingen.

De komende presidentsverkiezingen op 2 maart is net als het weer een non-issue in dit land, lijkt het. In Nederland waar het bijna altijd over het weer wordt gepraat en waar de verkiezingen gezellige en feestelijke bijeenkomsten zijn, is dit hier absoluut niet het geval. De meeste aandacht hier krijgen de verkiezingen in dat andere grote land: Amerika. Dat is ook veel spannender. Aan de gevel van een joekel van een hotel in aanbouw, pal tegenover het Kremlin, hangt een billboard van zo’n 20x20 m met een foto van de huidige president en zijn opvolger met de tekst: ‘samen overwinnen wij’. Nog even gevraagd hoeveel kandidaten er zijn, want ik ben de draad een beetje kwijt. Een kandidaat namens de Communistische partij, Zjoeganov geheten, die geen kans maakt want niemand wil terug naar het communisme; een kandidaat namens de liberalen, die niemand kent, maar die Bogdanov heet en volgens mij ook de clown van de democraten Zhirinovski en dan de kandidaat van Poetin: Medvedev, die inmiddels steevast de opvolger wordt genoemd. Je voelt ‘m al…

Sprookjes

Gisteravond na de NVM-borrel aan de Nieuwe Arbat besloten we toch maar met een taxi naar huis te gaan. Meestal wordt in een taxi geen woord gewisseld of het is om de prijs van de rit te bepalen. Gisteren hadden wij een wat spraakzamere chauffeur. Vroeg waar we vandaan kwamen en met welke talen het Nederlands verwant is. Hij begon een soort college te geven over taalovereenkomsten en uit welke talen het Jiddisch is ontstaan of beïnvloed heeft. Hij zelf afficheerde zich als een niet praktiserende Jood. Zijn moeder was filoloog, dus dat verklaarde zijn interesse. Om ons Russisch te verbeteren raadde hij ons aan om elke dag een half uurtje Russische sprookjes te lezen. Meteen moest ik denken aan onze Russische docente Lena in Leiden, die ons dit absoluut afraadde

Feestje

Sinds een maand hebben we een nieuwe medewerker: Yuri (om eens een originele naam te noemen), die zich o.a. bezighoudt met de brandbeveiliging en preventie. Geen overbodige luxe in dit land, lijkt me. Nu wil de traditie dat wanneer je bij je nieuwe werkgever je eerste salaris hebt ontvangen, je gaat trakteren. Dag salaris, denk ik dan, maar dat is typisch Hollands. En ja hoor, daar kwamen de taarten, fruit, boterhammen met worst en kaas (boeterbrot) en de nodige dranken: sap, wijn en maar liefst 2 flessen Martini. Het is inmiddels tegen 6-en, dus dan kan het.

Ik neem beleefd 1 broodje en een bekertje sap. De rest mag toch niet van Sonja.

Nieuwe lichtbakken

Vanmorgen kwam ik mijn kantoor binnen. Het licht was uit. Vrijwel iedereen was al aanwezig en ik zie, wanneer mijn ogen aan het donker gewend zijn, een monteur op het bureau van Masha staan. Zijn hoofd geheel verdwenen in het plafond. Hij was bezig een van de vierkanten lichtbakken te vervangen. Overal zooi en stof. Werkelijk, hoe hij het voor elkaar heeft gekregen om zo’n hoeveelheid afval te produceren en er viel niets te boren! Enfin, ik wacht af tot de lamp boven mijn hoofd vervangen zou worden maar dat gebeurde niet. De monteur pakte zijn koffertje in en liep weg. Er hangen 12 lichtbakken in het plafond van mijn kantoor dus reken maar uit hoeveel verder we in het jaar zijn als die allemaal vervangen zijn.

Het visum (3)

Ik heb uitentreuren overzichten en schema’s gemaakt om het iedereen en mezelf duidelijk te maken wanneer er met welke procedure gestart moet worden om uiteindelijk dat werkvisum te bemachtigen. Eerst dus allerlei medische tests en aanvragen indienen voor de werkvergunning, dan het proces van de werkvergunning zelf. Wanneer je dat hebt kun je de procedure starten voor de aanvraag van de uitnodiging bij de Vreemdelingenpolitie.

Heb inmiddels begrepen dat de restrictie om de eerste 3 maanden Rusland niet te verlaten (zie post ‘Visum (2)’ is te omzeilen, zoals allerlei wetten en regels in dit land te omzeilen zijn, dan wel over te discussieren valt.

Overigens is de hele afhandeling van deze procedures overgenomen door onze juf van Personeelszaken (HR management kun je het niet noemen). Eh, jawel, dat is die dame die dit werk niet wil doen en liever haar nagels vijlt (zie wederom ‘Visum 2’).

Weer terug

Eind december waren we een tijdje in Nederland voor visum en andere zaken, maar we zijn inmiddels een week terug. En voor degene die het nog niet weten, 21 februari gaan we weer even naar Nederland terug voor …. Jawel, weer een visum. Holladiee!

Het visum (2)

Sinds half november ben ik in het blije bezit van een werkvergunning met startdatum 01-09-2007. Op grond hiervan kan een werkvisum aangevraagd worden, waaraan geen resticties zijn verbonden zoals bij het businessvisum voor 1 jaar het geval is (zie vorige post hierover).
De uitnodiging zou van de vreemdelingenpolitie (OVIR) moeten komen, maar onze juf van Personeelszaken vertikt dat te regelen. Waarom, weet niemand. Het proces om een uitnodiging te krijgen duurt, zoals al gezegd 1 maand (!) en wordt nu via een ander bedrijf (?) geregeld. ’t Zal best. Onze juf van Personeelszaken kan nu verder met haar nagels vijlen. In de weken dat wij in NL waren hadden wij regelmatig contact met onze collega/vriend en vertelde hij ons dat alles goed zal komen met die uitnodiging. Of er nog andere documenten nodig waren, vroegen we. Nee, dat hoefde niet. Alles was in orde. We zijn net 2 dagen terug in Moskou en hij vroeg of we onze ‘wedding certificate’ bij ons hebben, want we moeten kunnen aantonen dat we getrouwd zijn, anders kan Jaap naar zijn partner visum fluiten. Nee, dus. Misschien dom van ons om dat document niet meteen mee te nemen naar Rusland, maar hij had het ook iets eerder mogen zeggen. Later vertelde hij ons dat er toch een restrictie aan vast zit aan een werkvisum: de eerste 3 maanden mag je Rusland niet uit! Ja, het kan nog gekker. Eerst moet je telkens het land verlaten, nou mag je er niet uit. Bovendien is het visum geldig zolang de werkvergunning geldig is: 31-08-2008. Je voelt ‘m al: we gaan in juni en september noodgedwongen weer terug naar NL voor een double-entry businessvisum voor 3 maanden! Een nieuwe werkvergunning kan pas aangevraagd worden wanneer de vorige is verlopen en we weten het al: dat duurt een maand. Nadat dit ontvangen is kan men de procedure in voor de aanvraag van een uitnodiging: weer een maand. Op z’n vroegst en als alles meezit zou ik misschien een werkvisum kunnen aanvragen eind oktober 2008! Joho. Maar na die 3 maanden wordt het visum multiple-entry en kan het visum in Rusland zelf telkens verlengd worden. Zo gemakkelijk!!!